Το πρώτο ζήτημα είναι ερώτημα για όλους μας, τι μας διέλυσε, τι είναι αυτό που μας διέλυσε; Ως κόμμα κυρίως, ως κοινωνία, ως οικονομία; Η δική μου η άποψη είναι ότι καταλύθηκε για πάντα η ισορροπία που υπήρχε μεταξύ μιας τεράστιας παραοικονομίας κλεπτοοικονομίας στη χώρα και της διατήρησής της και ταυτόχρονα της διατήρησης ενός βιοτικού επιπέδου ανεκτού στον ελληνικό λαό.
Αυτή η ισορροπία κατελύθη, δεν είναι πλέον δυνατόν να συνεχιστεί...
Οι δανειστές, οι δανειακές ανάγκες της χώρας, η κρίση χρέους, η κρίση δανεισμού το επιβάλλουν. Κανένα κόμμα, που θα διαχειρίζονταν αυτή την κρίση, δε θα μπορούσε να αποφύγει τη μείωση του κόστους εργασίας στην Ελλάδα και το ΚΚΕ θα μοίραζε κουπόνια, που μπορεί να τα μοίραζε δίκαια.
Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν το δικό μας, τι δε διαχειριστήκαμε καλά; Υπήρχε λοιπόν η κρίση ελλειμμάτων, η κρίση δανεισμού και χρέους. Υπήρχε η ανάγκη κι εδώ επιβλήθηκε μιας βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, βίαιης ως προς τα ποσοτικά, βίαιης και χρονικά.
Σε αυτή τη δημοσιονομική προσαρμογή πουθενά η τρόικα δεν μας επέβαλε τον τρόπο που θα πάρουμε εμείς αυτά τα χρήματα, με ποιον τρόπο θα καταφέρουμε δηλαδή να την πραγματοποιήσουμε. Δεν το επέβαλε αυτό, πέραν αυτού που είπα πριν της μείωσης του κόστους εργασίας, ως αναντίστοιχης της παραγωγικής ικανότητας της χώρας.
Είναι αυτό που λέει ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός σήμερα δεν αντιδρά γιατί του βάλαμε φόρους, γιατί του κόψαμε μισθούς και συντάξεις, γιατί περιορίσαμε το μισθολογικό κόστος. Εμένα προσωπικά οι εννιά στους δέκα μου λένε: Δε θα μας πείραζε ούτε αυτό, αλλά πάρτε επιτέλους το επί χρόνια κλεμμένο χρήμα στην Ελλάδα. Αυτό είναι κορυφαίο ζήτημα το οποίο δεν αναδείχθηκε σε αυτό το συνέδριο και περιμένω ένας από τους υποψήφιους να εγγυηθεί μια τέτοια πορεία, αποκατάστασης ιστορικά του αισθήματος δικαίου του ελληνικού λαού.
Η παθολογία αυτού του πολιτικού συστήματος δεν επέτρεψε στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης να θεραπευθεί αυτό το αίσθημα αδικίας. Γι΄ αυτό θα καταθέσω κι ένα ψήφισμα στο Προεδρείο, επί αυτού του ζητήματος, τουλάχιστον ένα μήνυμα από το Εθνικό μας Συμβούλιο, γιατί είμαστε κόμμα εδώ, όχι Κυβέρνηση. Να βγει ένα μήνυμα θετικό ότι εμείς έχουμε συνείδηση του προβλήματος αυτού, είναι κορυφαίο ζήτημα.
Δεν μας πήγαν πίσω ούτε οι μεταρρυθμίσεις, ότι ο λαός δεν αντέχει τις μεταρρυθμίσεις, ούτε αυτό. Απλώς διερράγη ένα σύστημα που προηγούμενα τροφοδοτήθηκε από εμάς και δημιούργησε το εσωτερικό δομικό πρόβλημα της κρίσης στην οποία εισήλθε η χώρα. Αυτό λοιπόν είναι το ένα ζήτημα.
Το δεύτερο ζήτημα είναι το κόμμα. Σαράντα χρόνια γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κόμμα, γιατί; Βγήκε καμία ιδέα από δω, ακόμα και από τους αναζητούντες να ηγηθούν του κόμματος; Είπαν μια ιδέα, τι θα διορθώσουμε και πως θα κάνουμε κόμμα; Μίλησε κανείς επί αυτού, στην αγωνία όλων εδώ πέρα δηλαδή; Πως θα υλοποιηθεί αυτό;
Ειπώθηκε και από το Βαγγέλη Βενιζέλο για τη μεταδημοκρατική δημοκρατία μας, το μοντέλο το πολιτικό της Ελλάδας. Υπάρχει μοντέλο μεταδημοκρατίας με έξω το κόμμα; Όλοι οι θεσμοί της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σήμερα είναι σε κρίση σε αυτή τη χώρα, όλοι.
Λοιπόν η παθολογία του κόμματος είναι βέβαιο ότι αντανακλά στην παθολογία της χώρας, είναι σαφέστατο, το είδαμε, το ζήσαμε. Πρέπει να απαντήσουμε σε αυτή την παθολογία. Και δε χρειάζεται άλλη διαρχία, υπάρχει μία διαρχία, είναι ο Γραμματέας του κόμματος. Τα σοσιαλιστικά τα δημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη είναι οργανωμένα γύρω από τον ανώτατο θεσμό του Γραμματέα του κόμματος και όχι του Προέδρου.
Ο Πρόεδρος είναι για να ηγείται των κοινοβουλευτικών αγώνων, των εκλογών των κοινοβουλευτικών. Ο Γραμματέας είναι υπεύθυνος για την πορεία του κόμματος. Εάν λοιπόν δεν παλέψουμε για την αυτοτέλεια του κόμματος, δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή τη χώρα, δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε τα προβλήματά της, γιατί το κόμμα είναι συνδεδεμένο με τις ιστορικές παθολογίες και στρεβλώσεις αυτής της χώρας.
Μία-μία θα τις πω: Πρώτη παθολογία είναι ότι ποτέ δε φτιάξαμε δημοκρατικό κόμμα. Το κόμμα μας εξελίχθηκε από την αρχή του ιδεολογικά στα πλαίσια της Τρίτης Διεθνούς. Έπρεπε να είναι στοιχισμένο με το κράτος. Αυτό ήταν τραγικό, με ποιο κράτος, με αυτό που είναι φορέας και πηγή και πυρήνας όλων των δεινών της χώρας;
Έτσι λοιπόν το κόμμα ενσωματώθηκε στο κράτος, η κρατικοποίηση δηλαδή του κόμματος είναι ο πρώτος εκφυλισμός. Αυτό συνέβαινε γιατί δεν υπήρχε διαχωρισμός και ασυμβίβαστα μεταξύ κομματικών θέσεων και λειτουργιών και κρατικών υπουργικών κυβερνητικών θέσεων και λειτουργιών. Αυτό το ασυμβίβαστο πρέπει να επανέλθει.
Δεύτερη παθολογία: Καταρρέουμε σήμερα με αυτό το διαλυμένο κράτος. Το δεύτερο κομμάτι της παθολογίας του κόμματος λοιπόν είναι ότι θέλησε να διαχειριστεί και τις χρηματοδοτήσεις προς αυτή τη μορφή οικονομίας που είχαμε, μαζί με τις Κυβερνήσεις μας και έκλεβαν λεφτά από τους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας και χρηματοδοτούσαν το παρασιτικό μεταπρατικό εισαγωγικό διεφθαρμένο κομμάτι της οικονομίας.
Λέει ο Σαμαράς σήμερα να επανεκκινήσει η οικονομία. Ποια οικονομία θα επανεκκινήσει, η υπαρκτή, η προηγούμενη; Υπάρχει θέμα αναπροσανατολισμού της οικονομίας και εκείνη θα επανεκκινήσει μόνον.
Τρίτο θέμα, όλο το πολιτικό σύστημα. Ούτε τις αρχές και τους τύπους της αρχικής δημοκρατίας δεν ακολουθούμε. Είχαμε ένα σύστημα βουλευτοκεντρικό, κάναμε τα προβλήματα τα συλλογικά ατομικά, πήγαινες στον Βουλευτή. Είχαμε κι ένα σύστημα πρωθυπουργοκεντρικό, με υπουργικά φέουδα ταυτόχρονα.
Άμα δε λογοδοτήσει ένα κόμμα, από πού θα κρατήσεις τη γραμμή, ποιος θα σε ελέγξει; Το κόμμα λοιπόν δεν μπορούσε να επιτελέσει τις βασικές δομικές του λειτουργίες, που είναι πρώτον η λογοδοσία στο λαό, η συμμετοχή του λαού και ο έλεγχος ο κοινωνικός στο πολιτικό κόμμα και στην Κυβέρνησή του. Καταργήθηκαν λοιπόν αυτά και χάσαμε και το δρόμο μας, είναι ευνόητο αυτό.
Άρα λοιπόν θα πρέπει να προηγηθούν διαδικασίες ανασυγκρότησης αναγέννησης επανίδρυσης αυτού του κόμματος. Υπάρχει ένα κυρίαρχο ένστικτο στην αίθουσα, το διακρίνω, που είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Αυτοσυντήρηση λοιπόν κυρίαρχη στην κομματική γραφειοκρατία, να αλλάξουμε Αρχηγό, να τα φορτώσουμε όλα εκεί στο παλιό, να βγάλουμε ένα καινούριο και να πούμε ξαναψηφίστε μας τώρα. Μα τώρα δε λειτουργεί αυτό το σχέδιο. Αυτό το πράγμα δε λειτουργεί τώρα, ίδια αποτελέσματα θα έχουμε.
Γι΄ αυτό λοιπόν διαδικασίες επανίδρυσης αυτού του χώρου, αυτοδιάλυση στην κορυφή και επανίδρυση στη βάση για ένα νέο δημοκρατικό κοινωνικό συμμετοχικό κόμμα.
Ευχαριστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου