Ελλάδα μου… Πόσα παιδιά σου θα θυσιάζονται στον βωμό του συμφέροντος και ως πότε;

Της Στιντσούδη Ιωάννας

Ελλάδα μου…
Μάνα αγέρωχη…
Μάνα μυριοπληγωμένη…
Πόσα παιδιά σου θα θυσιάζονται στον βωμό του συμφέροντος και ως πότε;
Κάθε μέρα βιάζεται κάθε κύτταρό σου… Βάλλεται κάθε φυσική και ζηλευτή ομορφιά σου…

Ξεριζώνουν τα δέντρα που φυτεύτηκαν από το αίμα των ηρώων προγόνων μας… Ξεριζώνουν την ιστορία σου, τη λασπώνουν και τη μεταπλάθουν όπως τους συμφέρει, γιατί ποντάρουν στη δύναμη του πόνου σου και την αδυναμία της μνήμης σου…
Βεβηλώνουν τη θρησκεία σου, το δικαίωμα στην πίστη σου…
Αντικαθιστούν το ηθικό και καλαίσθητο με το αντιαισθητικό και ευτελές…
Σε μεταχειρίζονται ως «πόρνη» για να χαίρονται τα θέλγητρά σου διάφοροι πελάτες που στο έπαιξαν φίλοι και βοηθοί στις δύσκολες στιγμές σου… Μέχρι να σε γλεντήσουν και να σε πετάξουν σε μια αλάνα της νύχτας μόλις σε χορτάσουν…

Πονάμε όλοι… Κουραστήκαμε όλοι…
Δεν ακούμε τη φωνή μας, το χέρι να σηκωθεί κουράγιο δεν έχει…
Φοβόμαστε τη μοναξιά που έχει κατασκηνώσει μέσα μας και μας υπενθυμίζει το πόσο μόνοι και αβοήθητοι είμαστε…
Υποφέρουμε με τις καθημερινές αποδείξεις ότι δεν έχουμε φίλους και ότι κανείς δεν επιδιώκει την ανάστασή σου, Ελλάδα μου…

Έτσι σε θέλουν… Κι εσένα και τα τέκνα σου… Με σκυμμένο το κεφάλι και πεσμένο το ηθικό.
Τους βολεύει να αδυνατείς να ανακαλύψεις τη δύναμη που έχεις μέσα σου, την ιστορία και τη γλώσσα που κυλούν στις φλέβες σου, θησαυροί που τους υπενθυμίζουν πως στη γραμμή του χρόνου δεν είναι οι ίδιοι παρά μια λεπτή ίνα, ενώ εσύ φαντάζεις άπειρη τριχιά που δεν χωρά το μάτι.

Δώσε κουράγιο, Ελλάδα μου… Αναστήσου από τις στάχτες σου…
Δώσε μας δύναμη να μη χάσουμε την ταυτότητά μας μέσα στο μεταβλητό χάος του παρόντος… Να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε…

Να αποτινάξουμε τον ζυγό με τα χίλια πρόσωπα που σε σέρνει σαν άβουλη πόρνη…

Κρατήσου…