Συγκέντρωση του Π.Α.ΜΕ. στην Σκύδρα για τους απεργούς χαλυβουργούς

Το ΠΑΜΕ Ν.Πέλλας πραγματοποίησε στη Πλατεία Ελευθερίας ( ΤΑΞΙ ) της Σκύδρας συγκέν-τρωση & πορεία αλληλεγγύης στους δρόμους της πόλης με συνθήματα για τους εργαζόμενους της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ στον Ασπρόπυργο , που συνεχίζουν για 9 μήνες την απεργία τους . Την προηγούμενη Παρασκευή είχαμε την βάρβαρη επίθεση των ΜΑΤ και ειδικών αστυ-νομικών δυνάμεων , που δεν πτόησε τους εργαζόμενους και με νέα Γενική Συνέλευση τους από-φάσισαν τη συνέχιση της απεργίας τους με ψήφους «195 υπέρ» και μόλις «5 κατά» .

   Στην ομιλία του ο εκπρόσωπος της Γραμματείας Ν.Πέλλας του ΠΑΜΕ Κουτούφης Φάνης τόνισε :...

       «Mε προσωπική εντολή του πρωθυπουργού Σαμαρά της μαύρης συγκυβέρνησης ΝΔ ΠΑΣΟΚ ΔΗΜ. ΑΡ. (αλήθεια μ’ αυτή την αριστερά των ΜΑΤ μας καλούσαν κάποιοι να πάμε για αριστερή κυβέρνηση), σπάζοντας κεφάλια και συλλαμβάνοντας απεργούς, πνίγοντας τους στα δακρυγόνα, μπουκάρισαν μέσα στη Χαλυβουργία για να σπάσουν τον ηρωϊκό αγώνα των χαλυβουργών, την απεργία τους που έφτασε τις 263 μέρες και έγινε σύμβολο ταξικής αντίστασης και αντεπίθεσης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.

        

Με την επέμβαση αυτή αποδείχθηκε το μεγάλο ψέμα και η προβοκάτσια που κυκλοφορούσε μέρες τώρα από στόματα κυβερνητικών στελεχών, μεγαλοεπιχειρηματιών και από τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια τους, τους χρυσοπληρωμένους κονδυλοφόρους τους. Ότι δήθεν η πλειοψηφία των εργατών δεν ήθελε να απεργήσει , αλλά το ΠΑΜΕ τους εμπόδιζε να μπει στη δουλειά. Σήμερα, μετά την επέμβαση και με τη προστασία των ΜΑΤ και παρά τα απειλητικά τηλεφωνήματα στα σπίτια των απεργών από την εργοδοσία να πάνε να δουλέψουν για να μην απολυθούν, μόλις 20 καλοπληρωμένοι διευθυντάδες και καμιά δεκαριά τσιράκια του Μάνεση, μπήκαν για δουλειά και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία 195 υπέρ - 5 κατά αποφάσισαν συνέχιση της απεργίας πιο πεισμωμένα, με ακόμα μεγαλύτερη αλληλεγγύη από όλη την εργατική τάξη.

    Αποδείχθηκαν τα ψέματα και οι εκβιασμοί του Μάνεση και κάθε βιομήχανου ότι αν ξεκινήσουν ή συνεχιστούν οι αγώνες θα κλείσουν τη επιχείρηση τους. Ο Μάνεσης παρά τις ψεύτικες απειλές του, όχι μόνο δεν την έκλεισε αλλά την άνοιξε με τα ΜΑΤ, τη κυβέρνηση και το κράτος του.  

       Πρέπει κάθε εργάτης και εργάτρια να καταλάβουν με τι κυβέρνηση έχουν να κάνουν, με τι κράτος (ανεξαρτήτως κυβέρνησης) έχουν να κάνουν, με τι δικαιοσύνη και δυνάμεις ασφαλείας έχουν να κάνουν : Μαντρόσκυλα του Μάνεση, του κάθε Μάνεση και της τάξης τους. Της τάξης των κηφήνων, των εκμεταλλευτών, όσων κλέβουν τον ιδρώτα, τώρα πια και τη ζωή των εργατών γα να πλουτίσουν ακόμα παραπάνω. Αυτή είναι η αστική τάξη, αυτό είναι το κράτος της, αυτοί είναι οι υπάλληλοι του.

      Εμείς, πάντως το λέμε και το φωνάζουμε ακόμα πιο δυνατά :

      Εμείς είμαστε περήφανοι που είμαστε συνάδελφοι, ταξικά αδέλφια των χαλυβουργών.

Αντίθετα, είναι ντροπή για τον εργάτη να έχει ή να ανέχεται μια κυβέρνηση, ένα κράτος που σπάει τα κεφάλια των συναδέλφων του, για να βάλει μυαλό, για να φοβίσει τον ίδιο, να τον  κάνει να σκύψει περισσότερο το κεφάλι για να μη πάθει τα ίδια.

        Γιατί η προχτεσινή επίθεση δεν αφορά μόνο τους χαλυβουργούς. Αφορά όλη την εργατική τάξη. Το μήνυμα της επίθεσης, σ’ αυτήν και το μυαλό της, τη συνείδηση της απευθύνεται. Να φοβηθεί, να μη σηκώσει κεφάλι στα όσα περνά, να δεχτεί τη μοίρα που της ετοιμάζουν, την πλήρη εξαθλίωση, για να σωθεί το κράτος και η οικονομία του Μάνεση και της τάξης του.  Στόχος είναι η συνείδηση όλων των εργατών.

       Και η απάντηση των εργατών, μία πρέπει να είναι

ΚΑΤΩ ΤΑ ΒΡΩΜΟΧΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΥΣ

ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ,

ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ :

ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ.

       Στη χαλυβουργία, 263 μέρες τώρα, δεν παλεύουν μόνο οι χαλυβουργοί και ο Μάνεσης. Παλεύουν 2 τάξεις, αιώνια αντίπαλες και εχθρικές που δεν θα συμφιλιωθούν ποτέ όπως μας λένε διάφοροι, με διάφορα προσωπεία, κάτω από το τίτλο «κοινωνική συνοχή». Η ζωή της μιας είναι ο θάνατος της άλλης. Οι βιομήχανοι δεν μπορούν να ζήσουν δηλ. να κερδίσουν χωρίς τον θάνατο των μισθών και των δικαιωμάτων μας, της ζωής μας. Και εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε όσο κουμάντο κάνουν τα κέρδη τους, η ιδιοκτησία τους, η εξουσία τους. 

     Θέλουν να τσακίσουν την εργατική τάξη και το κίνημα της, πρώτ’ απ’ όλα το ΠΑΜΕ, τα ταξικά σωματεία, να σβήσουν τη φλόγα, να περάσουν τη πολιτική και τα συμφέροντα τους.

      Μα πέρα από την αγανάκτηση και τη οργή, τα συναισθήματα, καλούμε τον κάθε εργάτη και εργάτρια να σκεφτεί ψύχραιμα και σοβαρά, κλείνοντας  για μια στιγμή τα αυτιά στη χρυσοπληρωμένη συμμορία των Πρετεντέρηδων και Καψήδων του ΜΕΓΚΑ, των Λυριτζήδων και Οικονόμου του βόθρου του ΣΚΑΊ, του ΑΝΤΕΝΝΑ και των άλλων καναλιών των μεγαλοεργολάβων, των βιομήχανων και των εφοπλιστών.

       Να παραδεχτεί τίμια ότι οι χαλυβουργοί είχαν και έχουν τα κότσια να κάνουν αυτό που θα ήθελαν να κάνουν και οι ίδιοι. Ότι θα ήθελαν κι’ αυτοί να τρομάξουν τον εργοδότη τους και τη κυβέρνηση. ΤΩΡΑ είναι η ώρα. Τώρα πρέπει να σηκώσει ο καθένας το κεφάλι. Τώρα, που θα  έρθει η νέα θύελλα μέτρων. Αυτό σκέφτηκε η κυβέρνηση, μη σηκωθούν και άλλα κεφάλια, γι’ αυτό πήγε να σπάσει, να κατεβάσει τα κεφάλια των χαλυβουργών.

        Μα αλήθεια, τι έκαναν οι χαλυβουργοί και ξεσήκωσαν τόσο θόρυβο και τόση πρωτοείδωτη αλληλεγγύη ; Τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που κάνει και πρέπει να κάνει κάθε εργάτης που σέβεται τον εαυτό του, την οικογένεια και τα παιδιά του, τη τάξη του :

       Δεν δέχτηκαν να ζήσουν με ψίχουλα, να πεινάσει η οικογένεια τους για να πλουτίσει κι’ άλλο ο εργοδότης τους. Δεν δέχθηκαν να απολύεται ο διπλανός τους και αυτοί να σφυρίζουν αδιάφορα γιατί ξέρουν πως έρχεται και η δική τους ώρα και πως κανένας δεν σώνεται μόνος του.Έκαναν δηλ. κάτι που ακόμα και πολλοί που σήμερα κραυγάζουν λόγια συμπαράστασης δεν το κάνουν ή μάλλον κάνουν το αντίθετο. Οι χαλυβουργοί δεν δέχτηκαν να μειωθούν οι μισθοί τους δήθεν για να σωθεί η σύμβαση τους, όπως κάνουν στη ΓΣΕΕ και σε άλλες Ομοσπονδίες (πολυκατάστήματα, επισιτισμός – τουρισμός, ιδιωτικές κλινικές, εμπόριο). Και το έγκλημα αυτό που δεν συγκαλύπτει καμιά δήλωση αλληλεγγύης, το κάνουν όλες οι άλλες παρατάξεις εκτός από το ΠΑΜΕ που υπογράφουν συμβάσεις με μείωση μισθών.

        Όποιος σέβεται τους χαλυβουργούς δεν κλαίγεται, ακολουθεί το παράδειγμα τους, δεν σβήνει αλλά ανάβει τη φωτιά σε όλη την Ελλάδα, δεν περιμένει πότε θα βγει κυβέρνηση για να σώσει τον κόσμο, αφού όμως ο κόσμος θα είναι ετοιμοθάνατος από τη πείνα. Δεν μπορείς να κλαίγεσαι για τους χαλυβουργούς και να λες στο εργατικό κέντρο Βόλου να μη γίνει απεργία στο άλλο εργοστάσιο του Μάνεση εκεί, γιατί η απεργία ωφελεί τον εργοδότη. Αν τον ωφελούσε δεν θα νοίκιαζε σήμερα τα ΜΑΤ. Δεν ανέχεσαι, δεν σιωπάς και δεν χειροκροτείς όταν τα ίδια γίνονται και δω στη Θεσσαλονίκη, στη ΣΙΔΕΝΟΡ, στη ΧΕΛΕΝΙΚ ΣΤΗΛ, που πανε να κλείσουν χωρίς ούτε μια ώρα απεργία, όπως κάνει το ΕΚΘ και οι εκεί παρατάξεις πλην ΠΑΜΕ. Το ίδιο και στις όσες επιχειρήσεις έχουν απομείνει στη Πέλλα , που ψαλιδίζουν καθημερινά τα μεροκάματα και απολύουν συνέχεια εργαζόμενους χωρίς καμιά αντίδραση των Εργατικών Κέντρων του Νομού .

        Τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι εργάτες και οι αγώνες τους, ούτε το ΠΑΜΕ. Είναι εκατοντάδες τα εργοστάσια, ιδιαίτερα στη Β. Ελλάδα, που έκλεισαν χωρίς οι εργάτες να κάνουν για χρόνια ούτε μια ώρα στάση εργασίας. Είναι χιλιάδες οι εργάτες που έχασαν τελικά τη δουλειά τους , αν και σιώπησαν και ανέχθηκαν μειώσεις μισθών, απολύσεις, να μένουν απλήρωτοι για μήνες. Είναι εργοδότες που επιδοτήθηκαν από το Ελληνικό κράτος και τη Ευρωπαϊκή Ένωση για να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις στις γειτονικές χώρες γιατί εκεί βρήκαν μισθούς των 150 Ευρώ. Θυμίζουμε μερικές : Λαναράς που με πίεση της ΓΣΕΕ και κάποιων όψιμων αντιμνημονιακών πήρε 65 εκατομμύρια Ευρώ για δάνεια αλλά τελικά έκλεισε τις επιχειρήσεις και πέταξε στο δρόμο, απλήρωτους χιλιάδες εργάτες. Βιαμύλ, Ζήμενς, ΑΜΑΣΑ, ΜΙΝΟΣ, κλωστοϋφαντουργίες (κλείνουν και οι τελευταίες παρά τις υποχωρήσεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού όπως στη ΜΙΝΕΡΒΑ), καπνομάγαζα, πάνε για τα ίδια ΣΙΔΕΝΟΡ και ΧΕΛΕΝΙΚ ΣΤΗΛ .

      Η απεργία στη Χαλυβουργία δεν τελείωσε. Τώρα φουντώνει. Τώρα κάθε εργάτης πρέπει με ευθύνη να ακολουθήσει τη φωνή της συνείδησης του, να ακολουθήσει το δρόμο των χαλυβουργών.

      Να μη μείνει στην αλληλεγγύη που ήταν τεράστια απ’ όλη την Ελλάδα, την  Ευρώπη και τον κόσμο. ΝΑΙ, εδώ και μήνες οι εργάτες και οι εργάτριες, οι άνεργοι, με το 2ευρώ της οικονομικής ενίσχυσης τους, ζουν τις οικογένειες των χαλυβουργών και κρατά η απεργία. Τώρα χρειάζεται πιο μαζικά, πιο δραστήρια, πιο μαχητικά να κάνουμε κάθε χώρο δουλειάς μια Χαλυβουργία, με αγώνα και αλληλεγγύη.

      Και δεν υπάρχει καλύτερη αλληλεγγύη εκτός απ’ αυτήν : Μαζικά στα σωματεία και τη δράση τους. Έξω ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Μάχη σε όλη τη γραμμή για συμβάσεις, δικαιώματα, ενάντια στους φόρους και τη φτώχεια, για να σωθεί, να επιβιώσει η εργατική τάξη και τα παιδιά της».