Εισήγηση στη Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ στην Αθήνα

Εισήγηση στη Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ

Πέτρου Πριβαρτιτσάνη, Προέδρου της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας

 (Αθήνα 18 Φεβρουαρίου 2017)

   Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, σε μια ακόμα Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ όλης της χώρας. Τα χρόνια περνάνε, όμως τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον εργασιακό μας χώρο, την πολύπαθη εκπαίδευση, παραμένουν. Και θα παραμένουν όσο εμείς, οι επικεφαλείς των Σωματείων μας, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, δεν καταφέρνουμε να βρούμε μια κοινή πορεία, έναν κοινό παρονομαστή, για να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουμε χρόνια τώρα.

Συγνώμη που θα το πω, αλλά, δε σας φαίνεται βαρετό να συνεδριάζουμε κάθε τρεις και λίγο, να ακούμε ατελείωτους μονολόγους, να μετατρέπουμε τη Γενική μας Συνέλευση σε Βουλή, να βγάζουμε τ’ απωθημένα μας, να επιβαρύνουμε τα ταμεία μας με έξοδα, χωρίς να λύνονται τα προβλήματά μας, και μετά να γυρίζουμε πίσω στην πραγματικότητα του σχολείου, και πάλι απ’ την αρχή;

   Ας παραδεχτούμε κάτι απλό: οι κυβερνήσεις αλλάζουν, σαν τη μόδα που αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου, αλλά τελικά τα προβλήματα δε λύνονται. Οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζουν πιστά οι κυβερνήσεις οδηγούν μοιραία σε επιδρομή και στο χώρο της εκπαίδευσης. Δεν λέω να σκίσουμε τα μνημόνια. Όχι, κάποιοι άλλοι θα φρόντιζαν γι’ αυτό, αλλά μάλλον εννοούσαν ότι «θα έσκιζαν ΣΤΑ μνημόνια», όπως όταν λέμε «έσκισα ΣΤΟ διαγώνισμα». Όχι, μη γελιόμαστε, τα προβλήματα δε λύνονται. Εντάξει, να παραδεχτούμε ότι ήταν κακή η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ όταν κυβερνούσαν και δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα. Ε, και; Μήπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν έχει δημιουργήσει προβλήματα; Μήπως η όποια κυβέρνηση έρθει αύριο δε θα μας δημιουργήσει προβλήματα αν συνεχίσει να λειτουργεί κάτω από τις ίδιες συνθήκες και εμείς να ζούμε μέσα στη γυάλα μας;

   Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα. Νέες δομικές αλλαγές ετοιμάζονται για εμάς, χωρίς εμάς. Εμείς θα κληθούμε για άλλη μια φορά απλώς να τις εφαρμόσουμε. Ειδικότητες συναδέλφων υποβαθμίζονται αυθαίρετα και συγχωνεύονται. Μαθήματα διακρίνονται σε κύρια και δευτερεύοντα. Νέα φρούτα φυτρώνουν ξαφνικά στη μέση της χρονιάς, όπως εργασίες δημιουργικές και εβδομάδες θεματικές, σαν αυτά που υπάρχουν στα προγράμματα σπουδών τύπου International Baccalaureate που εφαρμόζουν τα ιδιωτικά κολλέγια. Μη γελιόμαστε, εκεί μας οδηγούν, μας προετοιμάζουν για την επόμενη χρονιά. Μα καλά, ένας δε βρέθηκε να ρωτήσει αυτό τον έρημο τον καθηγητή αν είναι εφαρμόσιμα στη μέση της χρονιάς όλα αυτά τα κατεβατά που σκέφτηκαν κάποιοι καθισμένοι στο ήσυχο γραφειάκι τους; Τόσο εκτός πραγματικότητας βρίσκονται; Διορισμοί δε γίνονται, ωράρια αυξάνονται και για να συμπληρωθούν μας τρέχουν σε πολλά σχολεία, συνάδελφοι λιποθυμάνε στο σχολείο μη αντέχοντας την πίεση και τον φόρτο εργασίας, Αλλά ευτυχώς σταμάτησαν δια μαγείας οι λιποθυμίες μαθητών! Αναβάθμιση της Τεχνικής Εκπαίδευσης, εγώ τουλάχιστον, ακούω από τον καιρό που ήμουν μαθητής, πριν τριάντα χρόνια περίπου.

   Εύλογα βέβαια θα μου πει κάποιος, «για στάσου ρε μεγάλε, ωραία μας τα λες και κάνεις εύκολες διαπιστώσεις. Εσύ τι προτείνεις δηλαδή;». Να σας πω. Μπορώ να κατεβάσω ατελείωτα επαναστατικά μανιφέστα, όπως αυτά που ακούγονται σήμερα, αλλά νομίζω με μανιφέστα δουλειά δε γίνεται. Καλά είναι κι αυτά, αλλά, μεταξύ μας, τα βαριέται ακόμα και αυτός που τα γράφει. Τι μένει λοιπόν; Να αφήσουμε τις κομματικές μας ταμπέλες στην άκρη, να βάλουμε κάτω τα προβλήματά μας, ένα – δύο – τρία, με τη σειρά, και να σχεδιάσουμε στρατηγικές και τρόπους αντιμετώπισής τους. Πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να στεναχωρήσουμε τους κομματικούς μας κύκλους, αλλά θα το κάνουμε για το καλό των μαθητών μας, της παιδείας, του έθνους μας. Έθνος χωρίς εθνική παιδεία δεν έχει συνέχεια στο χρόνο.

   Κλείνοντας, θέλω να μεταφέρω το σφυγμό από τη βάση, όπως τον αφουγκράστηκα στην περιοχή μου, στην Έδεσσα, στην Αλμωπία και στη Σκύδρα. Οι συνάδελφοι ανησυχούν, αγωνιούν και πιέζονται με όλα αυτά που ακούνε συνεχώς να περνάνε πάνω από το κεφάλι τους, ενώ βλέπουν εμάς να μην μπορούμε να δώσουμε μια αισιόδοξη προοπτική. Το εργασιακό άγχος μεγαλώνει, η πίεση αυξάνεται. Ωστόσο, τυχόν απεργιακές κινητοποιήσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν παταγωδώς. Οι συνάδελφοι ακούνε απεργία και φεύγουν χιλιόμετρα μακριά. Η συμμετοχή σε απεργίες είναι απογοητευτική. Τους χάνουμε. Θέλουν να μας δουν ενωμένους, απογαλακτισμένους από κομματικές εξαρτήσεις, να νοιαζόμαστε πραγματικά και όχι μικροπολιτικά. Θέλουν το κάτι διαφορετικό που εμείς όμως δεν έχουμε καταφέρει να το βρούμε και να τους το δώσουμε. Αυτή είναι η ευθύνη μας. Να βρούμε άλλο δρόμο. Δεν το βλέπετε τόσο καιρό; Η τακτική που ακολουθούμε δε μας οδηγεί σε νίκες. Προσωπικά, δεν πιστεύω στην αποτελεσματικότητα των απεργιών, διότι δεν υπάρχει συμμετοχή. Αν είναι μαζική η συμμετοχή σε μια απεργία έχει νόημα, αλλά απεργία με το ζόρι δε γίνεται. Έτσι, το να απεργούν δύο – τρεις άνθρωποι είναι σα να χτυπάνε το χέρι τους σε ένα μαχαίρι. Δεν έχει νόημα και αποτέλεσμα. Αν βέβαια νομίζουμε ότι εμείς είμαστε οι φωστήρες και μόνο εμείς μπορούμε να λύσουμε τα εκπαιδευτικά προβλήματα, ας ζητήσουμε να αναλάβουμε το Υπουργείο Παιδείας, ο εκάστοτε πρόεδρος της ΟΛΜΕ να είναι Υπουργός Παιδείας! Είναι κι αυτή μια πρόταση.

   Ας εντείνουμε τον αγώνα μας προσπαθώντας να διοργανώσουμε μεγαλειώδη ειρηνικά συλλαλητήρια, παραστάσεις διαμαρτυρίας σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, ας προχωρήσουμε σε συμβολικές καταλήψεις δημοσίων υπηρεσιών, π.χ. Δ.Ο.Υ., ας κοιμηθούμε συμβολικά μέσα στα σχολεία μας. Κάτι που να μη φέρνει την ταλαιπωρημένη κοινωνία απέναντι αλλά κοντά μας, να την πείσουμε για το δίκαιο των αιτημάτων μας.

 Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε δρόμο για το καλό όλων μας. Αν δεν μπορούμε, τότε να πάμε σπίτι μας και να έρθουν οι επόμενοι. Και αν δεν υπάρχουν τέτοιοι, ας το κλείσουμε το μαγαζί, να μη χρεωνόμαστε κιόλας. Θα είναι και αυτή η κίνηση μια προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο.