Της Ιωάννας Στιντσούδη
Κάθε μέρα πάνω σε αυτόν τον
πλανήτη αποτελείται από μια διαρκή πάλη. Πάλη με όσους διασαλεύουν την
ισορροπία της ζωής, των αξιών, πάλη με την επιβίωση, τη συμβίωση, και κυρίως,
πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κάθε μέρα χτίζεις, χτίζεις, στοκάρεις, αλφαδιάζεις, χρωματίζεις,
δημιουργείς ένα "είναι" το οποίο, όσο δύσκολα κι αν χτίζεται, τόσο
εύκολα κατεδαφίζεται... Και πόσο κουράγιο να έχεις ως απόθεμα για να ξεκινήσεις
πάλι από την αρχή το στοκάρισμα και τις εκδορές που προέκυψαν;
Μέσα στη δίνη των αλλαγών για την
οποία ο Πλάστης μας δε μερίμνησε για έναν ανώδυνο ομοιοστατικό μηχανισμό
προσαρμογής, μέσα στον καταιγισμό "σκουπιδιών" που σπιλώνουν αυτή τη
Γη και τους κατοίκους της, κάποιοι προσπαθούν να μείνουν ακέραιοι,
ανεπηρέαστοι, αυθεντικοί. Τους θαυμάζω γιατί επιμένουν να κρατιούνται από ένα
μικρό κλαράκι που φαντάζει βορά στη λαιμαργία του ανέμου των μεταβολών, τόσο
αδύναμο, μα με ρίζα πεισματάρικη, που δε λέει να βυθιστεί στον χορό του ανέμου
που διαφεντεύει τα πάντα."
"...Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει..."
δεύτερη ζωή δεν έχει..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου