Φύκια για μεταξωτές κορδέλες!

Της Στιντσούδη Ιωάννα

Και έρχεται η ώρα της προεκλογικής εκστρατείας με τα ωραιοποιημένα σποτάκια της τηλεόρασης από κάθε υποψήφιο κόμμα για τις ευρωεκλογές… Τι ωραία που είναι τα λόγια! Τι υπέροχη ξύλινη γλώσσα, τι γοητευτικές λέξεις! Λόγια εύκολα βέβαια, μελιστάλαχτες φράσεις, που καθαγιάζουν κάθε πικραμένη ψυχή! Βέβαια, ακόμη καλύτερα θα ήταν να χόρταινε και το στομάχι κάθε πεινασμένου ανθρώπου με αυτά…

Τουλάχιστον, χορταίνει η ακοή, κάτι είναι και αυτό! Κάθε ηγέτης παρουσιάζεται ως ο Harry Potter που θα πάρει το μαγικό ραβδάκι, θα πει ένα “Expectum Patronum” και θα έρθει ο προστάτης της Ελλάδας μας, που θα αποτινάξει το πέπλο πένθους που έχει καλύψει τη χώρα μας.

Τι ειρωνεία κι αυτή… Γιατί η λέξη «Ἑλλάς» προέρχεται από το λεκτικό «ελ» που σημαίνει «φως» και τη λέξη «λας» που σημαίνει «πέτρα», δηλαδή «η γη του φωτός». Ένα φως που πασχίζουν να σβήσουν με νύχια και με δόντια οι «σωτήρες» μας, που καθόλου δεν απειλούν το λαό με τους κινδύνους που ελλοχεύουν αν πέσει η παρούσα κυβέρνηση. Γιατί το πρόγραμμά της πάνω από όλα σέβεται τον πολίτη, υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και για αυτό έχει το δικαίωμα να διεκδικεί με το σπαθί της την ψήφο του. Όχι με εκβιασμό βέβαια! Τι στο καλό, δημοκρατία έχουμε!

Από την άλλη πλευρά, έχουμε και τις δημοτικές εκλογές. Βέβαια, κάθε δήμος χρειάζεται κι έναν ακέραιο δήμαρχο – κάτι σαν τον Πώποτα από το Κολοκοτρωνίτσι – που θα πασχίζει να κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί για τον τόπο του, να φέρει την ανάπτυξη και να αποτελεί πιστός ωτακουστής των προβλημάτων των πολιτών. Είναι και αυτοί οι υποψήφιοι δήμαρχοι που παρουσιάζονται ο καθένας χωριστά σαν τον Ρομπέν των δασών, ο οποίος συνοδεύεται από πέντε έξι... δέκα… είκοσι… σαράντα… (πόσοι είναι τέλος πάντων;) υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους! Μάλλον πρέπει να αλλάξω τον παραλληλισμό, γιατί με τόσο χαρτί που έχει σπαταλήσει ο καθένας τους τόσο άσκοπα και με τόσο περιττή επιμέλεια, δε θα έχει μείνει όρθιο δέντρο που να κρύβει με ασφάλεια τον Ρομπέν των δασών και τους πιστούς παρανόμους του!

Όπως και να έχει, είναι παρηγορητικό ότι ο Έλληνας είναι γνώστης του δικαιώματος του «εκλέγειν» και «εκλέγεσθαι». Φυσικά και μπορεί ο καθένας να διεκδικήσει μια θέση στα πολιτικά δρώμενα, ανεξαρτήτου ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου. Και προσέξτε… Ανιδιοτελώς! Μην περάσει από κανενός το μυαλό ότι έχουν χρηματισθεί για να μπορέσει να συμπληρωθεί το ψηφοδέλτιο κανενός δημάρχου! Όχι, όχι, δεν είναι ξαφνικό το ενδιαφέρον του καθενός να αποστραφεί στην προστασία της τοπικής κοινωνίας. Απλά όλοι θέλουν να βάλουν το λιθαράκι τους για το καλό του τόπου τους, χωρίς να έχουν τάξει θέσεις σε κανέναν για να τους ψηφίσει… Πάνε αυτά… περασμένα μεγαλεία οι πελατειακές σχέσεις, τα ρουσφέτια… έτσι δεν είναι;

Γιατί, αν δεν είναι έτσι, θα αρχίσω να σκέφτομαι ότι από τότε που η Ελλάδα έγινε νεοσύστατο κράτος, δεν έχει αλλάξει και πολύ… ότι κουβαλά ακόμη τις ρίζες του προσωπικού συμφέροντος, του βύσματος, το οποίο αποδεκατίζει την αξιοκρατία και προτάσσει το βόλεμα ενός συγγενή ή γνωστού παρά εκείνον που διεκδικεί έμπρακτα και με την αξία και τα πτυχία του μια θέση εργασίας.

Μήπως έχουμε γίνει πολύ καχύποπτοι και αμφισβητούμε τους πάντες; Πώς περνούν τέτοιες σκέψεις από το μυαλό μας, ντροπή… για να τις διώξουμε: «Απωθήσιους»!

Πηγή: https://trionymo.blogspot.com