Ο
Νομπελίστας ποιητής, σε αυτή την ξεχασμένη ομιλία, αναφέρεται στην εμπειρία του
από τους 5 μήνες που έζησε στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1970 αποδίδοντας
μοναδικά την ιστορία και την παλλόμενη ταυτότητά της. Μιλάει και για τον
Μακάριο, ενώ σημειώνει: «Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να
αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να
ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του
ακατάλυτου και του αιώνιου...»
Αναλυτικά η
ομιλία -που αυτές τις κρίσιμες και πάλι στιγμές όπου τίθενται και θέματα
ταυτότητας και συνέχειας διαβάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον- έχει ως εξής:
«Με έχουν
ονομάσει, κατά καιρούς, ποιητή της θάλασσας, ποιητή των νησιών και του