Ομιλία Ηλία Θεοδωρίδη ειδικού αγορητή της ΔΗΜ.ΑΡ. σε Σ/Ν σχετικά με το ασφαλιστικό

Ομιλία Ηλία Θεοδωρίδη ειδικού αγορητή της Δημοκρατικής Αριστεράς στο Σ/Ν θέματα κανονισμού ασφάλισης ΙΚΑ-ΕΤΑΜ,ασφαλιστικών φορέων, προσαρμογή της νομοθεσίας στην οδηγία 2010/18/ΕΕ και λοιπές διατάξεις

                                                   

Από την πλευρά μας αυτό το νομοσχέδιο είναι η αφορμή για να τοποθετηθούμε στα μεγάλα ζητήματα που αποτελούν εθνικές εκκρεμότητες. Το νομοσχέδιο παρέρχεται αυτών των ζητημάτων και αποτελεί σύνολο επιμέρους ρυθμίσεων, με τις οποίες θα ασχοληθούμε στην κατ’ άρθρο συζήτηση...

Μιλούμε για ένα νομοσχέδιο το οποίο δεν έχει εσωτερική συνοχή. Είναι συρραφή ρυθμίσεων, διευθετήσεων και παρόμοιων θεμάτων, που στην ουσία τους δεν αποτελούν ένα ολοκληρωμένο νομοσχέδιο.

Όμως, το ζήτημα που έχουμε μπροστά μας είναι τεράστιο. Είναι το ζήτημα της εισφοροδιαφυγής στη χώρα. Είναι το ζήτημα των τεράστιων δαπανών υγείας και της αιμορραγίας των ταμείων, των κλάδων υγείας των ταμείων. Σ’ αυτούς τους τομείς οι μέχρι σήμερα προσπάθειες είναι αποσπασματικές, αναποτελεσματικές, άδικες και στην ουσία τους χωρίς εσωτερική ιεράρχηση.

Μία αιμορραγία σε ΔΕΚΟ, σε ασφαλιστικά ταμεία οφείλονταν και συνεχίζονταν μέχρι το Μάιο του 2011 με την κατάθεση των ενισχύσεων, των χρηματοδοτήσεών τους από τον Κρατικό Προϋπολογισμό στον κοινό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδας. Μέχρι το Μάιο του 2011 αυτά μετατρέπονταν σε ομόλογα ανεξαρτήτως της θέλησης των διοικήσεων αυτών των οργανισμών.  Το ύψος της ζημίας είναι τεράστιο, ξεπερνά τα 15 δισεκατομμύρια ευρώ στο σύνολό του.

Το Κράτος, όμως, είχε συνηθίσει. Αναφερόταν από παλιά ότι τα ταμεία κατέθεταν τα αποθεματικά τους και το Κράτος τα χρησιμοποιούσε, χωρίς επιτόκιο. Έτσι, όταν ανακαλύφθηκε το χρηματιστηριακό κομμάτι του κεφαλαίου και λειτούργησαν τα χρηματιστήρια, άρχισε η αιμορραγία των ταμείων και αυτών των χρημάτων προς αυτά.

Δυστυχώς, δεν βάλαμε μυαλό ούτε από την τύχη του Χρηματιστηρίου και των μετοχών το 2000, αλλά ούτε και όταν η χώρα έφτασε μπροστά σε ένα διογκωμένο, τεράστιο χρέος, όπου ήταν εμφανής πλέον η διαδικασία που επέκειτο της ρύθμισης του χρέους και του κουρέματος των ομολόγων.

Αυτή η διαδικασία υπέχει ευθύνες. Τεράστιες πολιτικές ευθύνες! Κι έγινε σε ένα βαθμό και με τη νομοθετική κάλυψη της Βουλής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδας. Αυτό, όμως, ήταν βαθιά ανήθικο, απαράδεκτο οικονομικά και καταστροφικό.

Σήμερα, ο ελληνικός λαός είναι αναγκασμένος να καλύψει ένα μεγάλο μέρος αυτών των ελλειμμάτων ξανά ο ίδιος, με πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση.

Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι αυτό της εισφοροδιαφυγής. Δεν υπήρξε από την Ελληνική Πολιτεία, δεν υπήρξε από την κυβέρνηση των δυόμισι χρόνων τώρα, μία αποτελεσματική απάντηση στο ζήτημα της εισφοροδιαφυγής στη χώρα, το οποίο ξεπερνά τα 7 δισεκατομμύρια ευρώ. Και όταν το Κράτος είναι αναποτελεσματικό και ανίκανο ή δείχνει ανοχή και δόλο σε τέτοιους τομείς, τότε η ζημία κάθεται στον ελληνικό λαό.

Έτσι, υπαρχούσης αυτής της εισφοροδιαφυγής, έγινε και γίνεται προσπάθεια κοινωνικοποίησης της ζημίας και των ελλειμμάτων και στην Υγεία, με την ιδιωτικοποίηση των δαπανών και στην εισφοροδιαφυγή, με τις υψηλές εισφορές ασφαλίστρων που πληρώνουν εργοδότες και εργαζόμενοι στην Ελλάδα.

Αυτές οι εισφορές δεν είναι ανταποδοτικές, δεν είναι αναλογικές, δεν είναι δημοκρατικές. Το επιχείρημα, όμως, και πάλι το ίδιο. Δηλαδή, επειδή έχουμε μεγάλη εισφοροδιαφυγή, έχουμε και υψηλές εισφορές. Και αυτός ο γρίφος δεν λύνεται. Κι αν λύνεται, λύνεται σε βάρος των εργαζομένων, σε βάρος των παραγωγικών επιχειρήσεων που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή σήμερα.

Αυτό το ζήτημα, αυτή η ανεπάρκεια, αυτή η ανοχή πρέπει να τελειώσει. Και πρέπει να γίνει ουσιαστική συζήτηση στη Βουλή, με συμβολή όλων των κομμάτων, για να λυθεί αυτό το πρόβλημα και να ελεγχθεί η εισφοροδιαφυγή στη χώρα.

Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι το ζήτημα της αιμορραγίας των κλάδων Υγείας των ταμείων. Τα ασφαλιστικά ταμεία αιμορραγούν. Οι κλάδοι Υγείας αιμορραγούν. Οι κλάδοι συντάξεων τροφοδοτούν τους τομείς Υγείας και περίθαλψης, αγοράς ιατρικού και φαρμακευτικού υλικού. 

Πότε θα σταματήσει αυτό; Είναι επαρκείς οι προσπάθειες που έγιναν προς αυτό τον τομέα; Είναι προς τη σωστή κατεύθυνση; Πηγαίνουν να ελέγξουν τις δαπάνες, τις τεράστιες δαπάνες, εκεί που υπάρχουν;

Είναι γνωστό –το έχω πει επανειλημμένα- ότι οι δαπάνες Υγείας έχουν συμβάλει τα μέγιστα –ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο χώρο κοινωνικής οικονομίας ή οικονομίας- στη δημιουργία του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Πάνω από το 20% του δημοσίου χρέους οφείλεται στις δαπάνες Υγείας.

Ο Υπουργός γνωρίζει ότι επανειλημμένα έχω κάνει προσπάθειες. Και είπα ότι εάν μία επιτροπή ελέγχου χρειάζεται σε αυτή τη χώρα, είναι η επιτροπή ελέγχου των δαπανών στην Υγεία. Εκεί υπήρξε μια τεράστια ρεμούλα. Εκεί υπήρξε διαπλοκή. Και δεν υπήρξε κάθαρση, την οποία αναμένει ο ελληνικός λαός. Υπήρξαν τεράστιες υπερτιμολογήσεις στο όλο ζήτημα του ιατρικού υλικού -δηλαδή 7 με 8 δισεκατομμύρια ετησίως- στο ζήτημα της προμήθειας του φαρμάκου. Στα 5,5 δισεκατομμύρια είχαν πάει το 2009 οι δημόσιες δαπάνες για το φάρμακο και στα 4 δισεκατομμύρια οι ιδιωτικές δαπάνες. Μιλάμε για δισεκατομμύρια!

Δεν αξίζει, λοιπόν, αυτός ο λαός μία διαδικασία κάθαρσης σε αυτό τον τομέα, να δούμε τι έγινε;

Και ακούω και τον κ. Σαμαρά σε ομιλίες του σήμερα να λέει: Ναι, υπάρχουν εκεί σπατάλες τις οποίες μπορούμε να μαζέψουμε. Ποιες σπατάλες εννοούσε; Ίσως κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια στις συντάξεις αναπηρίας, που και αυτές δίνονταν με συμμετοχή του βουλευτοκεντρικού πολιτικού συστήματος σε αυτή τη χώρα. Κι έχουμε Νομούς με διαφοροποιήσεις τεράστιες. Σε κάποιους Νομούς 20%, 22% και 11%, 12%  σε άλλους Νομούς. Ήταν πιο καπάτσοι οι εκπρόσωποι του λαού σε εκείνους τους Νομούς!

Θα πάρουμε, λοιπόν, μία απάντηση σε αυτό; Θα μπει μία επιτροπή ελέγχου των δαπανών Υγείας να ελέγξει τι έγινε το 2004 με 2009;

Σε 8 δισεκατομμύρια τουλάχιστον ανέρχονται οι δαπάνες που θα μπορούσαν να ορισθούν και να μειωθούν μέσα από τη δημιουργία εθνικών διαγωνισμών προμήθειας ιατρικού υλικού και φαρμάκων. Πού είναι; Πού είναι; Περικοπές δαπανών δεν θέλουμε; Πού είναι οι εθνικοί διαγωνισμοί προμηθειών και κάλυψης των εθνικών αναγκών σε φάρμακο και ιατρικό υλικό; Εξοικονόμηση; Τουλάχιστον 50%. Και δεν ομιλώ γι’ αυτούς τους διαγωνισμούς που έγιναν, των 5 εκατομμυρίων, που αγοράσαμε τα φάρμακα 400.000 και 500.000 ευρώ. Οι διαγωνισμοί που εκκρεμούν είναι ύψους 8 δισεκατομμυρίων, 9 δισεκατομμυρίων. Πού είναι αυτοί οι διαγωνισμοί;

Αυτό ισοδυναμεί με ένα ολόκληρο πακέτο μέτρων που συντρίβει σήμερα τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι πραγματικό ισοδύναμο δισεκατομμυρίων ευρώ. Και δεν προχωρούμε στη λύση αυτών των θεμάτων.

Ο τζίρος των πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών στην Ελλάδα είναι 4,5 δισεκατομμύρια. Πόσο φόρο πληρώνουν; Άλλο τεράστιο ζήτημα. Πόσο φόρο πληρώνουν; Καθόλου. Έσοδα – έξοδα, μηδέν. Μηδενικούς ισολογισμούς. Αυτοί δουλεύουν για την ψυχή της μάνας τους. Είναι στη χώρα με ολόκληρες δομές, οργανώσεις, εργαζομένους. Πληρώνουν έξοδα. Παραμένουν εδώ με μηδέν κέρδος. Θα ελέγξουμε ποτέ τις ενδοομιλικές συναλλαγές, που κάνουν κατορθωτό αυτές οι εταιρείες  να παρουσιάζουν τέτοιους ισολογισμούς;

Αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Είναι οικονομικό ισοδύναμο αυτό. Δηλαδή, η χώρα αυτή, η χώρα της παραοικονομίας και της κλεπτοοικονομίας -αυτό είναι το συμπέρασμα- διαθέτει τεράστια εθνικά οικονομικά ισοδύναμα. Πολιτική τάξη δεν διαθέτει να πάει να τα πάρει. Αυτό είναι που δεν διαθέτει. Προτεραιότητες δεν διαθέτει. Ποια είναι τα σπουδαία που πρέπει να ασχοληθούμε σήμερα, που δεν μπορούν να αναβληθούν για αύριο; (Αυτό δεν διαθέτει).

Ένα άλλο τεράστιο ζήτημα είναι –επιγραμματικά θα αναφερθώ- το ζήτημα της Επιθεώρησης Εργασίας. Υπάρχει τέτοιος ελεγκτικός Οργανισμός του Κράτους στην Ελλάδα; Υπάρχουν οι έλεγχοι; Υπάρχουν οι ανακοινώσεις που να δείχνουν ποιους ελέγχους πραγματοποίησαν, ποιες είναι οι συνθήκες εργασίας στη χώρα; Θα σας πω: Έχουμε συνθήκες μεσαιωνικού καθεστώτος εργασίας. Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα. Δεν υπάρχει Σώμα Ελεγκτών Επιθεωρητών Εργασίας. Δεν υπάρχει Επιθεώρηση Εργασίας που να εποπτεύει την εφαρμογή του Εργατικού Δικαίου στις ελληνικές επιχειρήσεις. Δεν υπάρχει!

Έχουν κάνει γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και έχουν μοιράσει το προσωπικό σε διοικητικό -προϊσταμένους και διευθυντές- που είναι παρισσότεροι από τους ελεγκτές των επιχειρήσεων, τους πραγματικούς ελεγκτές δηλαδή.

Αυτή είναι η γραφειοκρατική δομή του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας. Πάνω από το 50% είναι άνθρωποι των γραφείων. Ποιος θα κάνει τους ελέγχους;

Έτσι υπομένουν οι Έλληνες εργαζόμενοι τις συνθήκες που ασύδοτα τους επιβάλλουν οι εργοδότες. Σε ό,τι αφορά τις αμοιβές δεν υπάρχει κανένας έλεγχος. Σε ό,τι αφορά το ωράριο εργασίας δεν υπάρχει κανένας έλεγχος. Σε ό,τι αφορά τις συνθήκες υγιεινής. Σε αυτό το τρίτο κομμάτι δεν υπήρξε ποτέ. Είναι υποτιμημένες οι συνθήκες υγιεινής στους χώρους εργασίας.

Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα αφορά την κατ’ οίκον παροχή υπηρεσιών του δημοσίου. Διαβάζω για μία αύξηση εισφοράς 0,2% επί των εισφορών, που θα πηγαίνει σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Πού θα πηγαίνει; Πόσα εκατομμύρια είναι αυτή η αύξηση; Σε πόσα εκατομμύρια αντιστοιχεί; Το ελληνικό δημόσιο υστερεί σε αυτόν τον τομέα παροχής εξωνοσοκομειακών υπηρεσιών υγείας. Δεν έχουμε εξωνοσοκομειακή υγεία.

 Αυτό σημαίνει ότι υστερεί στον τομέα των χρονίων παθήσεων. Δεν διαθέτει κλινικές υπηρεσίες για τους χρόνια πάσχοντες. Δεν διαθέτει κέντρα αποκατάστασης. Τα δανείζεται. Τα πληρώνει σε ιδιώτες. Και έχω πολλές προσωπικές καταγγελίες πόσο αυθαίρετα αυξάνουν το κόστος γι’ αυτούς που νοσηλεύουν ανθρώπους σ’ αυτές τις κλινικές. Έχω πολλές διαμαρτυρίες. Αυθαίρετα! Λένε ότι «αυτά που μας πληρώνουν τα ταμεία δεν φτάνουν, πρέπει να μας πληρώσετε ένα επιπλέον ποσό 200, 300 ευρώ το μήνα». Αυτό επιβάλλεται ως παραοικονομία. Δεν ελέγχεται από πουθενά.

Ένα τελευταίο ζήτημα -δεν έχω χρόνο- είναι το ζήτημα του ΣΕΥΠ. Έχω τραυματική εμπειρία ως Βουλευτής από το Σώμα Επιθεωρητών Ελεγκτών Υγείας. Αυτό το Σώμα δεν είναι σώμα αποκάλυψης και τιμωρίας των σκανδάλων. Αυτό είναι σώμα συγκάλυψης σκανδάλων. Γι’ αυτό η διαφοροποίηση μας και η αντίθεσή μας είναι κάθετη. Έχω καταγγείλει επανειλημμένα με ερωτήσεις για συγκάλυψη σκανδάλων.

Όσον αφορά το νοσοκομείο της Έδεσσας, απολογούμενος λέει ότι «σε όλα τα νοσοκομεία συμβαίνουν αυτά που κάνω εγώ στην Έδεσσα». Αυτό λέει σε δημόσιο έγγραφό του, σε δημόσια απολογία του, ότι «παντού συμβαίνουν αυτά».

Σε αυτό το Σώμα διαφωνούμε, (απολύτως) στο να ορίζονται τα μέλη του Κεντρικού Ελεγκτικού Γραφείου από τον Υπουργό. Χρειάζεται η παρουσία δικαστή σ’ αυτές τις επιτροπές για να υπάρχει αντικειμενικός έλεγχος και τιμωρία αυτών που καταχρώνται το δημόσιο χρήμα.

Μετά από όλα αυτά, κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι εμείς καταψηφίζουμε το νομοσχέδιο επί της αρχής.

Ευχαριστώ πολύ.