Yπάρχουν λεφτά ή όχι;

Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το βλέπει κανείς! Αν ο Γιώργος Παπανδρέου μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο θα ακύρωνε τη διάσημη δήλωσή του. Διότι τα λεφτά που εννοούσε ο Γιώργος δεν υπάρχουν. Όπως δεν υπάρχουν και τα λεφτά των παροχών που υπόσχονται οι πολιτικοί μας. Επίσης, δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι θα πάρει τις καταθέσεις των τραπεζών και θα κάνει ανάπτυξη! Ωστόσο, λεφτά υπάρχουν!
Η αύξηση της φορολογίας ήταν πάντα ο εύκολος τρόπος για να συγκεντρώσει το κράτος τα

χρήματα που χρειαζόντουσαν για να ασκήσουν οι πολιτικοί τα κοινωνικά τους προγράμματα. Οι πολιτικοί εξαγόραζαν με αυτό τον τρόπο ψήφους, η άρχουσα τάξη την ησυχία της και η μεσαία τάξη πλήρωνε τον λογαριασμό. Σήμερα αυτό είναι αδύνατο. Η μεσαία τάξη έχει εξαφανιστεί και οι πλούσιοι έχουν χιλιάδες τρόπους για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους.

Είναι σωστό οι πλούσιοι να μην πληρώνουν φόρους; Η απάντηση είναι πως όχι! Είναι πέρα για πέρα άδικο αυτό που συμβαίνει σήμερα! Αρκεί να μιλάμε για φόρους επί των κερδών και φόρους κατοχής επί περιουσιακών στοιχείων. Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή! Το κράτος μπορεί να εισπράττει φόρους στα χαρτιά, αλλά χάνει την ίδια στιγμή πολλαπλάσιους οικονομικούς πόρους από την κατάρρευση της τιμής των ακινήτων.

Κατά τον ίδιο τρόπο, όποιος δοκιμάσει να αυξήσει αύριο τους φόρους στις επιχειρήσεις θα διαλύσει και τις τελευταίες βιομηχανίες που επιμένουν και παραμένουν στην Ελλάδα. Όταν σε όλο τον κόσμο η τάση είναι να μειώνονται οι φόροι, είναι παράλογο να υπόσχεται κανείς το ακριβώς αντίθετο. Το έκανε και ο πρόεδρος Ολάντ, ο παραλίγο αναμορφωτής της Ευρώπης, και σήμερα αναζητά ο ίδιος να βρει και να μαζέψει τα συντρίμμια του.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να υποχρεώσεις κάποιον να έχει την επιχείρησή του στην Ελλάδα όταν το μόνο που του υπόσχεσαι είναι αύξηση των φόρων! Η λύση βρίσκεται στην ακριβώς αντίπερα όχθη: Να βρει κανείς τρόπους για να πείσει τους Έλληνες να φέρουν πίσω τα λεφτά τους και να επενδύσουν στη χώρα τους. Μόνο έτσι μπορούν να γίνουν επενδύσεις, να καταπολεμηθεί η ανεργία και να δημιουργηθεί πλούτος. Τι θέλουμε; Λίγους φόρους σε ένα μεγάλο φορολογικό αντικείμενο ή υπερβολικούς φόρους σε μία απέραντη φορολογική έρημο;

Υπάρχουν λεφτά κι αυτά μπορούν να αναζητηθούν σε ένα new deal μεταξύ του επιχειρηματικού κόσμου και του κράτους. Δεν χρειάζονται περισσότεροι φόροι, χρειάζεται να δημιουργηθεί πλούτος για να μπορεί το κράτος να βρίσκει φόρους.

Η πραγματική πάλη στις μέρες μας δεν είναι μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Να μην ξεχνάμε ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι νόμος αυτής της κυβέρνησης κι όχι μιας μελλοντικής αριστερής κυβέρνησης. Η πραγματική πάλη είναι μεταξύ της κοινής λογικής και του παραλογισμού. Κι αυτό που λείπει στη χώρα μας είναι η κοινή λογική.

Δύο είναι οι δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε: Ο ένας είναι εκείνος της ανοικοδόμησης μιας κατεστραμμένης χώρας, στηριζόμενοι στις αρχές της δικαιοσύνης. Ο άλλος είναι της διεθνούς απομόνωσης, επειδή δεν θα καταφέρουμε, τελικά, να αποφύγουμε την σύγκρουση του Τιτανικού με το παγόβουνο. Μέχρι σήμερα ξέρουμε πόσες πιθανότητες έχουμε να βιώσουμε την συντριβή. Δεν έχουμε βρει ως κοινωνία τον τρόπο για να αποφύγουμε το μοιραίο. Ίσως τελικά και να το επιδιώκουμε...

Θανάσης Μαυρίδης