Άφωνη κραυγή

Της Στιντσούδη Ιωάννα

«Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό στη χώρα.
Με την ελπίδα μιας στιγμής μας χρέωσαν όλο το μέλλον»
Γιάννης Ρίτσος

Αν μου ζητούσαν να απεικονίσω με ένα έργο τέχνης την κατάσταση που βιώνουμε οι σημερινοί πολίτες της Ελλάδας, θα επέλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη το πασίγνωστο έργο του Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μουνκ, που ονομάζεται «Η κραυγή».

Από μερικούς ερευνητές, ο συγκεκριμένος πίνακας ερμηνεύεται ως «το σύμβολο του ανθρώπινου είδους κάτω από την συντριβή του υπαρξιακού τρόμου».

Δεν έψαξα εξονυχιστικά τις διαφορετικές ερμηνείες, γιατί η συγκεκριμένη με κάλυπτε πλήρως. Μόλις αντίκρισα τον συγκεκριμένο πίνακα, ένιωσα πως μιλάει μέσα στην ψυχή μου.

Μήπως η σημερινή οικονομική κρίση που μαστίζει το πορτοφόλι μας δεν ταλανίζει και τα ενδόμυχα της ψυχής μας; Καθόμαστε και αναρωτιόμαστε, γιατί γεννηθήκαμε από τη στιγμή που το μέλλον είναι τόσο αβέβαιο; Τι έχει νόημα σε αυτόν τον κόσμο όταν υπάρχει γύρω μας αδράνεια, φόβος, αδιαφορία, αναλγησία; Τι το ανθρώπινο έχει απομείνει που κάνει τον άνθρωπο να διαφέρει από τα υπόλοιπα ζώα;

Ένα κλίμα πεσιμισμού κυριεύει με ερωτηματικά και αδιέξοδα τα κορμιά μας, ιδίως εμάς, των νέων, των νέων ανέργων πτυχιούχων, που πληρώνουν – και θα πληρώνουν – τα λάθη των προηγούμενων γενεών. «Εμείς είχαμε δεδομένη τη φτώχεια. Εσείς θα γυρίσετε σε εκείνα τα χρόνια και θα πεινάσετε, θα πεινάσετε πολύ, δυστυχώς! Έρχονται πολύ δύσκολα χρόνια!» Συνέχεια αυτά τα λόγια ακούω γύρω μου.

Εμείς τι φταίμε όμως; Ποια είναι τα δικά μας αμαρτήματα για αυτό που συμβαίνει; Δεν μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε, γιατί μας την έκλεψαν πριν καν γεννηθούμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο να αισθανόμαστε βάρος στις οικογένειές μας, να λέμε «Φταίω εγώ που γεννήθηκα; Αφού δεν ήταν δική μου επιλογή».

Και έπειτα, το ίδιο ερώτημα παίρνει φυλετική διάσταση: «Φταίω εγώ που γεννήθηκα Έλληνας;»

Πού έχουμε φτάσει, λοιπόν; Να ντρεπόμαστε που γεννηθήκαμε Έλληνες στην Ελλάδα… Ο Έλληνας σήμερα είναι περήφανος μονάχα για το παρελθόν του. Αισθάνεται προδοσία και ντροπή για το παρόν του και νιώθει απελπισία και αβεβαιότητα για το μέλλον.

Μέσα στον καθένα μας, βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση η κραυγή… Ένα ανενεργό ηφαίστειο, που κοιμάται. Όταν αυτό το ηφαίστειο βγει από το λήθαργό του, θα ξεχειλίσει ορμητικά μια λάβα από πόνο, εξάντληση, κούραση, θυμό, οργή, ζωώδη ένστικτα.

Η διαφορά είναι πως, αυτή η κραυγή δε θα εισακουστεί… Θα είναι άφωνη… σαν την κραυγή του πίνακα.

Πηγή: http://trionymo.blogspot.gr/