Όλα πήγαν
περίφημα. Τα εγκαίνια της γωνιάς μου στη Δημοτική βιβλιοθήκη έγιναν! Κι ήρθαν
τόσοι φίλοι, μικροί και μεγάλοι, και στριμώχτηκαν στο απόγευμα εκείνο τόσα
παιδικά πρόσωπα, ταρατατζούμ, τραγούδια, δραματοποιήσεις και βιβλία, φυτέματα
και φουντουκιές! Υπέροχα ήταν! Και βέβαια ήταν εκεί και μια ολόκληρη συγγραφέας
για μένα. Η κ. Αγγελική Βαρελλά! Με το ένα της μάτι πασπαλισμένο με αποχρώσεις
του μωβ, κι ένα τραυμαπλάστ στο μέτωπο
που από κάτω του, έκρυβε έξι ράμματα! Όλα από το ατύχημά της, δυο μέρες πριν
την εκδήλωσή μας...
Αυτή η γιαγιά με την καρδιά πιτσιρίκας, το έδωσε το μάθημα σ’ όλους. Αυτό που είχε τον τίτλο, «τι θα πει
να είσαι φίλος!» Της ζήτησα τη φιλία της κι αυτή όχι μόνο δε μου την αρνήθηκε,
αλλά μου την έδωσε με το παραπάνω. Να στο πω κι αλλιώς: Της ζήτησα λίγα ψίχουλα
φιλίας κι αυτή μου άνοιξε το φούρνο της καρδιάς της να μπω μέσα και να χορτάσω!
Γι αυτό και
σ’ όλη την εκδήλωση, το έβλεπα γραμμένο πάνω στο αυτοκολλητάκι με τα ράμματα… Μα
το έγραφε ολοκάθαρα, δεν μπορεί να το ‘βλεπα μόνο εγώ: «Είμαι φίλη σου Αδέσποτε,
δε με σταμάτησε τίποτα για να ’ρθω εδώ, για σένα»…
Φύτεψε και
την φουντουκιά της, εκεί, έξω από την Δανειστική Βιβλιοθήκη και τώρα τη βλέπω
και γεμίζει η καρδιά μου γλύκα. Τι ωραίο να έχεις φίλους! Τι ωραίο να έχεις
ελπίδα!
Η κυρία
Αγγελική ανάμεσα σ’ όλα τα ωραία που μας είπε, μας διάβασε και μια ιστορία της
σχετική με μένα. Δεν μπορώ παρά να σου την αντιγράψω φιλαράκι μου:
«Ο Τέρμας
ήταν ο σκύλος της γειτονιάς μας. Μας περίμενε στο τέρμα του λεωφορείου, εκεί
στη στάση, χρόνια τώρα. Μας αποχαιρετούσε όταν φεύγαμε, μας καλωσόριζε όταν
ερχόμασταν.
Ο Τέρμας
είχε φαί. Δεν του έλειπε. Τον φροντίζαμε όλοι μας. Εκείνο που του έλειπε ήταν η
δύναμη. Είχε γεράσει πια. Δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Μας κοίταζε όμως
με αγάπη πάντα, μας κουνούσε την ουρά του και σήκωνε τ’ αυτιά του ν’ ακούσει τι
του λέγαμε χαϊδευτικά. Μας άρεσε τόσο να τον βλέπουμε εκεί στη στάση, στο τέρμα,
να μας υποδέχεται.
Μια μέρα
πλησιάζοντας στη στάση τον είδα από το παράθυρο του λεωφορείου. Ήταν εκεί
παρών, αλλά ακίνητος. Δεν με κοίταξε καλοσυνάτα, δεν κούνησε την ουρά του , δεν
σήκωσε τ’ αυτιά του ν’ ακούσει τα γλυκόλογα που του έλεγα.
--Τέρμα!..
πήγα να πω, μα δεν μπόρεσα. Με πήραν τα δάκρυα.
--Τέρμαααα!
φώναξε εκείνη τη στιγμή κι ο οδηγός».
Σίγουρα σου
φάνηκε λυπητερή η ιστορία του Τέρμα φιλαράκι μου, όμως έτσι είναι η ζωή.
Πίστεψέ με, η
ζωή είναι ωραία όταν έχεις φίλους για παρέα. Αλλά αυτό το ξέρεις ήδη, έτσι δεν
είναι;
Ζήτω οι
φίλοι λοιπόν! Κι ο Τέρμας από κει ψηλά που μας βλέπει είμαι σίγουρος, θα συμφωνεί
κι αυτός…
Σε φιλώ πολύ
Αδέσποτος
