Μα καλά, ούτε μισή παραίτηση. Μα
καλά, χωρίς μισό δράμι φιλότιμο. Χωρίς πανταλόνια. Χωρίς μισό κουκούτσι ευθύνης
επαγγελματικής. Χωρίς συνείδηση έστω υποκριτική. Χωρίς τίποταΤόσες αθώες ψυχές. Τόσες τραγωδίες
μοναδικές. Τόσες περιουσίες πεταμένες στις στάχτες τις ελληνικές. Τόσος τρόμος
που κανείς δεν έχει ζήσει μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.
Τέτοιος όλεθρος ούτε σε ταινία τρόμου. Τόσοι άνθρωποι πεταμένοι στα «σκουπίδια»
Κι όμως Κανενός δεν ιδρώνει τ αυτί. Ούτε της πολεοδομίας. Ούτε των Δημοτικών «αρχόντων». Ούτε των εργολάβων. Ούτε των «αφισοκολλητών» και μελών της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας. Ούτε των αρμόδιων υπουργών, Ούτε της Αστυνομίας. Ούτε της Τροχαίας που έστελνε τα οχήματα προς τα κάτω να φρακάρει το δρομάκι της Δημοκρατίας, έτσι ώστε το Μάτι να ολοκληρωθεί ως ποντικοπαγίδα. Ούτε κανενός ανευθυνουπεύθυνου
Ποιος φταίει; Ο
πισινός μου κυρία. Απίστευτα πράγματα. Απίστευτη κατάληξη. Απίστευτη τραγωδία
Απίστευτη ατιμωρησία. Ξέρετε τι λέω εγώς Οχι «ανείπωτη τραγωδία» αλλά ανείπωτη
ατιμωρησία και ασυλία
Δεν φταίει ο Δήμαρχος που έβλεπε τις μάντρες και την οικοδομική αυθαιρεσία. Δεν έφταιγαν οι αρμόδιοι της Πυροσβεστικής που δεν εκκένωσαν την περιοχή από την πρώτη στιγμή. Δεν φταίει το αρμόδιο υπουργείο που δεν κατεδάφισε τις μάντρες του κάποιου κυρίου Φράγκου. Δεν φταίει η Αστυνομία. Κανείς δεν φταίει. Ούτε φυσικά η Κυβέρνηση
Η μεγάλη ανατριχίλα. Και διαρκώς με τον συμψηφισμό «μα τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι». Αυτή η ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία. Οτι δηλαδή έχουμε συμβιβαστεί με την λογική ότι πάντα έτσι θα είναι. Στην Ελλάδα ζεις δεν υπάρχει ελπίς
Κι εμείς τι κάνουμε; Εμείς οι πατριώτες. Εμείς οι Μακεδονομάχοι. Εμείς που τρέμουμε στην ιδέα πως ένα εκατομμύριο ξυπόλυτοι Σκοπιανοί θα εφορμήσουν να μας αρπάξουν την Μακεδονία την Ελληνική. Εμείς οι μονίμως οργισμένοι. Εμείς οι δεξιοί, οι κεντρώοι, οι ακροδεξιοί, οι αριστεροί και οι αηδιασμένοι. Εμείς τα συνηθίσαμε όλα. Εμείς όλα τα καταπίνουμε. Εμείς που μετά από ένα δύο μήνες, μπα πολλά λέω, εμείς που συντόμως όλα θα τα ξεχάσουμε
Εμείς που στέλνουμε τόνους εμφιαλωμένου νερού. Τόνους τροφίμων. Τόνους ενδυμάτων και υποδυμάτων. Εμείς που σοκαριζόμαστε. Που κλαψουρίζουμε. Που κάθε βράδυ βλέπουμε κανάλια και όλα αυτά δεν τα πιστεύουμε. Εμείς που διαρκώς αναρωτιόμαστε. Εμείς που τσιμπιόμαστε. Εμείς που δεν ξέρουμε μπας και είμαστε ευρωπαίοι τριτοκοσμικοί; Εμείς που πάντα «να μας κοπεί το χέρι αν ξαναψηφίσω αυτούς τους απατεώνες και αρχιψεύτες». Εμείς που αυθαιρέτως χτίζουμε. Εμείς που αυθαιρέτως μαντρώνουμε. Εμείς που το διαμερισματάκι μας στο AirBnB το δίνουμε. Εμείς που τους τουρίστες λιγουρευόμαστε. Εμείς οι Νεοέλληνες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Οι αλληλέγγυοι και «τυφλοί»
Εμείς πως θα κοιμηθούμε με ήσυχη τη συνείδησή μας την υποκριτική; Εμείς γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους να απαιτήσουμε μια στοιχειώδη κάθαρση λυτρωτική; Μα αφού τόσο χριστιανοί κι όμως δεν θέλουμε να ξέρουμε «φωνή λαού οργή θεού». Τόσο αλλοτριωμένοι, τόσο συμβιβασμένοι, τόσο με την μιζέρια συμφιλιωμένοι; Τόσες ζωές χαραμίστηκαν χωρίς να τιμωρηθεί κανείς!
Δεν φταίει ο Δήμαρχος που έβλεπε τις μάντρες και την οικοδομική αυθαιρεσία. Δεν έφταιγαν οι αρμόδιοι της Πυροσβεστικής που δεν εκκένωσαν την περιοχή από την πρώτη στιγμή. Δεν φταίει το αρμόδιο υπουργείο που δεν κατεδάφισε τις μάντρες του κάποιου κυρίου Φράγκου. Δεν φταίει η Αστυνομία. Κανείς δεν φταίει. Ούτε φυσικά η Κυβέρνηση
Η μεγάλη ανατριχίλα. Και διαρκώς με τον συμψηφισμό «μα τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι». Αυτή η ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία. Οτι δηλαδή έχουμε συμβιβαστεί με την λογική ότι πάντα έτσι θα είναι. Στην Ελλάδα ζεις δεν υπάρχει ελπίς
Κι εμείς τι κάνουμε; Εμείς οι πατριώτες. Εμείς οι Μακεδονομάχοι. Εμείς που τρέμουμε στην ιδέα πως ένα εκατομμύριο ξυπόλυτοι Σκοπιανοί θα εφορμήσουν να μας αρπάξουν την Μακεδονία την Ελληνική. Εμείς οι μονίμως οργισμένοι. Εμείς οι δεξιοί, οι κεντρώοι, οι ακροδεξιοί, οι αριστεροί και οι αηδιασμένοι. Εμείς τα συνηθίσαμε όλα. Εμείς όλα τα καταπίνουμε. Εμείς που μετά από ένα δύο μήνες, μπα πολλά λέω, εμείς που συντόμως όλα θα τα ξεχάσουμε
Εμείς που στέλνουμε τόνους εμφιαλωμένου νερού. Τόνους τροφίμων. Τόνους ενδυμάτων και υποδυμάτων. Εμείς που σοκαριζόμαστε. Που κλαψουρίζουμε. Που κάθε βράδυ βλέπουμε κανάλια και όλα αυτά δεν τα πιστεύουμε. Εμείς που διαρκώς αναρωτιόμαστε. Εμείς που τσιμπιόμαστε. Εμείς που δεν ξέρουμε μπας και είμαστε ευρωπαίοι τριτοκοσμικοί; Εμείς που πάντα «να μας κοπεί το χέρι αν ξαναψηφίσω αυτούς τους απατεώνες και αρχιψεύτες». Εμείς που αυθαιρέτως χτίζουμε. Εμείς που αυθαιρέτως μαντρώνουμε. Εμείς που το διαμερισματάκι μας στο AirBnB το δίνουμε. Εμείς που τους τουρίστες λιγουρευόμαστε. Εμείς οι Νεοέλληνες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Οι αλληλέγγυοι και «τυφλοί»
Εμείς πως θα κοιμηθούμε με ήσυχη τη συνείδησή μας την υποκριτική; Εμείς γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους να απαιτήσουμε μια στοιχειώδη κάθαρση λυτρωτική; Μα αφού τόσο χριστιανοί κι όμως δεν θέλουμε να ξέρουμε «φωνή λαού οργή θεού». Τόσο αλλοτριωμένοι, τόσο συμβιβασμένοι, τόσο με την μιζέρια συμφιλιωμένοι; Τόσες ζωές χαραμίστηκαν χωρίς να τιμωρηθεί κανείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου