Άρθρο
της Αμαλίας Μπάρμπα
Στον διομαδικό
ανταγωνισμό και τη σύγκρουση η τάση να αντιμετωπίζεται η ομάδα κάποιου ως
κεντρικής σημασίας και ανώτερη σε σχέση με άλλες δημιουργεί διομαδική
προκατάληψη και μία τάση προσκόλλησης στην ενδο-ομάδα (Brewer MB 1999, Efferson
C, Lalive R, Fehr E 2008, Fiske ST 2002, Yzerbyt V, Demoulin S 2010, De Dreu CKW, et al. 2010). Ένα νευροπεπτίδιο
που παράγεται στον υποθάλαμο και λειτουργεί ως ορμόνη και νευροδιαβιβαστής, η
οξυτοκίνη, παίζει καθοριστικό ρόλο στην κλίση αυτή.
Η οξυτοκίνη έχει ένα
καθιερωμένο ρόλο στην αναπαραγωγή και τον σχηματισμό ζεύγους ομολόγων, μειώνει
τις ψυχοφυσιολογικές αντιδράσεις του στρες και ρυθμίζει περιοχές του εγκεφάλου
και των νευρικών κυκλωμάτων που εμπλέκονται στην επεξεργασία των πληροφοριών
που σχετίζονται με το φόβο (Kurzban, R., Tooby, J. & Cosmides, L. 2001,
Benenson, J. F., Markovits, H., Thompson, M. E. & Wrangham, R. W. 2009,
Sorokin, G. L. 1994). Καθώς, η οξυτοκίνη έχει αγχολυτική δράση μπορεί να
επιτρέψει στο άτομο να εξετάσει μια ευρύτερη ποικιλία των στρατηγικών
συμπεριφοράς. Ωστόσο, δημιουργεί διομαδική προκατάληψη, καθώς παρακινεί
ευνοιοκρατία στην ενδο-ομάδα και, σε μικρότερο βαθμό, παρέκκλιση της
εξω-ομάδας. Συνεπώς, τίθεται υπό αμφισβήτηση η άποψη ότι η οξυτοκίνη δρα
ως «φάρμακο αγάπης» και φαίνεται να έχει
ένα ρόλο στην εμφάνιση της διομαδικής σύγκρουσης και της βίας.
Εικάζεται ότι οι λειτουργίες της οξυτοκίνης
επεκτείνονται σταδιακά προκειμένου να συμπεριληφθεί το κίνητρο υπεράσπισης της
ενδο-ομάδας. Συνεπώς, αναμένονται νέες έρευνες προκειμένου να δειχθεί τελικά
εάν η οξυτοκίνη είναι πράγματι το λεγόμενο «φάρμακο αγάπης» για το οποίο
γίνεται λόγος και ποιος ο ρόλος της στις διομαδικές σχέσεις (Miller G, 2010). Ένα
άλλο ερώτημα που αναμένει μελλοντικής έρευνας είναι αν η επιλογή θετικών
στάσεων προς την ενδο-ομάδα εξαρτάται από τα προσωπικά συμφέροντα που
διακυβεύονται (Benenson, J. F., Markovits, H., Thompson, M. E. & Wrangham,
R. W. 2009).
Βιβλιογραφία:
Baumgartner T, Heinrichs M, Vonlanthen A, Fischbacher
U, Fehr E (2008) Oxytocin shapes the
neural circuitry of trust and trust adaptation in humans. Neuron 58: 639– 650.
Benenson, J. F., Markovits, H., Thompson, M. E. &
Wrangham, R. W. 2009 Strength determines coalitional strategies in humans.
Proc. R. Soc. B 276, 2589–2595. (doi:10.1098/rspb.2009.0314).
Brewer MB (1999) The psychology of prejudice: Ingroup
love or outgroup hate? J Soc Issues 55:429–444.
Carsten K. W. De Dreu1, Lindred L.
Greer, Gerben A. Van Kleef, Shaul Shalvi, & Michel J. J. Handgraaf. (2010).
Oxytocin promotes human ethnocentrism. Proceedings of the National Academy of
Sciences (4),1262–1266. Retrieved from www.pnas.org/cgi/doi/10.1073/pnas.1015316108
Carsten K. W. De
Dreu*, Lindred L. Greer, Michel J. J. Handgraaf,
Shaul Shalvi & Gerben A. Van Kleef .
(2011). Oxytocin modulates selection of allies in intergroup conflict. The
Royal Society (10), 1098/rspb.2011.1444. Retrieved from http://rspb.royalsocietypublishing.org/
Efferson C, Lalive R, Fehr E (2008) The coevolution of
cultural groups and ingroup
favoritism. Science 321:1844–1849.
Fiske ST (2002) What we know now about bias and
intergroup conflict, the problem
of the century. Curr Dir Psychol Sci 11:123–128.
Kosfeld M, Heinrichs M, Zak PJ, Fischbacher U, Fehr E
(2005) Oxytocin increases trust in humans. Nature 435:673–676.
Kurzban, R., Tooby, J. & Cosmides, L. 2001 Can
race be erased? Coalitional computation and social categorization. Proc. Natl
Acad. Sci. USA 98, 15 387–15 392. (doi:10.1073/pnas.251541498).
Miller G (2010) The prickly side of oxytocin. Science
328:1343.
Oosterhof, N. N. & Todorov, A. 2008 The functional
basis of face evaluation. Proc. Natl Acad. Sci. USA 105, 11 087–11 092.
(doi:10.1073/pnas.0805664105).
Sorokin, G. L. 1994 Arms, alliances, and security
tradeoffs in enduring rivalries. Int. Stud. Q. 38, 421–446.
(doi:10.2307/2600740).
Yzerbyt V, Demoulin S (2010) Intergroup relations.
Handbook of Social Psychology,
eds Fiske ST, et al. (Wiley, New York), 5th Ed, Vol 1,
pp 1024–1083.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου