Η κρίση εθνικής στρατηγικής συνυπάρχει με κρίση φυσιογνωμίας και ταυτότητας του μεταπολιτευτικού ΠΑΣΟΚ

Η Μεταπολίτευση στη χώρα μας προσδιορίζεται από δύο ιστορικής σημασίας στρεβλώσεις:

1.     

Την υποκατάσταση της εθνικής στρατηγικής από την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε και την Ευρωζώνη. Η μεταπολίτευση δεν αποτέλεσε περίοδο προσαρμογής στις νέες γεωοικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες και η ένταξη στο ευρώ δεν σηματοδότησε την αναγκαία προσαρμογή και το πέρασμα από το προηγούμενο οικονομικό, παραγωγικό, κρατικό και δημοσιονομικό μόρφωμα, σε ένα πιο ισορροπημένο και βιώσιμο μακροοικονομικά μοντέλο...

2.      

 Τη σταδιακή αφομοίωση- ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στο κυρίαρχο εθνικό μοντέλο συσσώρευσης μιας οικονομίας διανομής και στο πολιτικο-κρατικό μόρφωμα της χώρας.

Η καθολική κρίση αυτού του πολιτικο-οικονομικού συστήματος  συμπαρέσυρε πρώτα το ΠΑΣΟΚ ως κυρίαρχο συστατικό τμήμα του -αφού αυτό ως κυβέρνηση κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση-παρασύρει όμως και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Η αναβάπτιση στη λαϊκή εντολή δεν αφορά μόνο το κοινοβουλευτικό, πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αλλά κυρίως τα δομικά συστατικά του χαρακτηριστικά, τα πολιτικά κόμματα.

Η πραγματική πολιτική περιουσία ενός λαού, ενός έθνους είναι τα κόμματά του ή αλλιώς σε μια ιστορική περίοδο, ένας λαός είναι ότι τα κόμματα του του επιτρέπουν να είναι και φτάνει εκεί όπου του επιτρέπουν να φτάσει.  Η μεταπολιτευτική περίοδος και η κρίση στην οποία κατέληξε, κατέδειξε ότι τα κόμματα μυωπικής διαχείρισης ή ψεύτο-εκσυγχρονιστικής αναφοράς απέτυχαν παταγωδώς.

Η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στο μεγαλύτερο μέρος της, δε δείχνει να αντιλαμβάνεται αυτό το ιστορικό δίδαγμα του μεταπολιτευτικού κύκλου. Μέχρι πριν να ξεσπάσει η εθνική κρίση το πολιτικό σύστημα κατόρθωνε να αποσπά την παθητική συναίνεση μιας κοινωνίας ανοχής και συνενοχής, που το ίδιο είχε δημιουργήσει. Σήμερα πλέον η αντίθεση του λαού ηθική, πολιτική , κοινωνική εκδηλώνεται μαζικά και με όλους τους τρόπους. Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και συνολικά ως ηγεσία βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της κρίσης αξιοπιστίας. Μεγάλο μέρος της ηγετικής του ομάδας πιστεύει ότι με τα παλιά κόλπα, ενεργοποιώντας την τέχνη του πολιτικού μεταμορφισμού- π.χ αλλαγή αρχηγού ή ονόματος-, με τακτικές τηλε-επικράτησης, κόλπα δοκιμασμένα σε παλαιότερες περιόδους ειρήνης και πλαστής ευημερίας, θα μπορέσουν να διασωθούν οι ίδιοι και μέρος της  τρωθείσης αξιοπιστίας, ώστε να συνεχίσουν ως κόμμα εξουσίας.

Επιστρατεύουν επιχειρήματα ενός «πολικού ρεαλισμού», προσαρμοσμένου στα μέτρα τους, ότι αυτό που μπορεί να γίνει σήμερα είναι να πάρουμε ένα εκλογικό ποσοστό σχετικά μεγαλύτερο από το αναμενόμενο, ότι πρέπει να πάμε σε εκλογή «αρχηγού»  από το λαό, σύντομα σε μια με δυο βδομάδες, να τελειώνουμε -έστω και αν στις κάλπες προσέλθει ποσοστό ακυρωτικό του κύρους της όλης διαδικασίας-, να πάμε σε εκλογή με κριτήρια τηλεμάρκετινγκ και τηλεπασαρέλας, τακτικές που ολοκληρώνουν ένα σχέδιο ετεροπροσδιορισμού αυτού του ιστορικού κινήματος. Αυτός είναι ο δρόμος που διαμοιράζει τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ  που η πλειοψηφία των στελεχών και της βάσης αποστρέφεται.  Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αποδέχεται ένα σχέδιο εξάντλησης της επετηρίδας των λεγόμενων πρωτοκλασάτων στελεχών και επίδοξων αρχηγών του, αδιαφορώντας για το αν αυτή έχει ήδη εξαντλήσει το ΠΑΣΟΚ. Ούτε καν της περνά από το μυαλό ότι μπορεί να είναι ριζοσπαστικότερη και δημοκρατικότερη επιλογή η ενεργοποίηση της πολιτικής της εφεδρείας.

Η λεγόμενη «θεμιτή φιλοδοξία» του όποιου στελέχους ως ηθική βάση νομιμοποίησης τέτοιων πρακτικών πρέπει να κρίνεται με μέτρο σύγκρισης την ιστορική προοπτική αυτού του κινήματος, αλλιώς αποτελεί μωροφιλοδοξία, που βλέπει την ιστορία προσαρμοσμένη στα μέτρα του.

Ένα πολιτικό κόμμα, που δεν ανανεώνει την κοινωνική του σύνθεση και το στελεχιακό του δυναμικό, που διατηρεί ένα πολιτικό χάσμα με την νέα γενιά, μετουσιώνεται σε πολιτική κάστα, εύκολη  λεία των συμφερόντων ενός οικονομικού κατεστημένου, το οποίο ανασυγκροτείται σήμερα στη χώρα και επιτίθεται.

Μπορεί μια ηγεσία που έχει αυτό-εγκλωβιστεί στην κακοδιαχείριση δεκαετιών, να μεταμορφωθεί σε ηγεσία με στρατηγική και οραματική σκέψη, να εμπνεύσει και να οδηγήσει τον λαό στο άνοιγμα νέων οριζόντων  και προοπτικής;

Υπάρχει ένας δρόμος ανασυγκρότησης αυτού του κινήματος. Αυτός δεν είναι ο δρόμος της κορυφής αλλά της βάσης. Ο λόγος λοιπόν στο λαό να ξαναπάρει στα χέρια του αυτό το κίνημα.

Το ζήτημα του ηγέτη θα λυθεί, αφού ξαναβρούμε την ψυχή μας, αυτός είναι ο δρόμος του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού και της εθνικής αυτογνωσίας.

Αποτελεί πλέον ιστορικό συμπέρασμα ότι η παθολογία του κόμματος αντανακλά στην παθολογία της χώρας.  Η κρίση μας ανάγκασε να συγκρουστούμε βίαια με τις αντιφάσεις του παρελθόντος μας, αλλά και με κομμάτια του εαυτού μας. Στη «σύγκρουση» με το κράτος και τα πιο αναχρονιστικά και διεφθαρμένα τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου, ηττηθήκαμε. Ηττηθήκαμε στο εσωτερικό μέτωπο, όχι στην εξασφάλιση μιας συμφωνίας ρύθμισης του δανεισμού και του χρέους της χώρας. Ηττηθήκαμε γιατί μπήκαμε απροετοίμαστοι σε μια κρίση που ισοδυναμεί με κατάρρευση της χώρας, για τις διαστάσεις της οποίας δεν είχαμε συνείδηση, ούτε ως ηγεσία, ούτε ως κόμμα και κοινωνία.

Το ζητούμενο είναι η ιδεολογική του επαναθεμελίωση και η πολιτική του επανίδρυση, ως νέου ευρωπαϊκού, δημοκρατικού, σοσιαλιστικού κόμματος, ικανού να σχεδιάσει το μέλλον του λαού και της χώρας.

Χρειάζονται λοιπόν αποφάσεις, που να υπερβαίνουν το αίσθημα αυτοσυντήρησης της ηγεσίας του σε συνθήκες παρακμής και απαξίωσης.

Αποφάσεις ρήξης και σύγκρουσης με κάθε λογής κατεστημένες νοοτροπίες και συμφέροντα, με στόχο τη δημοκρατική ανασύνθεση και ανανέωση της βάσης και της ηγεσίας του κόμματος, μέσα από ένα δημοκρατικό προσκλητήριο αναγέννησης του ΠΑΣΟΚ.

Αποφάσεις, προϋποθέσεις προς αυτή την κατεύθυνση αποτελούν:

1.      Η αυτοδιάλυση του εθνικού συμβουλίου και του πολιτικού συμβουλίου του κόμματος και αντικατάστασης του, από προσωρινό εθνικό συμβούλιο επανίδρυσης, μετά από σύνθεση των προτάσεων της βάσης.

2.      Δημιουργία τοπικών συμβουλίων αυτό-οργάνωσης - επανίδρυσης, που θα ενσωματώνουν όλες τις αρμοδιότητες ανασυγκρότησης του κόμματος.

3.      Συνέδριο αυτοπροσδιορισμού, αυτογνωσίας και επανίδρυσης του κόμματος και εκλογής της νέας ηγεσίας του.

4.       Νέα διακήρυξη αρχών και δημοκρατικής δομής του νέου κόμματος.

Το κοινωνικό συμβόλαιο του παρελθόντος δεν  μπορεί πλέον να διατηρηθεί, δηλαδή η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα σε ένα αντιπαραγωγικό, κλεπτοκρατικό σύστημα και μια κοινωνία πλασματικής ευημερίας και κατανάλωσης είναι πλέον μη βιώσιμη.

Μια μυωπική πολιτική τάξη, που σκιαμαχούσε στα πλαίσια του εθνικού μικρόκοσμου, ενώ γύρω της συνέβαιναν κοσμογονικές αλλαγές, έφτασε στο τέλος της.

Δε θα επιτρέψουμε σε εξωθεσμικά κέντρα και συμφέροντα να διαχειριστούν την κρίση του ΠΑΣΟΚ, όπως διαχειρίστηκαν την κυβερνητική κρίση. Η συνέχιση της απαξίωσης του κόμματος και η κυριαρχία προσωπικών πρακτικών μεταβάλλει ένα θεμελιώδη θεσμό της δημοκρατίας μας, σε υποχείριο εξωθεσμικών κέντρων επικοινωνίας, με ήδη εμφανές αποτέλεσμα την χειραγώγηση του ελληνικού λαού.

Αλλαγές δεν μπορούν να συντελεστούν ερήμην του λαού. Όταν ατονούν οι αρχές της κοινωνικής συμμετοχής και του δημοκρατικού ελέγχου, η ιστορία εκδικείται τουλάχιστον αυτούς που τις επικαλούνται.

  Ηλίας Θεοδωρίδης

Βουλευτής ΠΑΣΟΚ-ΠΕΛΛΑΣ