ΑΔΕΔΥ Πέλλας για παγκόσμια ημέρα γυναικών 8 Μαρτίου

Η φετινή παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των Γυναικών, στις 8 του Μάρτη, είναι απεργία. Πρόκειται για τεράστια εξέλιξη που κάνει τη διαφορά, στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να σταματήσουμε τις διακρίσεις και τον σεξισμό. Μέσα από την πρωτοβουλία αυτή η ημέρα της γυναίκας αποκτάει διεθνώς, αλλά και στην Ελλάδα νέα χαρακτηριστικά. Αυτή η ημέρα ούτως ή άλλως ήταν πάντοτε υπόθεση του εργατικού κινήματος, μιας και από αυτό προέκυψε αυτή η "επέτειος" στις αρχές του 20ού αιώνα. Μόνο "επετειακή" όμως δεν είναι!

Αποτελεί μέρα μνήμης μιας μεγάλης διαδήλωσης που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη και καθιερώθηκε ως τέτοια από τη Β΄ Διεθνή το 1910. Οι αγώνες των γυναικών από τότε μέχρι σήμερα πέτυχαν σε πολλές χώρες σημαντικές κατακτήσεις, όπως το δικαίωμα ψήφου, τη νομική ισότητα, το ελεύθερο διαζύγιο και την ελεύθερη έκτρωση. Αυτές τις νίκες έχουν βάλει στο στόχαστρο οι διάφοροι Τραμπ και Μπολσονάρο. Πέρα από αυτό όμως, η ουσιαστική ανισότητα παραμένει και στην εποχή μας, καθώς η ίση αμοιβή για ίση εργασία παραμένει ζητούμενο και οι γυναίκες εξακολουθούν να αποτελούν θύματα καταπίεσης και σεξιστικής βίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διακηρύξεις της, δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό για να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Οι γυναίκες είναι πρώτες στην ανεργία, οι μισθοί τους υπολείπονται ακόμα σε σχέση με εκείνους των ανδρών, ενώ εξακολουθούν να είναι θύματα βίας, παρενοχλήσεων και διακριτικής μεταχείρισης.

Η αντίσταση των γυναικών και συνολικά του εργατικού κινήματος είναι ο μόνος δρόμος για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και της σεξιστικής καταπίεσης. Τα τελευταία χρόνια, οι γυναίκες σε μια σειρά από χώρες όπως η Ισπανία, έχουν μετατρέψει την 8^η του Μάρτη σε μέρα απεργίας και σύγκρουσης με το σεξισμό. Το κίνημα MeToo παλεύει για να σταματήσει τη συγκάλυψη των βιασμών και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στους χώρους εργασίας. Στη χώρα μας, η μάχη αυτή περνάει επίσης από τη διεκδίκηση να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν τη δεκαετία των Μνημονίων, από τις προσλήψεις στην υγεία και στην παιδεία μέχρι τη δωρεάν πρόσβαση στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς για όλες τις οικογένειες, καθώς  και την εξίσωση των δικαιωμάτων των ελαστικά εργαζόμενων στο δημόσιο γυναικών με τα δικαιώματα των μονίμων (άδεια επαπειλούμενης κύησης, λοχείας, μητρότητας και ανατροφής παιδιού, επιδόματα μητρότητας χωρίς προϋποθέσεις ).

Παρά τα μεγάλα λόγια για τις πολιτικές ισότητας στην ΕΕ, οι εργαζόμενες γυναίκες στην Ευρώπη πληρώνονται λιγότερο από τους άντρες συναδέλφους τους, τα ποσοστά ανεργίας τους είναι πολύ μεγαλύτερα, ενώ οι γυναίκες αποτελούν κατά κύριο λόγο τη στρατιά των ελαστικά, κακώς αμειβόμενων, ανασφάλιστων και χωρίς δικαιώματα εργαζομένων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις κατευθύνσεις και τις αποφάσεις της (όπως αυτή του δικαστηρίου της ΕΕ, που νομιμοποιεί τις απολύσεις εγκύων εργαζόμενων στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων) εντείνει συνεχώς τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών.

Γυναίκες και άντρες εργαζόμενοι μαζί στις 8 του Μάρτη ξεσηκωνόμαστε ζητώντας να τα πάρουμε όλα πίσω ΚΑΙ επιτέλους να σταματήσουν οι παράλογες διακρίσεις με βάση το φύλο. Εκατό χρόνια μετά την καθιέρωση της 8 του Μάρτη ως ημέρα αγώνα των εργαζόμενων γυναικών απεργούμε και διαδηλώνουμε μαζί με το γυναικείο και εργατικό κίνημα όλης της Ευρώπης και του πλανήτη που παλεύει για έναν κόσμο καλύτερο.