Ευρωκοινοβούλιο για… Μαρίες Αντουανέτες

Απομονωμένοι από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα της φτώχειας και της λιτότητας, οι εκλεγμένοι των Βρυξελλών και του Στρασβούργου αμείβονται πλουσιοπάροχα, στα όρια της πρόκλησης, ακόμα και για υπηρεσίες που δεν παρέχουν.

       Σε μια εποχή αιματηρών περικοπών στους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, το Ευρωκοινοβούλιο αύξησε τον προϋπολογισμό του κατά 3,3% φέτος. Την άνοιξη άρχισαν εργασίες σε ένα κτίριο αξίας 123 εκατ. ευρώ, που μετονομάστηκε «Wilfried Martens» (προς τιμήν του εκλιπόντος Βέλγου πρωθυπουργού και προέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού

Κόμματος), προκειμένου να στεγαστεί ο αυξανόμενος αριθμός υπαλλήλων, καθώς πλέον απασχολεί κάπου 6.200 (και 1.525 βοηθούς βουλευτών). Και προκειμένου να εκθειάσει το έργο των εκλεγμένων εκπροσώπων μας καθιέρωσε την ετήσια multimedia έκθεση Parlamentarium, το κόστος της οποίας φέτος αυξήθηκε κατά 27%, φτάνοντας τα 5,3 εκατ. ευρώ.

Οι Βρυξέλλες ζουν σε μια φούσκα έχοντας πάρει διαζύγιο από την καθημερινότητα των δοκιμαζόμενων Ευρωπαίων πολιτών, για τους οποίους επιπλέον τα προνόμια των ευρωβουλευτών αποτελούν ύβρι και προσβολή. Οσο κι αν πολλοί πράγματι εργάζονται (κι άλλοι τόσοι απέχουν, όπως δείχνουν τα άδεια έδρανα των ολομελειών), ο λογαριασμός ζαλίζει, καθώς οι αποδοχές τους μπορεί να φτάνουν και τα 200.000 ευρώ τον χρόνο, ποσό που για ευρωβουλευτές αρκετών χωρών ισοδυναμεί με 20 φορές περισσότερο από τις μέσες αποδοχές των συμπολιτών τους, όπως έδειξε έκθεση του γερμανικού ιστότοπου Preisvergleich.de.

Ο βασικός μισθός ενός ευρωβουλευτή -από το 2009, όταν καταργήθηκε η πρόβλεψη να αμείβονται όσο τα μέλη των εθνικών τους κοινοβουλίων- είναι 8.020 ευρώ τον μήνα, ίσος με το 38,5% του μισθού των δικαστών του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Δηλαδή 96.240 τον χρόνο. Σε αυτό το ποσό προστίθενται 4.299 ευρώ τον μήνα για την κάλυψη των δαπανών των γραφείων τους, δηλαδή άλλα 51.588 ευρώ τον χρόνο. «Ετσι ορίζεται, αλλά μπορείς να τα ξοδέψεις σε οτιδήποτε θέλεις χωρίς ποτέ να δώσεις εξηγήσεις ή να προσκομίσεις αποδείξεις», ομολογεί στον φακό του σκηνοθέτη Πέτερ Βλέμιξ, δημιουργού του αποκαλυπτικού ντοκιμαντέρ «Euromania», ο Ολλανδός ευρωβουλευτής Ντάνιελ βαν ντερ Στεπ.

Πλούσια επιδόματα

Για να πληρώσουν τους συνεργάτες και βοηθούς τους έπαιρναν άλλα 21.209 ευρώ τον μήνα. Μέχρι πρόσφατα, όταν η Ε.Ε. σταμάτησε αυτό το σύστημα και πλέον, αντί να δίνει αυτό το ποσό στους ευρωβουλευτές, προσλαμβάνει η ίδια τους βοηθούς που προτείνουν, έπειτα από την κατάχρηση που γινόταν με διορισμούς συγγενών και πλαστές συμβάσεις εργασίας.

Επιπλέον παίρνουν μια ημερήσια αποζημίωση 304 ευρώ για να πληρώνουν ξενοδοχεία και άλλες δαπάνες όταν μετέχουν στις εργασίες της Ευρωβουλής στις Βρυξέλλες ή το Στρασβούργο (και 152 ευρώ την ημέρα πέραν των δαπανών ξενοδοχείου και πρωινού για εργασία εκτός Ε.Ε.). Η επίσημη εβδομάδα εργασίας είναι τεσσάρων ημερών (Δευτέρα με Πέμπτη) και επτά Παρασκευές τον χρόνο.

Επίσημα δηλαδή εργάζονται 134 ημέρες τον χρόνο (απολαμβάνοντας ένα μήνα διακοπές το καλοκαίρι και 15 ημέρες τα Χριστούγεννα) και γι’ αυτήν την εργασία τους μπορεί να αμειφθούν επιπρόσθετα με κάπου 40.000 ευρώ τον χρόνο. Αλλά αρκεί να εμφανιστούν και να υπογράψουν «παρόντες» για να πάρουν την ημερήσια αποζημίωση ακόμη και αν είναι Παρασκευή ή να αποχωρήσουν χωρίς να καθίσουν στα έδρανά τους, όπως κατήγγειλε το 2011 η Βρετανίδα ευρωβουλευτής Νίκι Σίντερ. Την ημέρα της καταγγελίας της, από 160 βουλευτές που υπέγραψαν «παρόντες», 50 εμφανίστηκαν με τις βαλίτσες τους και μετά την υπογραφή έφυγαν απευθείας για το αεροδρόμιο, ενώ 25 εγκατέλειψαν τα κτίρια λίγο μετά την υπογραφή τους. Με τέτοιες πρακτικές μπορεί να εξοικονομούν επιπλέον 11.000 ευρώ τον χρόνο.

Εννοείται ότι το κόστος των εισιτηρίων για τις μετακινήσεις τους από και προς Βρυξέλλες και Στρασβούργο επίσης καλύπτεται από την Ευρωβουλή και μάλιστα για ταξίδια στην πρώτη θέση ώστε να μη συγχρωτίζονται με τους πληβείους, ενώ επιπλέον υπάρχει ένα έξτρα επίδομα έως και 4.243 ευρώ για επίσημα ταξίδια εκτός Ευρώπης. Τα έξοδα μετακίνησης των πολιτικών του Ευρωκοινοβουλίου έφτασαν το 2012 στα 40,7 εκατ. ευρώ από 35,9 το 2010.

Τα μέλη της Ευρωβουλής έχουν το προνόμιο να καρπώνονται επίσης μια μη ανταποδοτική σύνταξη. Μια σύνταξη δηλαδή για την οποία δεν έχουν υποχρέωση να καταβάλλουν ως εισφορά ούτε ένα ευρώ: η Ε.Ε. (οι φορολογούμενοι) τούς πληρώνει το 3,5% των απολαβών τους για κάθε χρόνο παρουσίας τους στην Ευρωβουλή, που μπορεί να φτάσει έως το 70% των αποδοχών τους. Ετσι, όποιος έχει θητεία 20 ετών μπορεί να απολαμβάνει μια σύνταξη 5.600 ευρώ τον μήνα.

Εκτός από αυτή τη βασική σύνταξη, τα παλαιότερα μέλη μπορεί να πάρουν και μια δεύτερη. Εισήχθη το 1989 από ομάδα Βρετανών ευρωβουλευτών ως ένα «Εθελούσιο Πρόσθετο Συνταξιοδοτικό Σχήμα», με το οποίο για κάθε 1 ευρώ που συνεισφέρουν εκείνοι, οι φορολογούμενοι συνεισφέρουν 2 ευρώ. Αυτή η δεύτερη συμπληρωματική σύνταξη, που καταργήθηκε για τους ευρωβουλευτές που εκλέχτηκαν μετά το 2009, μπορεί να φτάσει και τα 50.000 ευρώ τον χρόνο. Η λίστα των δικαιούχων της παραμένει μυστική, αλλά -όπως αποκαλύπτει η «Guardian»- περιλαμβάνει περισσότερους από 1.100 πρώην και νυν ευρωβουλευτές. Οσο για το όριο ηλικίας, ξεχάστε τα περί 65 και 67 ετών που η Ε.Ε. επιβάλλει στους απλούς εργαζόμενους: οι ευρωβουλευτές συνταξιοδοτούνται στα 63.

Και επιδόματα… προσαρμογής

Μάλιστα, όταν το 2009 αυξήθηκε το όριο ηλικίας από τα 60 στα 63 και καταργήθηκαν οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και καταβολές εφάπαξ (καθώς το έλλειμμα για την καταβολή συντάξεων τετραπλασιάστηκε από 30 εκατ. ευρώ το 2007 στα 120 εκατ. ευρώ το 2008), 60 ευρωβουλευτές διέρρηξαν τα ιμάτιά τους για αυτή την… αδικία και προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εναντίον του εργοδότη τους.

Αυτοί που εκπροσωπούν τα θύματα της ευρωπαϊκής πολιτικής λιτότητας και απορρύθμισης των εργασιακών δικαιωμάτων, τους ανέργους, τους νεόπτωχους, τους απλήρωτους εργαζόμενους ή απολυμένους χωρίς αποζημιώσεις, τους ανασφάλιστους ή όσους επιβιώνουν με μια σύνταξη της πείνας, επιβραβεύονται επιπλέον για τις υπηρεσίες τους με ένα χρυσό αποχαιρετιστήριο πακέτο όταν αποχωρούν ή δεν επανεκλέγονται.

Τότε λαμβάνουν ένα «επίδομα μετάβασης», που ακριβέστερα θα μπορούσε να ονομαστεί επίδομα προσαρμογής στη σκληρή πραγματικότητα, ίσο με έναν μισθό για κάθε χρόνο της θητείας τους, με ελάχιστο ποσό αποζημίωσης τους έξι μισθούς (παρότι πέντε είναι τα χρόνια μιας θητείας) και μέγιστο τους 24, τουλάχιστον δηλαδή 48.000 ευρώ.

Εχουν έτσι ένα μαξιλάρι να πέσουν στα μαλακά έως ότου, όπως συμβαίνει με πολλούς ευρωβουλευτές, βρουν κάποιο άλλο γραφειοκρατικό αξίωμα: υπάρχουν πάντα και τα λόμπι, οι εταιρείες συμβούλων και δημοσίων σχέσεων ή τα σεμινάρια μετάδοσης της… πολύτιμης εμπειρίας τους.

Επίσης, παρότι παύουν πλέον να διατηρούν γραφεία, λαμβάνουν επί τρεις μήνες μετά την αποχώρησή τους το 50% του επιδόματος γενικών δαπανών, κάπου 6.500 ευρώ συνολικά. Εννοείται ότι καλύπτονται οι δαπάνες αποστολής 15 μεγάλων κιβωτίων με τα είδη των γραφείων τους πίσω στην πατρίδα.

Και δικαιούνται επίσης την επιστροφή των δύο τρίτων των ιατρικών δαπανών που έκαναν οι ίδιοι, οι σύζυγοι ή οι μόνιμοι σύντροφοι και τα παιδιά τους κάτω των 21 ετών. Ανάμεσα στις οποίες, όπως αποκαλύπτει η διαρροή του Πρακτικού Οδηγού Επιστροφής Ιατρικών Δαπανών στους «International Business Times», συγκαταλέγεται και η αγορά Viagra. Απαραίτητο κι αυτό για την αποτελεσματική εκτέλεση των καθηκόντων για τα οποία τους εκλέγουμε

 Χριστίνα Πάντζου