Χρήστος Κατσιρούμπας:Το μυστήριο του Έλληνα «ταλιμπάν»

Έως πριν από λίγες ημέρες το Λονδίνο του Οντάριο, το «άλλο» ή το «καναδικό Λονδίνο» ήταν γνωστό -υποτίθεται- ως γενέτειρα του Τζάστιν Μπίμπερ. Στο εξής όμως τη λάμψη του έφηβου σούπερ-σταρ της ποπ θα σκιάζει ένα άλλο διάσημο -αν και για τελείως διαφορετικούς λόγους- τέκνο της πόλης:Ο Χρήστος Κατσιρούμπας, ένα παιδί που πριν από δύο χρόνια έφυγε από τον Καναδά προς άγνωστη κατεύθυνση για να επιστρέψει τελικά μέσα σε μια λειψανοθήκη. O 24χρονος «Xristos» ανατινάχθηκε, πιθανότατα ουρλιάζοντας «Αλάχ ουάκμπαρ», προσθέτοντας με περηφάνια και τιμή το όνομά του στη μακρά λίστα

των δεκάδων νεκρών του μακελειού που έγινε τον περασμένο Ιανουάριο στο Αλγερινό διυλιστήριο της Αϊν Αμένας.
Η αντίθεση ανάμεσα στη «δασούπολη», όπως αποκαλείται το καναδικό Λονδίνο λόγω των μεγάλων εκτάσεων πρασίνου και της αλγερινής ερήμου, δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Ο Κατσιρούμπας άφησε τη μονοκατοικία με την πισίνα στην οποία είχε μάθει να ζει, περνώντας απευθείας στον σκληρό, επικίνδυνο στρατιωτικό βίο του ισλαμιστή κομάντο αυτοκτονίας.

Θα χρειάζονταν μήνες έως ότου η καναδική κυβέρνηση πειστεί ότι ένας δικός της πολίτης, ένας νέος άνθρωπος ελληνικής καταγωγής και αναθρεμμένος με τις συντηρητικές αρχές που συνήθως χαρακτηρίζουν τους μετανάστες, θα μπορούσε ποτέ να γίνει μαχητής-καμικάζι. Οι Καναδοί απαιτούσαν από τις αλγερινές αρχές αδιάσειστες αποδείξεις ότι υπήρξε, όντως, συμπατριώτης τους ανάμεσα στους τρομοκράτες που κατέλαβαν το διυλιστήριο. Τελικά επιβεβαιώθηκε ότι ο Χρήστος Κατσιρούμπας ήταν ένας από τους εκτελεστές της φανατικής ισλαμιστικής οργάνωσης που υλοποίησε την όλη επιχείρηση.

Όσο δύσκολο και εάν είναι για τις καναδικές αρχές να το αποδεχτούν ως γεγονός, ο Κατσιρούμπας είχε εγκαταλείψει πρόθυμα τις χριστιανικές του καταβολές και όχι μόνο είχε ασπαστεί τον μωαμεθανισμό, αλλά είχε θέσει σε απόλυτη και μοναδική προτεραιότητα τις επιδιώξεις του πιο ακραίου και βίαιου κλάδου του. Με αυτές τις ιδέες να γυρίζουν στο κεφάλι του, το να σκοτώσει ή να σκοτωθεί ήταν απλώς ζήτημα χρόνου για τον Χρήστο Κατσιρούμπα.


Ο γιός των αστών μεταναστών


Ένας Ελληνοκαναδός που προέρχεται από ευκατάστατη, αστική οικογένεια, με όψη «σπασίκλα» και φιλειρηνική δράση στο λύκειο, πώς θα μπορούσε ποτέ να γίνει «Ταλιμπάν»; Η περίπτωση Κατσιρούμπα είναι εξαιρετικά παράδοξη, εξ' ού και η καναδική κοινωνία παραμένει σε κατάσταση σοκ. Ωστόσο, είναι ακριβώς στις φιλήσυχες, αδιάφορες πόλεις της αμερικανικής επαρχίας που εμφανίζονται οι ψυχωτικοί δολοφόνοι, εκείνοι που έρχονται από το πουθενά και ξεκληρίζουν εν ψυχρώ ολόκληρα σχολεία. Είναι επίσης οι υποδειγματικά τακτοποιημένες, ευνομούμενες και ευημερούσες χώρες όπως η Νορβηγία που κρύβουν στα σπλάχνα τους τα αιμοσταγή τέρατα τύπου Αντερς Μπρέιβικ.

Οι Καναδοί τώρα πια έχουν τον Χρήστο Κατσιρούμπα και τουλάχιστον άλλους δύο παιδικούς του φίλους να τους υπενθυμίζουν ότι κάτι σάπιο υπάρχει και στο δικό τους επίγειο παράδεισο. Γι' αυτό, άλλωστε, οι καναδικές αρχές απηύθυναν δημόσια έκκληση ζητώντας πληροφορίες από όποιον γνωρίζει οτιδήποτε για το πώς στρατολογήθηκαν οι νεαροί από το Λονδίνο και πώς κατέληξαν να γίνουν μαχητές-καμικάζι εν ονόματι του Αλλάχ.

Θεωρείται βέβαιο ότι εκεί, στο Λονδίνο του Οντάριο, υπήρξε κάποιος στρατολόγος, ένας κατηχητής, ο οποίος εμφύσησε στον Κατσιρούμπα και κάποιους συμμαθητές του την εξτρεμιστική ισλαμική στάση ζωής. Με άλλα λόγια οι καναδικές υπηρεσίες αναζητούν τον άνθρωπο που έπαιξε το ρόλο του πατρικού προτύπου για τον νεαρό Ελληνοκαναδό και που τελικά τον οδήγησε στο να γίνει μαχητής-καμικάζι. Ο Χρήστος Κατσιρούμπας ήταν ευάλωτος στην επιρροή, τον πειθαναγκασμό ενδεχομένως, μιας ισχυρής ανδρικής προσωπικότητας. Εξάλλου ο πατέρας του ήταν απών από τη ζωή του, καθώς οι γονείς του είχαν χωρίσει ενώ ο Χρήστος ήταν ακόμη παιδί.

Η ύπαρξη αυτού του αναζητούμενου άγνωστου, μέχρι στιγμής, ανθρώπου περιπλέκει ακόμη περισσότερο το αίνιγμα γύρω από την πορεία του Χρήστου Κατσιρούμπα. Το ότι ο πατέρας του σήμερα εργάζεται σε εργοστάσιο κατασκευής αρμάτων μάχης, αποτελεί και αυτό άλλο ένα επιπλέον στοιχείο παραδοξότητας.

Ο Σταύρος Κατσιρούμπας, ο πατέρας του Χρήστου, είχε φτάσει στον Καναδά ως παιδί, μαζί με την οικογένειά του. Οι μετανάστες από τη Μεγαλόπολη εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο του Οντάριο, ελπίζοντας ότι η ζωή θα τους χαμογελούσε κάπως πιο πειστικά από ό,τι στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας ο Σταύρος επέλεξε το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου κάτι που τού εξασφάλισε μια άνετη ζωή και μια κάποια ανέλιξη στο πλαίσιο της, ούτως ή άλλως, πολυεθνικής κοινότητας του Λονδίνου. Γνώρισε τη Νίκη, επίσης Ελληνίδα και δύο φορές μετανάστρια καθώς προηγουμένως η δική της οικογένεια είχε δοκιμάσει την τύχη της στην Αυστραλία. Ο Σταύρος και η Νίκη παντρεύτηκαν και απέκτησαν δύο γιους, τον Ανδρέα και το Χρήστο, δύο αγόρια με ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά και ψηλόλιγνη σωματοδομή. Ωστόσο, η οικογενειακή ευτυχία δεν κράτησε πολύ: Καθώς ο Χρήστος γινόταν πέντε ετών, οι γονείς του αποφάσισαν να χωρίσουν και, λίγο αργότερα, να δημιουργήσουν δύο νέες οικογένειες. Ο Σταύρος πλήρωνε τη διατροφή ως όφειλε για τους γιους του, οι οποίοι πλέον ζούσαν μαζί με την μητέρα τους, τον καινούργιο της σύζυγο και τα δικά του παιδιά.

Όπως μαρτυρά φίλος της οικογένειας «ο Χρήστος δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ το διαζύγιο των γονιών του, κι αυτό θα πρέπει να τον σημάδεψε βαθιά».

Μολονότι η ζωή του ανατράπηκε σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία, ο Χρήστος δεν έδειξε το παραμικρό σημείο ότι ήταν οτιδήποτε άλλο από ένα συνηθισμένο παιδί. «Ανεκτικός», «φιλικός», «ήσυχος» είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που έδωσαν στις καναδικές αρχές γνωστοί και πρώην συμμαθητές σκιαγραφώντας την προσωπικότητα του Χρήστου. Προφανώς η «επιφοίτηση» και η απότομη αλλαγή πορείας που θα ακολουθούσαν προετοιμάζονταν κάπου βαθιά μέσα του.