Άρθρο-παρέμβαση της Κικής Δημητριάδου για την εμποροπανήγυρη των Γιαννιτσών

Οι κυβερνήσεις (βλέπε, οι δημοτικές Αρχές)  πέφτουνε (αλλάζουν)  αλλά η αγάπη (εν προκειμένω το πανηγύρι) μένει….(εκεί που είναι!)

«Τι θες κι ασχολείσαι… τι σε νοιάζει εσένα;»

Δεν ξέρω αν λειτουργεί ως αχίλλειος πτέρνα αυτή η στάση ζωής και σ’ άλλους ανθρώπους πάντως μ’ εμένα, έτσι συμβαίνει…

...Την ρητορική λοιπόν αυτή ερώτηση, μου την απεύθυνε συγγενικό μου πρόσωπο όταν με άκουσε να γκρινιάζω για την εμποροπανήγυρη. Γι αυτό γράφω αυτό το σχόλιο. Για τη φτέρνα.

Για το αν με νοιάζει και το αν θα πρέπει να διατυπώνω την άποψή μου ως ενεργός πολίτης δεν το συζητώ: Νιώθω ότι μάλλον το οφείλω! Κι ας συνεχίσω με την Απορία μου:

Τί στο καλό είναι αυτό που υπερνικά όλο το πακέτο της ασχήμιας, της βρωμιάς,  του κυκλοφοριακού κομφούζιου, του κιτς, της καταπίεσης τόσων κατοίκων- συμπολιτών που το υφίστανται, ώστε να παραμένει ως χώρος της εμποροπανήγυρης ο συγκεκριμένος ασφυκτικός χώρος, μέσα στο κέντρο της πόλης; Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να παραλύει η πόλη για να στηθεί ένα μετριότατο λούνα παρκ  για τα παιδάκια μας κι οι πάγκοι των προϊόντων του ένα ευρώ!  Όχι δεν ήταν μόνο αυτά βέβαια, ήταν και τα εσώρουχα, τα παγωτά, τα «βρώμικα»…  Ήταν και τα ανεκδιήγητα σουξέ που μόνο εκεί μπορείς ν’ ακούσεις. Όλα αυτά θα μου πείτε είναι πανηγύρι! Πράγματι!

Κι όσοι το αγαπούν ας πάνε, κι ας το χαρούν. Όχι όμως εκεί! Στο κέντρο της πόλης, λειτουργώντας σαν οδοστρωτήρας στις ζωές τόσων ανθρώπων. Γιατί τόσα χρόνια δεν μεταφέρεται στα όρια της πόλης;

Στον χώρο που στήνονταν τα τσίρκο ας πούμε, στον δρόμο για την Αξό. Ή κάπου αλλού τελοσπάντων, πάντως μακριά από το κέντρο της πόλης.

Τον καιρό της …συγχωρεμένης Ανθρώπινης Πόλης είχα γράψει ένα αντίστοιχο αρθράκι στο περιοδικό «θέσεις», γιατί μου το  ζήτησαν κάποιοι συμπολίτες. Μάζευαν υπογραφές, ήταν οι …Αγανακτισμένοι Γιαννιτσώτες του

Σεπτεμβρίου.  Κάθε χρόνο αναρωτιέμαι αν είμαι μόνο εγώ που δυσανασχετώ τόσο, αλλά στη διάρκεια συναντώ τόσους πολλούς με το ίδιο αίσθημα, που απορώ:  δεν φτάνει τίποτε στ’ αυτιά των ανθρώπων που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις;

Μα δεν είναι θέμα αισθητικής φίλοι μου! Είναι θέμα ποιότητας ζωής!                                                                                                            Και πιθανότατα,  θα μου αντιγυρίσουν κάποιοι , είναι κακή συγκυρία μια τέτοια μεταφορά στις μέρες μας.                                                                          Ναι, θέλει τσιμέντο, δηλαδή χρήμα, αλλά θέλει και φαντασία, θέλει και ευαισθησία η διαχείριση των Δήμων, της εξουσίας γενικότερα.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

                                                            Κική Δημητριάδου