H ώρα του... γερμανοτσολιά

Η διεύρυνση του υπουργικού συμβουλίου με πρόσωπα που είτε είχαν πάρει αποστάσεις ή δεν ανήκαν ποτέ στην Αριστερά αποτελεί απόπειρα πολιτικής συναίνεσης.

Από εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε τους πολιτικούς αντιπάλους ως «γερμανοτσολιάδες», τώρα ρίχνει τους τόνους, επιδιώκει συναίνεση.

Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται αισιόδοξος για το μέλλον και συμφιλιωτικός. Ο ανασχηματισμός έδωσε την αφορμή να δείξει ένα νέο πρόσωπο. Εντούτοις δεν μπορεί να πείσει. Το δηλητήριο και οι χολερικές αντιπαραθέσεις στις οποίες επένδυσε έχουν επηρεάσει

τις σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό και προσωπικό.

Η γλώσσα που χρησιμοποίησαν βουλευτές και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ήταν γλώσσα που δημιουργούσε εντάσεις. Ένα απλό παράδειγμα. Κάποια στιγμή το υπουργείο Παιδείας θέλησε να καθιερώσει φόρο προστιθέμενης αξίας στα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων, δηλαδή να αυξήσει τις δαπάνες των γονέων κατά 24%.

Ο τότε υπουργός αναφερόταν στους γονείς των ιδιωτικών σχολείων ως «οι πλούσιοι». Αυτή είναι μια ωραία λέξη για τα παραμύθια, όπου μαζί με τον πλούσιο πρίγκηπα υπάρχει και μια κακιά μάγισσα. Στην επικοινωνία μιας κυβέρνησης με τους πολίτες είναι προτιμότερες διατυπώσεις όπως «φορολογούμενοι με εισόδημα άνω των…». Σε καμία περίπτωση όμως τέτοιου είδους επιθετικοί προσδιορισμοί.

Οι «πλούσιοι» του υπουργού παιδείας δεν είναι τίποτε μπροστά σε διατυπώσεις όπως «ραντεβού στα γουναράδικα», «προδότες», «γερμανοτσολιάδες» και το επαναλαμβανόμενο «φασίστα, ακροδεξιέ». Οποιοσδήποτε έχε διαφορετική άποψη παρουσιάζεται συστηματικά ως ακραίο στοιχείο, σε σημείο να έχουν χαθεί τα σύνορα με τα άκρα. Χαρακτηρίζονται «ακροδεξιοί» πολιτικοί με ήπια παρουσίαση στη δημόσια ζωή, πολιτικοί με διαφορετική θέση, σίγουρα όχι φασίστες. Τούτο γίνεται επίσημα και συστηματικά, από τον πρωθυπουργό, από τους υπουργούς, από τους βουλευτές.

Μαζί με τον επίσημο, δημόσιο λόγο υπήρξε οργανωμένη επίθεση εναντίον κάθε διάθεσης συμφιλίωσης. Τα τρωκτικά στο υπόγειο του Μαξίμου είναι μια πραγματικότητα. Επισήμως η κυβέρνηση παραδέχτηκε την ύπαρξη και μισθοδοσία τους όταν ένας επαγγελματίας χολερικός σχολιαστής σκοτώθηκε. Είχε γίνει διάσημος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χάρη στα γεμάτα μίσος και απαξίωση σχόλια, χάρη στην προσβλητική αντιπαράθεση.

Πληρωνόταν από την κυβέρνηση, από το ελληνικό κράτος για να καλλιεργεί το διχασμό. Με το συλλυπητήριο μήνυμα η κυβέρνηση είχε παραδεχτεί την ύπαρξη παρακράτους που έχει ως έργο τον εθνικό διχασμό.

Έχοντας καλλιεργήσει το μίσος, η κυβέρνηση τώρα επιδιώκει συναίνεση. Δυστυχώς κάποια πράγματα δεν γυρίζουν πίσω. Και δεν μιλάμε ούτε για τη νέα φτώχεια ούτε για τα μέτρα ούτε για την ανάπτυξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας επένδυσε στο μίσος απέναντι σε οτιδήποτε ήταν πάνω από το μεσαίο: μεσαία τάξη, μεσαίες επιδόσεις, μεσαία εισοδήματα. Κανένας ανασχηματισμός δεν μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα. Ο διχασμός είναι δικό του προϊόν.