Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ σε παιχνιδάκια πολιτικά-κομματικά. Τέλος οι αγώνες για
«παιδεία και ελευθερία» και μόνο το «ψωμί» έμεινε ως ζητούμενο. Με τη δόση και
την ποιότητα που ταιριάζει στο τραπέζι πολιτών με τη σημερινή κοινωνική
διαστρωμάτωση. Δεν τρώνε το ίδιο «ψωμί» έχοντες και μη έχοντες. «Πότε να
τρώμε;» ρώτησαν τον Διογένη. «Ει μεν
πλούσιος, όταν θέλης, ει δε πένης, όταν έχεις».
ΤΕΛΟΣ εποχής για τις φίρμες και τους μπροστάρηδες των ιδεολογικών
αναζητήσεων και μόνο αυτοί δεν το πήραν χαμπάρι. Κι έγιναν καιροσκόποι οι
αγωνιστές, και τα κόμματα-οχήματα για βόλεμα (χρήμα, προνόμια, «δόξα») ανθρώπων...