Αντώνης Παπαδημητρίου «Μεγάλη η συγκίνηση όταν τερματίζεις στον Λευκό Πύργο!»

Προερχόταν από δύο Μαραθωνίους σε διάστημα πέντε μηνών… Τον Κλασικό της Αθήνας, το Νοέμβριο του 2012, και αυτόν του Χιούστον, τον περασμένο Ιανουάριο. Παρά τη σωματική καταπόνησή του, ο Αντώνης Παπαδημητρίου αποφάσισε να τρέξει στον 8ο Διεθνή Μαραθώνιο «ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» και δικαιώθηκε για την απόφασή του, αφού τα πήγε περίφημα. Τρίτος στη γενική κατάταξη και πρώτος Έλληνας, με έναν χρόνο κοντά στο προσωπικό ρεκόρ που είχε κάνει στο Χιούστον.

Ο αθλητής του Άρη Θεσσαλονίκης μίλησε για τη συμμετοχή του στον αγώνα της 21ης Απριλίου, το συναίσθημα του να τερματίζει κανείς μπροστά στο Λευκό Πύργο και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη διαδρομή και στην προετοιμασία του…

-Τρίτος στον 7ο Διεθνή Μαραθώνιο «ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ», τρίτος και στον 8ο, με έναν χρόνο πολύ καλύτερο σε σχέση με πέρσι (2:27:08 έναντι 2:38:24) και κοντά στο προσωπικό ρεκόρ σου (2:25:42). Δείχνεις να βελτιώνεσαι συνεχώς…

«Έτρεξα συνολικά έξι μαραθωνίους και σε σχεδόν όλους κατάφερα να κάνω ατομικό ρεκόρ. Δεν έκανα νέο ρεκόρ στον αγώνα της 21ης Απριλίου, γιατί την προηγούμενη εβδομάδα είχα περάσει μία ίωση, ενώ προερχόμουν και από ένα πρόβλημα τραυματισμού. Γενικά, είμαι πολύ ικανοποιημένος, γιατί μέσα σε πέντε μήνες έτρεξα τρεις μαραθωνίους και τα πήγα πολύ καλά.

Είχα πρόταση να πάω και σε έναν άλλον αγώνα, στην Κοπεγχάγη, αλλά προτίμησα να τρέξω στη Θεσσαλονίκη, μπροστά στους συμπατριώτες και τους φίλους μου. Η συγκεκριμένη διοργάνωση έχει ξεχωριστή αξία για μένα, καθώς σε αυτήν έτρεξα για πρώτη φορά μαραθώνιο, πριν από τέσσερα χρόνια».

-Στην αφετηρία βρέθηκαν 1.400 μαραθωνοδρόμοι, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Πώς αισθάνθηκες όταν είδες τόσους δρομείς δίπλα σου στην ιστορική Πέλλα;

«Είναι πολύ ωραίο να μεγαλώνει συνεχώς η δρομική κοινότητα και να ασχολούνται με το τρέξιμο όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Όσος περισσότερος κόσμος συμμετέχει, τόσο το καλύτερο και για τη διοργάνωση, αλλά και για τους ίδιους τους δρομείς, που ανεβαίνουν ψυχολογικά και αντιλαμβάνονται ακόμη περισσότερο την αξία της διοργάνωσης στην οποία συμμετέχουν».

-Τι σε βοήθησε και τι σε δυσκόλεψε στη διαδρομή;

«Αρχικά, ενώ προβλεπόταν ότι θα υπάρχει ευνοϊκός άνεμος, ο αέρας ήταν ανατολικός και ελαφρώς κόντρα. Επίσης, στα τελευταία χιλιόμετρα ανέβηκε η θερμοκρασία και έκανε πιο δύσκολη την προσπάθειά μου.

Στον αντίποδα, η συγκεκριμένη διαδρομή είναι σχετικά εύκολη, με μικρές υψομετρικές διαφορές, γεγονός που βοηθά τον δρομέα να βρει ρυθμό και να κυνηγήσει έναν καλό χρόνο.

Στην αρχή είχα μία οπτική επαφή με τους δύο πρώτους και αυτό μου έδινε μεγαλύτερη ώθηση. Στη συνέχεια, όμως, έχασα έδαφος λόγω της ίωσης που είχα περάσει την περασμένη εβδομάδα και του ότι ήταν ο τρίτος μαραθώνιος για μένα σε μικρό χρονικό διάστημα.

Στα θετικά θα ήθελα να προσθέσω και την εμψύχωση των εθελοντών, που μας έδιναν κουράγιο όταν περνούσαμε από τους σταθμούς και σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής».

-Πώς αισθάνθηκες όταν έφτασες στην τελική ευθεία, με τον Λευκό Πύργο να ξεπροβάλλει στο βάθος και εκατοντάδες θεατές να σε επευφημούν;

«Όταν πλησιάζεις στο τέλος, αισθάνεσαι συγκίνηση λόγω του κόσμου που σε χειροκροτεί και επειδή επιβραβεύονται οι κόποι σου, όλη αυτή η προσπάθεια που έχεις κάνει σε όλη τη διαδρομή, αλλά και για να προετοιμαστείς για τον αγώνα. Είναι πολύ ιδιαίτερη η αίσθηση του να τερματίζεις στην παραλία της Θεσσαλονίκης και μπροστά στον Λευκό Πύργο.

Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα να εγκαταλείψω, αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα ότι στον τερματισμό θα βρίσκονται οι δικοί μου άνθρωποι, που περιμένουν να τους δώσω χαρά, και πήρα δύναμη για να φτάσω ως το τέλος.

Ο μαραθώνιος δεν είναι εύκολο άθλημα. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη βοήθεια στους αθλητές, παρά μόνο από κάποιους δικούς τους ανθρώπους. Γι’ αυτόν το λόγο θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα και τον προπονητή μου, Νίκο Ψαρομιχελάκη, που είναι καθημερινά δίπλα μου και μου δίνει προπονητικές οδηγίες, παρότι η επικοινωνία μας συχνά γίνεται τηλεφωνικά λόγω απόστασης.

Δυστυχώς, η προετοιμασία μου γίνεται μετ’ εμποδίων, λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων και οικονομικής στήριξης από την Πολιτεία ή από χορηγούς και μάλιστα σε μία περίοδο που και προσωπικά δεν έχω κάποιο εισόδημα. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθώ να ξεπεράσω αυτά τα εμπόδια και να βελτιώνομαι συνεχώς».

-Περίμενες ότι θα έρθει η μέρα που περισσότεροι από 12.000 δρομείς θα κατέκλυζαν τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, προβάλλοντας μία εντελώς διαφορετική εικόνα της πόλης;

«Πριν λίγα χρόνια, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Γι’ αυτό και είναι πολύ ωραίο να υπάρχουν διοργανώσεις όπως ο Διεθνής Μαραθώνιος «ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ». Βλέπεις μία πόλη χωρίς αυτοκίνητα, γεμάτη από δρομείς και θεατές, γονείς με τα παιδιά τους στους ώμους… Μέχρι και ένας ιερέας έτρεχε δίπλα μας! Μακάρι να γίνονταν πιο συχνά τέτοια γεγονότα και να μας δείχνουν μία εναλλακτική όψη της Θεσσαλονίκης».