Το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για απόλυση εργαζόμενης με AIDS

Μια υπόθεση που θυμίζει την ιστορία της ταινίας «Φιλαδέλφεια» (1992) απασχόλησε το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στην ταινία, ο Τομ Χανκς στο ρόλο του Άντριου Μπέκετ, απολύεται από μια νομική εταιρία της Φιλαδέλφεια, όταν οι εργοδότες του αντιλήφθηκαν ότι είναι φορέας του AIDS και ο Ντένζελ Γουάσινγκτον, στο ρόλο του ομοφοβικού δικηγόρου, αναλαμβάνει την υπόθεση του Άντριου, για να κινηθούν δικαστικά ενάντια στους εργοδότες του.
Για μια παρόμοια υπόθεση η Ελλάδα βρέθηκε στο εδώλιο του ευρωπαϊκού Δικαστηρίου,

καθώς η ελληνική Δικαιοσύνη αποδέχθηκε ως νόμιμη την απόλυση γυναίκας που ήταν φορέας του AIDS.

Ο εργοδότης, την είχε απολύσει ύστερα από πιέσεις που δέχθηκε από συναδέλφους της, προκειμένου να διασφαλίσει την αρμονική συνεργασία μεταξύ των υπαλλήλων του και την ομαλή λειτουργία τής επιχείρησής του. Αυτό το σκεπτικό έγινε αποδεκτό στο Εφετείο και επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο.

Εκδικάζοντας την προσφυγή της, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι η εν λόγω πράξη, ήταν αντίθετη προς τη Σύμβαση Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και καταδίκασε την Ελλάδα, τόσο για παράβαση των διατάξεων που απαγορεύουν τις διακρίσεις, όσο και για παραβίαση του δικαιώματος προστασίας της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής.

Η χώρα μας μάλιστα υποχρεώθηκε να καταβάλει στη δικαιωθείσα, συνολική αποζημίωση 14.340 ευρώ για ηθική και υλική βλάβη.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η γυναίκα υπήρξε θύμα διάκρισης εξαιτίας της κατάστασης της υγείας της και ότι τα εθνικά δικαστήρια είχαν βασίσει την απόφασή τους, να εγκρίνουν ως νόμιμη την απόλυσή της, σε ανακριβείς πληροφορίες, ότι δηλαδή υπήρχε κίνδυνος μετάδοσης της ασθένειας.

Ζήτησαν την απόλυσή της για να προστατευθεί η υγεία τους

Η γυναίκα εργάζονταν, από το 2001, σε μία επιχείρηση κατασκευής κοσμημάτων στην Αθήνα με συνολικά 70 εργαζόμενους και το 2005 γνωστοποίησε σε τρεις από τους συναδέλφους της ότι έχει προσβληθεί από τον ιό του AIDS. Έπειτα από αυτό, 33 από τους συναδέλφους της έστειλαν επιστολή στον ιδιοκτήτη- επιχειρηματία, ζητώντας την απόλυσή της, για να προστατευθεί η υγεία τους.

Παρά τις προσπάθειες του εργοδότη, που κάλεσε ειδικούς να τους εξηγήσουν ότι δεν κινδύνευαν από μετάδοση της ασθένειας, οι συνάδελφο'ι της επέμεναν στην άποψή τους και τελικά απολύθηκε.

Προσέφυγε στα ελληνικά δικαστήρια και πρωτοδίκως η απόλυσή της κρίθηκε παράνομη, αλλά στο Εφετείο, όπου προσέφυγαν ο εργοδότης και οι συνάδελφοί της, η απόλυση έγινε αποδεκτή, γεγονός που επικυρώθηκε και με σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου, στις 17 Μαρτίου 2009, με το σκεπτικό ότι «η καταγγελία της σύμβασής της δεν είναι παράνομη, εφόσον δικαιολογείται από το συμφέρον του εργοδότη και την αποκατάσταση της αρμονικής συνεργασίας μεταξύ των εργαζομένων και την ομαλή λειτουργία της εταιρείας».