Δήμαρχοι και όχι κλητήρες της εξουσίας!

Του Βασίλη Τριανταφύλλου.

Στα χρόνια της βαθιάς κρίσης η τοπική αυτοδιοίκηση έχασε την ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει και να διαχειριστεί τον ρόλο του πρωταγωνιστή, στην προσπάθεια της ανασύνταξης των τοπικών κοινωνιών και της ανάκαμψης της οικονομίας. Περιορίστηκε στον ρόλο του διαχειριστή της καθημερινής μιζέριας των πολιτών και του «εκτελεστή» των εντολών της κεντρικής εξουσίας, που δεν έπαψε να θεωρεί περιφερειάρχες και δημάρχους «εργαλεία» για την προώθηση και την προβολή του κυβερνητικού έργου. Μιας κεντρικής

εξουσίας που εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τους εκλεγμένους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών ως διοργανωτές κομματικών εκδηλώσεων, ή ως χειροκροτητές σε φιέστες, ή ως συνοδούς «υψηλών» προσώπων σε περιοδείες και εγκαίνια.

Στα χρόνια των μνημονίων η τοπική αυτοδιοίκηση έχασε την ταυτότητά της, αν και είναι πολλοί εκείνοι που εκτιμούν ότι σκοπίμως της αφαιρέθηκε από τους κυβερνώντες γιατί δεν θέλουν να μοιράζονται την εξουσία και τη διαχείριση του κρατικού πλούτου. Συρρικνώθηκε η δράση της στα απολύτως απαραίτητα. Ακρωτηριάστηκαν οι αρμοδιότητές της και επέστρεψε στις εποχές που βασίλευαν το ρουσφέτι, οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι και οι εξυπηρετήσεις με αντάλλαγμα την ψήφο.

Περιφερειάρχες και δήμαρχοι από «μικροί πρωθυπουργοί» και «τοπικοί άρχοντες» μετατράπηκαν σε βουβές μαριονέττες και αυλοκόλακες υπουργών, βουλευτών και πολιτευτών, για να εξασφαλίσουν την εύνοιά τους και την προώθηση κάποιου έργου. Δηλαδή επιστροφή στο αμαρτωλό παρελθόν, τότε που τα υπουργικά γραφεία κατακλύζονταν από κοινοτάρχες που παρακαλούσαν για έναν δρόμο ή για ένα γεφύρι. Και οι ελάχιστες εξαιρέσεις που υπάρχουν απλώς επιβεβαιώνουν τον δυσάρεστο κανόνα!

Ο ΡΟΛΟΣ της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν είναι να ζητιανεύει, αλλά να διεκδικεί. Δεν είναι να παρακαλά, αλλά να απαιτεί. Δεν είναι να σκύβει με δουλικότητα μπροστά στους κυβερνώντες, αλλά να ορθώνει ανάστημα, να πρωτοπορεί, να ανοίγει νέους δρόμους και να αγωνίζεται για τα δίκαια αιτήματα των πολιτών. Περιφερειάρχες και δήμαρχοι δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στον τόπο τους και στις κοινωνίες τους όσο επιμένουν να συμμετέχουν στο «πολιτικό ριάλιτι» της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Οσο σφίγγουν το χέρι της εξουσίας και δέχονται να είναι παρατρεχάμενοι σε κομματικά πανηγυράκια για να ικανοποιήσουν τον κύριο βουλευτή! Εάν θέλουν να είναι χρήσιμοι, πρέπει να συγκρουστούν με το πολιτικό κατεστημένο. Να φωνάξουν για να ακουστούν τα αιτήματά τους. Να βγουν από την απομόνωση όπου, σχετικά εύκολα, τους οδήγησε η κεντρική εξουσία για να μην μπλέκονται στις «δουλειές» της! Και ας μην ξεχνούν ότι οφείλουν να είναι σύμμαχοι των πολιτών και όχι των κυβερνώντων. Οπως επίσης και ότι δεν είναι εκπρόσωποι των κομμάτων, αλλά υπερασπιστές των δικαιωμάτων του λαού, του οποίου οι αντοχές δοκιμάζονται.

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ του κομματικού δημάρχου ξεπεράστηκε και πρέπει να αποσυρθεί. Οι τοπικές κοινωνίες δεν έχουν ανάγκη από «τοποτηρητές», αλλά από ανεξάρτητους ανθρώπους με όραμα για τον τόπο τους και διάθεση να προσφέρουν στους συμπολίτες τους. Τέτοιους δημάρχους έχει ανάγκη η χώρα μας για να μπορέσει να γυρίσει σελίδα. Γι’ αυτό η κεντρική εξουσία ας σταματήσει τα πειράματα, τα εκλογικά «μαγειρέματα» και τα παιχνίδια με τα «χρίσματα», γιατί αυτά τα απονέμουν οι πολίτες και όχι τα κόμματα. Η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να έχει τον πρώτο ρόλο στη μεταμνημονιακή εποχή, αρκεί η κεντρική εξουσία να αποφασίσει μαζί με τις αρμοδιότητες να της δώσει τους αναγκαίους πόρους αλλά και το δικαίωμα να αποφασίζει ανεξάρτητα από τις βουλές των εκάστοτε κυβερνώντων. Αρκεί η αποκέντρωση από σύνθημα να γίνει επιτέλους πράξη. Αρκεί οι πολίτες να επιλέγουν ικανούς και άξιους ανθρώπους με όρεξη για δουλειά και όχι τηλεοπτικούς «μαϊντανούς» ή κομματικές παραφυάδες.