Περί Δημοκρατικής ευαισθησίας και κλίματος δυσανεξίας

Ἀγαπητέ κ. Θ. Ἀχτσιόγλου,

καί ὅλοι ἀγαπητοί φίλοι καί συμπολίτες πού ὑπογράφετε τό κείμενο:

«114 πολίτες τῆς Πέλλας γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς Δημοκρατίας»,

Ἀπευθύνομαι ὀνομαστικά πρός ἐσᾶς κ. Ἀχτσιόγλου χωρίς νά γνωρίζω

ἄν εἶστε ὁ συντάκτης τοῦ ἐν λόγω κειμένου. Ὡστόσο ὅμως, ἀφοῦ

συνυπογράφετε κι ἐσεῖς, ἀναφέρομαι μέσω ὑμῶν καί σέ ὅλους τούς πολύ

ἀγαπητούς συμπολίτες μας, ἀπό τούς ὁποίους γνωρίζω προσωπικά

ἀρκετούς καί μέ κάποιους ἀπό αὐτούς μέ συνδέουν καί ἀγαθοί πνευματικοί

δεσμοί.

Ὅσα ἀκολουθοῦν τά γράφω μέ ἀπόλυτη ἰδιωτική πρωτοβουλία. Δέν

ἐκπροσωπῶ καμία θεσμική δομή, κοσμική ἤ ἐκκλησιαστική. Δέν

ὑπαγορεύτηκαν ἀπό κανένα ἄλλο πρόσωπο πού ὑπηρετεῖ κάποιο συμφέρον

ἤ κάποιο ἰδιόρρυθμο ἰδεολόγημα. Αἰσθάνομαι πώς τόσο τό ὕφος ὅσο καί τό

περιεχόμενο θά σᾶς πείσει γι᾿ αὐτό. Ἄλλωστε, ἡ κοινωνία τῆς πόλης μας

εἶναι μικρή καί γνωρίζουμε τά πρόσωπα καί τό ἦθος ἀλλήλων.

Σκοπός τῶν ὅσων γράφω παρακάτω δέν εἶναι ἡ ἀνταλλαγή

ἐπιχειρημάτων καί ἀντεπιχειρημάτων σχετικά μέ τό σύγχρονο «Μακεδονικό

ζήτημα» καί τή «Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν». Βεβαίως, κάτι τέτοιο (δηλαδή ὁ

2

διάλογος), πρέπει νά ἀποτελεῖ ὑγιῆ ἐπιδίωξη ὅλων· ἀπαραιτήτως ὅμως

μόνο μεταξύ προσώπων πού γνωρίζουν νά διαλέγονται ἀπροκατάληπτα

καί νά ἐπιχειρηματολογοῦν μέ λογική δόμηση καί σφαιρική γνώση ὅλων

τῶν παραμέτρων τοῦ ζητήματος. Οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ξέρουμε μόνο νά

συνθηματολογοῦμε καί ὄχι νά ἐπιχειρηματολογοῦμε. Εἶναι ἐπαινετό τό ὅτι

ὁ κ. Ἀχτσιόγλου μᾶς ἔδωσε πολύ καλά σημεῖα ἐπιχειρηματολογίας μέ τό

κείμενό του «Ἡ εὐγενής μας τύφλωσις», ἄσχετα ἄν συμφωνοῦμε μέ ὅλα

ὅσα γράφονται ἤ ὄχι ἐκεῖ. Σκοπός μου, λοιπόν, εἶναι νά ἐκφράσω

πραγματική ἀνησυχία γιά τό ἦθος καί τίς προεκτάσεις πού μπορεῖ νά

συνεπάγονται οἱ θέσεις τοῦ κειμένου τῶν «114 πολιτῶν».

Οἱ περισσότεροι, δυστυχῶς, ἐπιδιώκουν νά νικήσουν σέ μία ΄΄διαμάχη΄΄

στό ἐπίπεδο τῶν ἐντυπώσεων. Ἀλίμονο, ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό τοῦ

νεοελληνικοῦ πολιτικοῦ ἤθους (μέ τήν ἑλληνική σημασία τοῦ ὅρου

΄΄πολιτικό΄΄) ἡ κατατρόπωση τοῦ ΄΄ἀντιπάλου΄΄ μέ χαρακτηρισμούς, συχνά

ἀβάσιμους, μέ ἀποσπασματικά συμπεράσματα, μέ βαρύγδουπους

ἱστορικούς ἀφορισμούς, μέ σοφιστεῖες καί μεθοδεύσεις διαβλητές. Δέν

ἀγαπᾶμε τόν τόπο μας, ἄν δέν κινούμαστε θετικά, ἄν δέν μιλᾶμε μέ

σοβαρότητα καί εἰλικρίνεια. Δυστυχῶς, ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας, ἐδῶ καί

ἀρκετές δεκαετίες, ἔμαθε νά ἐκτιμάει τά πράγματα ἀνάλογα μέ τήν

ἱκανότητα ὁποιουδήποτε νά δημιουργεῖ ἐντυπώσεις.

Πιό συγκεκριμένα: Δέν συμβάλλετε στή δημιουργία ἐπιπλέον

κοινωνικῆς πόλωσης, στόν ρημαγμένο καί πολλαπλῶς διχασμένο σήμερα

τόπο μας, ὅταν χρησιμοποιεῖτε στά κείμενά σας τό μορμολύκειο τῶν

φασιστικῶν πρακτικῶν καί τῆς ἀκροδεξιᾶς ρητορικῆς, τῆς ρητορικῆς μίσους,

τούς ἀκραίους κύκλους, τό τέρας τοῦ ἐθνικισμοῦ, τά μισαλλόδοξα

κηρύγματα, τίς ἀκραῖες ἰδεολογίες, τή μισαλλόδοξη ἐθνικοφροσύνη, τή

3

φασιστική βία, τόν ρατσισμό, τή δράση στρατικοποιημέτων ὁμάδων; Ἄν

ἀκούσατε τούς λόγους σοβαρῶν πολιτῶν καί ὑπεύθυνων ποιμένων (ὅπως

τή σεμνή καί περιεκτική ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου τῆς ἐπαρχίας μας κ.

Ἰωήλ στή συγκέντρωση στά Γιαννιτσά καί σέ ἄλλα μέρη), μπορεῖτε νά

μιλᾶτε γιά «ρητορική μίσους πού ἐκτοξεύεται ἀπό ἐκκλησιαστικούς

παράγοντες»; καί νά μήν διαπιστώνετε ὅτι ὁ ποιμαντικός λόγος τῆς

Ἐκκλησίας εἶναι λόγος «εἰρήνευσης καί καταλλαγῆς, χωρίς νά παρασύρεται

καί νά παρασύρει στόν ἐθνοφυλετισμό (sic)»; Ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἀρνεῖται

τόν πατριωτισμό. Ἀντιθέτως, τόν θεωρεῖ, μάλιστα, ὡς ὑγιῆ ἔνδειξη τοῦ

κοινωνικοῦ προσώπου. Εἶναι, λοιπόν, σωστό νά δημιουργοῦμε ψευδεῖς

ἐντυπώσεις σέ ἕνα λαό ρημαγμένο ἀπό τήν παραπληροφόρηση; Δέν σᾶς

καταλογίζω σκοπιμότητα. Ὡστόσο, δέν θά ἔπρεπε νά εἴμαστε πολύ

εὐαίσθητοι καί προσεκτικοί σέ τέτοιες κρίσιμες στιγμές;

Ἀκραῖοι ὑπῆρχαν καί θά ὑπάρχουν παντού καί πάντοτε. Ἀκραῖοι ὅλων

τῶν ἀποχρώσεων. Ὑπάρχουν ἐθνικιστές ἀκροδεξιοί, ὑπάρχουν καί

δογματικοί ἀριστεροί. Σκύλα καί Χάρυβδη. Ὁ ἀκροδεξιός χῶρος εἶναι ὄντως

προβληματικός. Ὁ ἀριστερός χώρος δέν ἔχει ἀκραίους καί προβληματικούς;

Στό νωπό καί ἀχνίζον ἀπό αἴματα ἱστορικό μας παρελθόν ὁ ἀριστερός

χῶρος δέν ἔδωσε χείριστα δείγματα προβληματικῆς ἐθνικῆς

αὐτοσυνειδησίας; Ὅποιος δέν τό παραδέχεται αὐτό δέν εἶναι εἰλικρινής καί

δέν εἶναι κατάλληλος γιά κανένα διάλογο! Οἱ ἀκρότητες ἀποτελοῦν θέμα

ψυχισμοῦ, παιδείας ἤ καί συμφερόντων. Δέν ὁδηγοῦν ὅμως οἱ ἀκραῖοι μία

κοινωνία, ἀλλά οἱ νηφάλιοι καί αὐτοί πού πονοῦν πραγματικά γιά τόν λαό.

Ὅσοι ἰσχυριζόμαστε ὅτι πονᾶμε γιά τόν τόπο μας θά ἔπρεπε νά κινηθοῦμε

θετικά ἀναζητώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί καταθέτοντας ὅ,τι ἀγαθό

διαθέτουμε γιά τήν κοινή πορεία μας στήν ἱστορία. Ὄχι κατηγορώντας καί

διαβάλλοντας ἐπιπόλαια ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ἡ μάχη γιά τό κοινό καλό δέν

4

κερδίζεται μέ ἐντυπώσεις καί μεθοδεύσεις, ἀλλά μέ ἔμπονη σοβαρότητα καί

ἀγάπη.

Αὐτοί πού συμμετείχαν στά συλλαλητήρια, καί γνωρίζω ἑκατοντάδες

ἀπό αὐτούς, ἀγανακτοῦν δικαίως, ὅταν ἀκοῦν, τόσο ἀπό ἐπίσημα πολιτικά

πρόσωπα ὅσο καί ἀπό συμπολίτες τους, ὅπως τό κείμενο τῶν «114 πολιτῶν»,

ὅτι εἶναι ἀκροδεξιοί, ἐθνικιστές, φασίστες κ.τ.λ., ἐνῶ στήν πραγματικότητα

ἀποτελοῦν σήμερα ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό παραδείγματα γνήσιας καί

ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης γιά τό ἔθνος μας, τήν πατρίδα μας καί τήν κοινωνία

μας. Τό ὅτι μπορεῖ νά ὑπάρχουν ἀκραῖοι, ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού ἔλαβαν

μέρος στά συλλαλητήρια, δέν εἶναι παράξενο. Ὅπως εἴπαμε παραπάνω,

ἀκραῖοι καί προβληματικοί ὑπάρχουν σέ ὅλους τούς χώρους καί δέν εἶναι

ἐντιμο ἀπό τήν ποιότητα τέτοιων προσώπων νά χαρακτηρίζουμε

συλλήβδην κάθε δημοκρατική διαμαρτυρία. Δέν μποροῦμε, λοιπόν, κ.

Ἀχτσιόγλου, νά σιωπήσουμε ἐνώπιον τέτοιων ἀπλουστεύσεων,

γενικεύσεων καί στίς ἐντυπώσεις πού αὐτές, ἠθελημένα ἤ ἄθελα,

δημιουργοῦν. Ἄν ἰσχυρισθεῖτε, ἴσως δικαίως, ὅτι δέν ἀναφέρεστε σέ ὅλους

πού συμμετείχαν στά συλλαλητήρια, ἀλλά μονάχα στούς ἀκραίους, θά σᾶς

πῶ πώς κάτι τέτοιο ἔπρεπε νά γίνει μέ πολύ λεπτότητα καί προσοχή στό

κείμενο τῶν «114 πολιτῶν», διότι οἱ ἐντυπώσεις ἦταν γενικευμένες. Ὅποιος

ἔχει «δημοκρατικές εὐαισθησίες» δέν στέργει νά χαρακτηρίζει συλλήβδην

ὡς ἀκροδεξιούς, καί τά συναφῆ, ἀνθρώπους πού ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους

καί διαμαρτύρονται, ὄχι γιατί εἶναι στενοκέφαλοι καί φανατικοί, ἀλλά διότι

ἀγαποῦν τήν εἰρήνη καί τήν ὁμόνοια, τήν ὁποία μέ πολλούς τρόπους,

ὁλότελα φανερούς, ὑπονομεύουν, ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες, οἱ γείτονές

μας: μέ παραπλάνηση τῆς διεθνοῦς κοινότητας γιά τήν ἐθνικότητα τῶν

κατοίκων τῆς Μακεδονίας, μέ προσηλυτισμό τῶν Ἑλλήνων (σλαβοφώνων)

τῆς Μακεδονίας τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, μέ συστηματική προπαγάνδα ἐντός

5

τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων, μέ τήν στάση-παράγοντα ἀποσταθεροποίησης

τῶν Βαλκανίων, μέ ἀλυτρωτισμούς, ἐπεκτατισμούς, μέ ἰμπεριαλιστικούς

χάρτες πού δείχνουν μέχρι καί τή Θεσσαλονίκη νά ἀνήκει στό κράτος τῶν

Σκοπίων! Νομίζετε πώς ὅλα τά παραπάνω διαφεύγουν ἀπό τήν ἀντίληψη

τοῦ ἀπλοῦ μας λαοῦ πού ὀργισμένος δέν μπορεῖ νά τά ἀνεχθεῖ; Ποιός

προκάλεσε ἤ τόλμησε ποτέ ἕναν νηφάλιο κοινωνικό, δημόσιο διάλογο γιά

ὅλα τά παραπάνω;

Τό ὅτι ἀκούγονται «κραυγές γιά ΄΄προδότες΄΄ καί ΄΄ἐθνικούς μειοδότες΄΄»,

δέν πρέπει νά μᾶς παραξενεύει καί πολύ. Μᾶλλον πρόκειται γιά ἔκφραση

συσσωρευμένης ὀργῆς ὁλάκαιρων δεκαετιῶν. Ἀμφιβάλλετε γιά τό ὅτι

σήμερα στή χώρα μας οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται κατάφορα προδομένοι ἀπό

τό ὅλο πολιτικό σύστημα; Ποιός αἰσθάνεται σήμερα ἱκανοποιημένος άπό

τήν πραγμάτωση, μᾶλλον ἀκύρωση, κάθε προεκλογικῆς δέσμευσης; Σᾶς

φαίνεται παράξενη ἡ ἔκρηξη αὐτή τῆς ὀργῆς, πού ἐκδηλώθηκε μέ ἀφορμή

τό λεπτό Μακεδονικό ζήτημα; Ἰσχύει ἡ παροιμία: «Ὁ κόμπος ἔφτασε στό

χτένι». Γράφοντας αὐτά δέν ἐννοῶ μονάχα πώς ἡ σημερινή κυβέρνηση

εὐθύνεται γιά τά πάντα. Ὅμως σέ ποιόν θά ἐκφράσει τήν ἀγανάκτησή του

ὁ κάθε ρημαγμένος, ψυχολογικά καί φυσικά, πολίτης τοῦ τόπου μας, ἄν ὄχι

σέ αὐτούς πού αὐτή τή στιγμή διατείνονται ὅτι χειρίζονται τά ἐθνικά καί

συλλογικά μας θέματα; Εἶμαστε ἀντικειμενικοί: Δοκιμάσαμε τήν φρίκη σέ

τρεῖς ἀποχρώσεις. Δεξιές κυβερνήσεις, τάχα και συντηρητικές, ἐπέδειξαν

κατάπτυστες ἀπάτριδες στάσεις (βλέπε λ.χ. τά σχολικά βιβλία ἱστορίας).

Σοσιαλιστικές -μᾶλλον σοσιαλεπώνυμες- κυβερνήσεις μέ τερατώδη

κατάφαση στόν καπιταλισμό (βλέπε λ.χ. τήν μεγάλη ἀπάτη τοῦ

χρηματιστηρίου). Ἀριστερώνυμες (σήμερα) κυβερνήσεις, τάχα και

κοινωνιοκεντρικές, καί μάλιστα ριζοσπαστικές (!!!...;;;) πού διαδραματίζουν

ρόλο νεκροθάφτη τῆς κοινωνίας (βλέπε τούς χιλιάδες ἀστέγους καί τούς

6

μυριάδες πεινασμένους, μέ καταρρακωμένη τήν ἀξιοπρέπεια, πού

περιμένουν στήν οὐρά ἐξω ἀπό ἐκκλησίες καί ἄλλες δομές γιά ἕνα πιάτο

φαγητό). Ὅλα αὐτά ἄν δέν ὀνομάζονται προδοσία, τότε βρεῖτε μου τό

κατάληλλο κατηγόρημα. Πῶς ἀλλιῶς ὀνομάζουμε στήν ἑλληνική γλώσσα

τήν ἀθέτηση τῶν ἠθικῶν δεσμεύσεων, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τοῦ συλλογικοῦ

βίου, πού ἀναλαμβάνει ὅποιος κατέχει θεσμική θέση; Τότε εἶναι δύσκολο νά

ἑρμηνεύσει κανείς τίς «κραυγές γιά προδοσία καί ἐθνικούς μειοδότες»;

Βεβαίως, αὐτός πού σέβεται τίς ἔννοιες ἄνθρωπος, κοινωνία,

πολιτισμός, δημοκρατία, ἐλευθερία, ἀνθρωπότητα, δέν μπορεῖ νά μή σέβεται

καί νά μήν ἀγαπᾶ τούς πάντες. Ἀγαπᾶμε τούς λευκούς καί τούς μαύρους.

Τούς Ἑβραίους καί τούς Ἄραβες. Τούς Ἀμερικανούς καί τούς Ρώσους.

Ἀγαπᾶμε τούς Γερμανούς καί τούς Ἀλβανούς. Τούς Εὐρωπαίους καί τούς

Ἀσιάτες. Ἀγαπᾶμε τούς συμπατριώτες μας Ἕλληνες· ἀγαπᾶμε καί τούς

Σκοπιανούς. Ἀγαπᾶμε τούς χριστιανούς, ἀλλά καί ὅσους, εἰρηνικά,

ἀκολουθοῦν κάποια ἄλλη θρησκεία. Ἀγαπᾶμε τούς μετανάστες· ἀγαπᾶμε

καί τούς φοβισμένους τίμιους νοικοκυραίους. Σέ ὅποιον λείπει κάποια ἀπό

αὐτές τίς ἀγάπες, δέν μπορεῖ νά λέγεται οὔτε ἄνθρωπος οὔτε χριστιανός.

Εἶναι ἀπειλή στήν ἀνθρώπινη φύση. Αὐτή εἶναι ἡ βαθιά αὐτοσυνειδησία

μας. Ὡστόσο, πρέπει νά μποῦμε στόν κόπο νά ἑρμηνεύσουμε τήν ὀργισμένη

στάση τῶν συμπατριωτῶν μας καί ὄχι νά τήν ἀφορίζουμε μέ τήν

τετριμμένη, ὁλότελα ξύλινη καί φθηνή ΄΄πολιτική΄΄ γλώσσα.

Μέ τό κείμενο τῶν «114 πολιτῶν» ἐντοπίζετε κινδύνους γιά τή

δημοκρατία. Καταλαβαίνουμε τήν ἀγωνία σας. Σκεφτήκατε ποτέ τί εἶναι

τάχα αὐτό πού ὁδηγεῖ πολλούς στίς ἀκραῖες συμπεριφορές πού

περιγράφετε; Ἰσχύει πώς ὅ,τι σπείρουμε θερίζουμε; Ἐξηγοῦμαι: Πάρτε

κάποιον κλεῖστε του μέ τά χέρια τή μύτη καί τό στόμα, γιά νά μήν μπορεῖ

7

νά ἀναπνεύσει. Αὐτός τότε σίγουρα θά ἀρχίσει νά κλωτσάει, γιά νά πάρει

ἀνάσα. Εἶναι λογικό νά τοῦ πεῖτε: «Δέν εἶναι σωστό νά κλωτσᾶς, εἶναι

μισαλάδοξο καί ἀντιδημοκρατικό!»; Νομίζετε, κ. Ἀχτσιόγλου καί οἱ

ὑπόλοιποι ἀγαπητοί φίλοι, πώς σήμερα στή δημοκρατική χώρα μας τό

ἀγαθό τῆς ἀναπνοῆς, σέ ὅλα μά σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, διατίθεται ἐλεύθερα;

Ὑπάρχει κάποιος πού ἀκούει τόν πόνο μας, τό ἄσθμα μας, τόν

ἀναστεναγμό μας ἤ, καί, τόν ἐπιθανάτιο ρόγχο μας;

Ἡ καταπίεση καί ἡ φίμωση δέν γίνεται μόνο μέ μαστίγια. Ἀλήθεια,

αἰσθάνεστε ὅτι σήμερα δέν μαστιγώνεται ἡ δημοκρατία ἀνελέητα ἀπό

τόσους καί τόσους θεσμούς πού λειτουργοῦν ἀρρωστημένα καί

προβληματικά; Ἐπιχειρεῖ σήμερα κάποιος ἔντιμα νά ἔλθει σέ κοινωνικό καί

δημόσιο διάλογο προκειμένου νά ἐντοπίσει κινδύνους γιά τή δημοκρατία;

Κανείς! Λυπᾶμαι πού θά σᾶς πῶ κάτι πού πιστεύω πώς στ᾿ ἀλήθεια τό

ξέρετε καλά: Ἡ δημοκρατία πού θεσμικά ὑπηρετεῖται καί προασπίζεται ἀπό

τούς ἱσχυρούς τοῦ τόπου μας μπορεῖ νά εἶναι αὐτή πού ὑπονομεύει κάθε

δημοκρατική ἔννοια καί δικαίωμα. Γι᾿ αὐτό καί ἀποφεύγεται κάθε σοβαρός

διάλογος.

Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς πῶ πώς τά ὅσα ἀναφέρονται στό κείμενο «τῶν

114 πολιτῶν» περί τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ εἶναι παντελῶς ἄσχετα μέ τό σκοπό

καί τό πνεῦμα τοῦ ὑπόλοιπου κειμένου. Ὁ ὅρος ἐθνοφυλετισμός ἀπετέλεσε

χαρακτηρισμό τῆς Μεγάλης Συνόδου, πού συνῆλθε στήν

Κωνσταντινούπολη τό καλοκαίρι τοῦ 1872, καί πού ἀποδόθηκε στήν

πρόθεση τῶν Βουλγάρων νά ἀποσπαστοῦν ἀπό τό Οἰκουμενικό

Πατριαρχεῖο καί νά ἀποτελέσουν ἀνεξάρτητη ἐκκλησία, ὄχι γιά λόγους

κρατικῆς διαιρέσεως (ὅπως προέκυψαν τά Πατριαρχεῖα ἀπό τούς πρώτους

αἰῶνες) ἤ πολιτικῆς ἀνεξαρτησίας (ὅπως συνέβη μέ τίς Ἐκκλησίες τῆς

8

Ρωσσίας, Ἑλλάδος, Σερβίας, Ρουμανίας κ.λπ.), ἀλλά μόνο γιά λόγους

ἐθνικῆς διαφορᾶς. Ἡ ἀναφορά σας στήν αἵρεση τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ εἶναι

ἄσχετη καί ἄστοχη. Ἀντιθέτως μάλιστα, καί γιά νά γνωρίζετε τήν ἱστορική

ἀκρίβεια: ξεκάθαρο ἐθνοφυλετισμό ἐξέφρασαν καί ἐφήρμοσαν, μετά τούς

Βουλγάρους, οἱ Σκοπιανοί πού ἀπέσχισαν τήν Ἐκκλησία τους ἀπό τό

πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας μέ τή δικαιολογία ὅτι ἀποτελοῦν, τάχα και,

ξεχωριστό μακεδονικό ἔθνος πού δικαιοῦται τήν δική του ξεχωριστή

Ἐκκλησία. Πίκρη ἡ ἀλήθεια! Ἀδικαιολόγητη ἡ ἄγνοια! Ἔνοχη ἡ

παραπληροφόρηση, ἔστω καί ἐξ ἀγνοίας!

Πρίν τελειώσουμε (ὡσάν σέ παρένθεση): Ἐπειδή σᾶς γνωρίζουμε, κ.

Ἀχτσιόγλου, εἴμαι σχεδόν βέβαιος πώς «ἡ ἀνησυχία σας γιά ὅσα συμβαίνουν

μέ ἀφορμή τό Μακεδονικό καί τόν κίνδυνο γιά τήν δημοκρατία» εἶναι πηγαία.

Ὡστόσο, περιμέναμε πολλές φορές στό παρελθόν καί θά εἴχαμε μεγάλη

χαρά, ἄν βλέπαμε στίς μέρες μας ἀλλά καί στό ὅποιο μέλλον, νά ἐκφράζετε

παρόμοιες ἀνησυχίες καί γιά ἄλλες, ὄχι λίγες, ὑπονομεύσεις τῆς

δημοκρατίας στόν τόπο μας. Δέν μᾶς δώσατε τή χαρά -εἰλικρινά τό γράφω-

νά ἀκούσουμε ὅτι ἐκφράσατε σοβαρή ἀνησυχία καί καλέσατε

ὁποιασδήποτε μορφῆς κοινωνικούς φορεῖς νά συσπειρωθοῦν, νά

διαμαρτυρηθοῦν, δημοκρατικά νά ἀπαιτήσουν λειτουργία τῆς δημοκρατίας

σχετικά μέ: Τή λειτουργία τῶν Πανεπιστημίων καί τῶν πανεπιστημιακῶν

χώρων πού ὑποβαθμίζονται ὁλοένα καί μετατρέπονται σέ πεδία πού

ὁμάδες, μέ ἐρευνητέο τόν ψυχισμό καί τά κίνητρα, καθιστοῦν εἰκόνες βαριᾶ

παρηκμασμένης παιδείας καί ἀγωγῆς. Τή λειτουργία τῶν φορέων ὑγείας,

νοσοκομείων κ.λπ., ὅπου συχνά ἡ ὑπολειτουργία, ἡ ἀγωνία καί ἡ

ἀνασφάλεια πού ἐμπνέουν σέ σκοτώνουν πρίν ἀπό τήν ἀρρώστια σου. Τή

λειτουργία τῶν συντριπτικά περισσοτέρων δημοσίων ὑπηρεσιῶν πού εἶναι,

σχεδόν πάντοτε, κέντρα ἀνελέητου βασανισμοῦ καί διαστροφικοῦ σαδισμοῦ

9

εἰς βάρος τῶν πολιτῶν τῆς χώρας μας. Τίς μεθόδους ἔκφρασης τοῦ

συνδικαλισμοῦ πού καθίσταται, ὄχι σπάνια, δικτατορικός βασανισμός μέ

ψηλαφητό κοινωνικό κόστος. Τήν παραπληροφόρηση καί ἐξαπάτηση καί

ἐκμαυλισμό τοῦ λαοῦ πού ἐνεργοῦν, τάχα και, δημοσιογραφικά τά

τηλεοπτικά, δημόσια καί ἰδιωτικά, κανάλια, ἐπιβλεπόμενα καί ἐλεγχόμενα

ἀπό ἀνώτατα κρατικά ἱδρύματα. Κοντολογίς - διότι ὁ κατάλογος εἶναι

μακρύς, ὅπως τό γνωρίζετε πολύ καλά- θά μᾶς δώσετε τή χαρά νά σᾶς

δοῦμε πρωτοστάτες στό κάλεσμα σέ δημόσιο καί κοινωνικό διάλογο πού

ἐπιβάλλει ἡ σπαρασσόμενη καρδιά μας, ὅταν βλέπουμε τή χώρα μας νά

μετατρέπεται ὁλοένα καί περισσότερο σέ ἕνα ἀπέραντο κατσιβελαριό;

Τά παραπάνω συντάχθηκαν ἀπό τόν ὑπογραφόμενο, ναί μέν μέ

ἐντελῶς προσωπική μου πρωτοβουλία, ἐκφράζουν ὅμως στήν

πραγματικότητα -καί συνυπογράφονται καρδιακά- μία μεγάλη ὁμάδα νέων

ἀνθρώπων πού μέ πολύ δυναμικό τρόπο μοῦ ἐξέφρασαν τίς δικές τους

σκέψεις. Γι᾿ αὐτούς τούς νέους ἀνθρώπους ἡ δημοκρατία δέν εἶναι

ἀποσπασματική καί ἐπιλεκτική εὐαισθησία ἀλλά ἀδήριτη πολιτική, δηλαδή

κοινωνική, στόχευση.

Δέν ἀκολουθοῦν ὑπογραφές διότι στή χώρα μας κάτι τέτοιο ἔχει

κατασταθεῖ πλέον σχεδόν ἀστεῖο. Στήν Ἑλλάδα μας, λόγω ΄΄πλεονάσματος

δημοκρατίας΄΄ (ἡ εἰρωνία γίνεται μέ ἐπίγνωση), οἱ ὑπογραφές δέν

λαμβάνονται ὑπόψιν ἀπό κανένα καί τά δημοψηφίσματα ἀποβλέπουν σέ

φενακισμό τῆς δημοκρατίας, ὅπως φάνηκε περίτρανα αὐτούς τούς

τελευταίους καιρούς.

Μετά τιμῆς καί ἀγάπης

Ἀρχιμανδρίτης

Νικόδημος Κανσίζογλου__