Πριν από αρκετές βδομάδες δημοσιεύτηκε στην
ιστοσελίδα protagon.gr ένα άρθρο της
Ρέας Βιτάλη. Μέσα απ’ αυτό αναδείχθηκε μία
είδηση ελπίδας:
«Δυο μέρες, 30 εργαζόμενοι, ένας
επιχειρηματίας. Αυτό που δεν μπόρεσε να λύσει το ελληνικό Δημόσιο για έναν
ολόκληρο χρόνο, το έλυσε ένας ιδιώτης. Μέσα σε 2 μέρες το βανδαλισμένο από
συνθήματα Κτίριο Αβέρωφ, το λαμπρό κτίριο του συγκροτήματος του Εθνικού
Μετσόβιου Πολυτεχνείου, καθαρίστηκε υποδειγματικά και είναι έτοιμο να υποδεχτεί
τους υψηλούς καλεσμένους των βραβείων Europa Nostra την Παρασκευή 14 Ιουνίου...Ο Ιωάννης Τσεπέρκας, ιδρυτής της εταιρείας Kouros Α.Ε, εταιρεία κατασκευής φωτεινών επιγραφών, την επομένη ενός ρεπορτάζ που δημοσιοποιούσε την οικτρή κατάσταση του κτιρίου σε συνδυασμό με την άφιξη καλεσμένων, επικοινώνησε με την πρόεδρο της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π Ελένη Μαΐστρου και δήλωσε την πρόθεσή του "ν΄ αναλάβει το ζήτημα". «Ξέρετε είναι μνημείο, είναι ειδικοί κωδικοί χρωμάτων κ.λπ. Θέλει υπευθυνότητα», «Και πού υπάρχουν οι κωδικοί; Στον πλανήτη Άρη;»... Οι επιχειρηματίες μιλάνε διαφορετικά, πράττουν διαφορετικά, μετράνε τον χρόνο διαφορετικά.
Την επόμενη κιόλας επικοινώνησε με εταιρεία σχετική με το αντικείμενο, ζήτησε πληροφορίες, αγόρασε τα υλικά, απευθύνθηκε στο προσωπικό της Εταιρείας του για να προσφέρουν (όσοι ήθελαν) την εθελοντική τους εργασία... Έκανε ό,τι θα έκανε για το σπίτι του, μάλλον για την εταιρεία του (το σπίτι του επιχειρηματία είναι η επιχείρησή του)... Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο! Ενώ αρκετοί από τους φίλους του επέμεναν «πού πας να μπλέξεις;». Με το που πήρε την έγκριση του Πανεπιστημίου είπε «άντε να τελειώνουμε τη δουλειά»... Σας ξαναείπα, οι επιχειρηματίες μιλάνε αλλιώς... 15 ώρες τους πήρε. «Πόσο σας στοίχισε;», «2.500 χιλιάδες, μαζί με τα σουβλάκια»... Οι επιχειρηματίες μιλάνε αλλιώς. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε; «Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους υπαλλήλους της εταιρείας μου, (όσους από τους υπαλλήλους), που δούλεψαν με ενθουσιασμό εθελοντικά. Και κάτι ακόμα... Σας παρακαλώ πολύ γι΄ αυτό. Να μην αναφέρετε το όνομά μου». «Μα, γράφηκε ήδη. Το διάβασα στο διαδίκτυο και ήρθα σε επαφή μαζί σας», «Μας ξέφυγε το θέμα. Φτάνει όμως».
Η κ.Βιτάλη συνέχιζε το άρθρο της, νανουρίζοντας
την ελπίδα κι εγώ ένιωθα ήδη την ανάγκη
να της γράψω για τον δικό μας Άνθρωπο,
για το δικό μας «Τσεπέρκα». Τ’ όνομά του,
Γιώργος Δήμτσης. Χάρη σ’ αυτόν η σχολική μας αυλή απέκτησε αμμοδόχο,
κι όχι μόνο. Παιχνίδια με λάστιχα και κυρίως ζωή.! Στην αμμοδόχο, απ’ την στιγμή της σύλληψής της ως ιδέα,
δώσαμε τ’ όνομα «κυρ Σταύρος» , τ’ όνομα του πατέρα του Γ.Δήμτση που έφυγε πριν
από μήνες. Και πείτε μου αν υπάρχει μεγαλύτερο και διαρκέστερο μνημόσυνο για
μια ψυχή, από μια εστία παιδικής χαράς, (κυριολεκτικά …)
Θα μπορούσαν να γραφούν πολλά για τα
καθημερινά δρομολόγια του Γ. Δήμτση από το μαγαζί του στην αυλή μας για να…
δει, να σκεφτεί, να σκαρφιστεί, να δώσει λύσεις. Για τα ατελείωτα τηλεφωνήματα
των συνεννοήσεων, τον χρόνο και το χρήμα
που ξοδεύτηκε, (πανάκριβα και τα δύο στις μέρες μας). Επιλέχθηκε ωστόσο τούτη εδώ η σύντομη, αλλά εκ
βαθέων αναφορά της γενναιοδωρίας του, της
στάσης ενός γονέα απέναντι στο δημόσιο σχολείο των παιδιών του, ενός ενεργού πολίτη που κοντράρεται στο χαοτικό
ρεύμα της κρίσης.
Το Σάββατο 8 Ιούνη 2013, η σχολική αυλή του
συγκροτήματος των νηπιαγωγείων Πέτρου και Παύλου υποδέχτηκε μικρούς και μεγάλους μετά από το
καλοκαιρινό και παιχνιδιάρικο κάλεσμα
που τους απεύθυνε. Εκεί ειπώθηκαν μεταξύ άλλων οι δημόσιες ευχαριστίες,
τα τραγούδια αλλά κι ένα παραμυθάκι
γραμμένο για τον κυρ Σταύρο…
Αντιγράφοντας τη δημοσιογράφο…
Αγαπητέ κύριε Δήμτση οφείλουμε… Σας
οφείλουμε! Και σας ευχαριστούμε!
Εκ μέρους όλων των νηπιαγωγών του 1ου,9ου
και 14ου νηπιαγωγείων Γιαννιτσών
Κική Δημητριάδου
Και…
Το παραμύθι του Κυρ
Σταύρου
…..Μια
φορά κι έναν καιρό, θέλω να σου πω, πως
η αυλή μας άνθισε. Γέμισε λωτούς, γέμισε ελιές λαχταριστές και πυράκανθους,
χρυσάνθεμα και κάστανα. Τίποτε δεν βλέπεις από αυτά, αλλά η αυλή μας στο
ξαναλέω, άνθισε. Θα με πιστέψεις μόνο αν πιστεύεις στο φθινόπωρο και στα
θαύματα. Έτσι και τότε, άρχισαν όλα. Πάμε απ’ την αρχή λοιπόν…
Μια φορά κι έναν καιρό κάτω απ’ τα πεύκα και
τα κυπαρίσσια της αυλής του σχολείου άραξε ένα καράβι! Με λάστιχα στην
κουπαστή, στην πλώρη και στην πρύμνη.
Ένα καράβι άμμο για παιχνίδι! Ξεφάντωμα
πες για τις παιδικές χουφτίτσες, τα δάχτυλα και τα μάτια. Ένα καράβι φορτωμένο
ταρατατζούμ και γέλια. Στριμώχτηκαν όλα
τα παιδιά ν’ ανέβουν πάνω του. Ανυπόμονα
μες στη χαρά τους, με πονηράδες και σκανταλιές παραχωμένες στις τσέπες. Πόσο
λίγο κοστίζει η ευτυχία τους!
Ήταν ένα καράβι παιδιά, ήτανε ένα καράβι,
Σταύρο το λέγαμε κάνε μια ψαλιδίτσα,
Σταύρο
το λέγαμε, κάνε μια ψαλιδιά…
Και έπλεε στην άμμο παιδιά,
Και έπλεε
στην άμμο,
μ’ ένα φορτίο παιδιά, κάνε μια σκανταλίτσα,
κοντά ογδόντα παιδιά, κάνε μια σκανταλιά.
Έξω από το καράβι τους, την αμμοδόχο, βάσανα
και στεναχώριες για τους μεγάλους. Προβλήματα και πίκρες. …Γιατί λεφτά δεν
υπήρχαν! Αλλά τα πιτσιρίκια εκεί…
Όσοι οι κόκκοι της άμμου, τόση η χαρά τους.
Όσες οι φτυαριές στα κουβαδάκια, τόσες οι φωνές τους. Γιατί στον δικό τους κόσμο οι απατεωνιές τελείωναν με μια συγνώμη
και μια αγκαλιά. Τα ψέματα τα τυλίγανε στο χαρτί, μετά ωραία- ωραία τα τσαλάκωναν και τα πετούσαν στην ανακύκλωση
βέβαιοι πως θα ξαναγίνουν αλήθειες κι υποσχέσεις.
Και τα
παιδιά προσεύχονται τώρα όλα μαζί: Νάναι
καλά οι δικοί τους άνθρωποι να τους
φτιάχνουν καράβια, να τα γεμίζουν με άμμο για να ταξιδεύουν στη χαρά με
μπουνάτσες και με μποφόρια.
Νάναι
καλά κι ο κυρ Σταύρος, να τους βλέπει από κει ψηλά στον ουρανό και να
χαμογελάει. Γιατί ο κυρ Σταύρος το ξέρει καλά:
Λίγο παραπάνω πείσμα χρειάζεται, λίγο
παραπάνω νοικοκυριό.
Μπορεί
οι ενήλικες να νιώθουν θηλιές στο λαιμό και στην καρδιά τους… Να ξέχασαν τελείως τι σημαίνει παιχνίδι κάτω
από δέντρα για ένα παιδί.
Ο κυρ Σταύρος όμως είναι εδώ για ν’ αποδείξει
πως χρειάζεται όλοι να ξαναγίνουν παιδιά και να πιστέψουν στα θαύματα. Να
αλλάξουν τον κόσμο που ζουν, αλλάζοντας πρώτα τον εαυτό τους! Να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, ακριβώς όπως θα ήθελαν
να είναι οι άνθρωποι που τους περιβάλλουν.
Και τότε θα κατέβουν τα δώδεκα Αγγελόπουλα
του τραγουδιού τους* να ομορφαίνουν τον
ύπνο όλων. Και σίγουρα τα ίδια Αγγελόπουλα θα κάνουν καλύτερες και τις ημέρες τους.
Για τον κυρ
Σταύρο ….
Κική Δημ.
*Τραγούδι που περιέχεται στο cd “δε βιάζομαι
να μεγαλώσω» της Τατιάνας Ζωγράφου. Στο
συγκεκριμένο τραγούδι οι στίχοι είναι της Βεατρίκης Κάντζολα.
