Ελλάς, βαπόρι του γκρεμού!

Της Ιωάννα Στιντσούδη

Πονάνε οι αλυσίδες, τα δεσμά.

Σφίγγονται οι μύες, βράζει το αίμα, το θυμικό.

Κυρίως όταν έχουν τυλίξει τον λαιμό μας άδικα και δε μας αφήνουν να στρίψουμε το κεφάλι.

Δε μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα, καθώς μεταμορφώνονται σε δελεαστική θηλιά λαίμαργων ασπαλάθων, έτοιμη να καλοδεχτεί τα πτώματά μας.

Γκρεμός μπροστά μας. Έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται επικίνδυνα. Μέσα στη θολούρα της πραγματικότητας, που αναμοχλεύεται με το παράλογο και τα υπαρξιακά ερωτήματα: «Θα υπάρχω αύριο; Θα υπάρχουν τα παιδιά μου;»

Αυτή τη στιγμή, δεν προτείνονται λύσεις σε σχέση με τον προορισμό του «τρελοβάπορου» που λέγεται Ελλάδα.

Αυτή τη στιγμή, καθορίζεται το «ταξίδι» έως το αναπόφευκτο του αδιεξόδου.

Θα είναι μπολιασμένο με άρωμα πατρίδας ή με τον βωμό της θυσίας του καθενός μας;

Θα δώσουμε παράταση στο μαρτύριο που, αργά – αργά, σαν ύπουλη διμούτσουνη οχιά κατατρώγει τα σωθικά της Ελλάδας, ξεπουλώντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, αυτοβουλίας, αυτοεκτίμησης, αυτοσεβασμού;

Ή θα πατήσουμε το γκάζι προς τον γκρεμό, αυτοκτονώντας όπως οι Σουλιώτισσες, για να μην πέσουμε στα «χέρια» του «ευρωπαϊκού ζυγού»;

Το «μολών λαβέ» είναι ηχηρότερο του «στα φέρνω εγώ σκύβοντας το κεφάλι»;

Ο εξανδραποδισμός είναι περισσότερο υποφερτός από την ανάσα της ελευθερίας;

Το παροδικό έχει μεγαλύτερη αξία από το μακροπρόθεσμο;

Εκ του ασφαλούς θυσίες δε γίνονται. Όλοι πρέπει να θέσουμε τους εαυτούς μας στην πιθανότητα των παράπλευρων απωλειών.

Η δική μας ζωή είναι πολυτιμότερη από αυτή των παιδιών μας;

Αλήθεια, τι σημαίνει «Έλληνας» για τον καθένα σήμερα; Σημαίνει «πρόβατο προς τη σφαγή», «δειλός», «ο μη έχων εθνική ταυτότητα», «ο μη έχων… μέζεα»;

Πιο αξιοπρεπές φαντάζει να μετονομαστεί αυτή η χώρα, που δε θυμίζει σε τίποτα τους προγόνους μας, που αγωνίστηκαν για τα χώματα που πατούμε, για να βλέπουμε τον ήλιο τον νοητό, από τη σκοπιά της ελευθερίας, της δημοκρατίας της αδελφοσύνης και της εθνικής συνείδησης.

Αν μας έβλεπαν από κάπου, το σίγουρο είναι πως θα ξερνούσαν.