Πολιτικές για ανθρώπους, όχι άψυχους αριθμούς...

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Ευρώπης-βεβαίως και στην ελληνική επαρχία της. Κάτι που αν οι ηγεσίες δεν το αντιληφθούν έγκαιρα (και ο κρίσιμος χρόνος εξαντλείται ταχύτατα...) και δεν αντιδράσουν με όρους πολιτικούς και όχι μπακαλίστικους, λογιστικούς,που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως απλά...στατιστικά νούμερα , πριν ο ουρανός πέσει στο κεφάλι μας ,κατά την ψύχωση των Γαλατών, θα χαθεί το έδαφος κάτω από τα πόδια μας .Η κρίση που βιώνει ολόκληρος ο κόσμος, είναι το αποτέλεσμα της εξάντλησης του οικονομικού μοντέλου πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνιών του πλανήτη μας. Με τις ιδιαίτερες επιβαρύνσεις που επέφεραν σε κάθε εθνική περίπτωση τα εγχώρια χαρακτηριστικά αστοχιών, παθογενειών, διαφθοράς, κακοδιοίκησης, όπως δείχνει δυστυχώς η "ελληνική περίπτωση".Αλλά ο πυρήνας του προβλήματος, είναι πώς το μοντέλο "ανάπτυξης"

έφθασε στο όριό του, με μεγάλη ευθύνη της παγκόσμιας πολιτικής τάξης που άφησε ανεξέλεγκτη, ασύδοτη, την οικονομική τάξη μ' αποτέλεσμα ν' αναδεχθεί σε ουσιαστική, αποφασιστική εξουσία. Το παράδειγμα της συμπεριφοράς (με τις ευλογίες των πολιτικών, παγκόσμια) του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε βάρος της κοινωνίας, είναι χαρακτηριστικό.

Απαιτείται, λοιπόν, άμεση αλλαγή πλεύσης, διόρθωση ημαρτημένων, νέος σχεδιασμός. Όλα αυτά τα απαραίτητα και επείγοντα, όμως, είναι ευθύνη και αποκλειστική αρμοδιότητα της πολιτικής εξουσίας που εκπροσωπεί την κοινωνία των ανθρώπων, τις αγωνίες και τις προσδοκίες της .Όχι της οικονομικής τάξης, που τις τελευταίες δεκαετίες έχει αποθρασυνθεί προκλητικά από τις ολιγωρίες και τις κοντόφθαλμες ιδιοτέλειες της πρώτης, μ' αποτέλεσμα στην πραγματικότητα να καταστεί μαριονέτα της οικονομικής ελίτ, παγκόσμια.

Να μείνουμε στην δική μας περίπτωση (ανάλογα, αν και ηπιότερα, φαινόμενα όμως παρατηρούνται και στην υπόλοιπη Ευρώπη):να δεχθούμε πώς κάποιας μορφής και έκτασης "εσωτερική υποτίμηση" είναι επιβεβλημένη, γιατί με το προηγούμενο καθεστώς της επίπλαστης ευημερίας των δανεικών, ξεστρατίσαμε άγρια και άτσαλα. Που σημαίνει ν' αναπροσαρμόσουμε, να εξορθολογίσουμε στις πραγματικές μας δυνατότητες το βιοτικό μας επίπεδο., Να συμφωνήσουμε ακόμη ότι με θυσίες (σε σχέση μ' αυτό που είχαμε συνηθίσει) οφείλουμε ν' αλλάξουμε άμεσα την δομή, λειτουργία και αποτελεσματικότητα του κράτους, να το μετατρέψουμε από προκλητικά πελατειακό σε εποπτικό, ρυθμιστικό, δίκαιο-αλλά και κοινωνικά ευαίσθητο.

"Εμείς" (με τις ψυχρές πιέσεις των δανειστών μας, λόγω αδυναμίας μας να αυτορρυθμισθούμε...) λες και δεν έχουμε ακούσει ποτέ για τον δρόμο της καμήλας, πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο: δεν μπορούμε ν' ασκήσουμε δίκαιη και αντικειμενική κοινωνική πολιτική, γιατί "το σύστημα"είναι διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο; Κόβουμε εντελώς την κοινωνική πολιτική! Κλείνουμε, ελλείψει πιστώσεων, την μια "Μονάδα Εντατικής Θεραπείας" μετά την άλλη (και πολλοί χάνουν αναίτια τη ζωή τους!), κόβουμε τα προνοιακά επιδόματα σε καρκινοπαθείς,τυφλούς, βαριά ανάπηρους, νεφροπαθείς κ.λ.π. Αφήνουμε τα δημόσια νοσοκομεία (αφού είμαστε ανίκανοι να κοπιάρουμε κάποιο αποτελεσματικό , αδιάφθορο,σύστημα προμηθειών πού ισχύει αλλού) χωρίς φάρμακα και αναλώσιμα, όχι μόνο φίλτρα για αιμοκαθάρσεις και αντιδραστήρια για "έιτζ",αλλά ακόμη και... γάζες και οινόπνευμα!Αντί να πατάξουμε το πάρτι φαρμακευτικών εταιριών -φαρμακείων-γιατρών (ως και την "λίστα" κατασυκοφαντήσαμε γιατί έκοβε λουφέδες!) και να φέρουμε στα ίσα της την φαρμακευτική δαπάνη, επιλέξαμε να... βάλουμε τους σφαλισμένους να πληρώνουν από την τσέπη τους τα φάρμακα! Αντί να πατάξουμε (οι ξένοι πώς τα καταφέρνουν στο μέτρο του εφικτού;) την φοροδιαφυγή, επιβάλλουμε όλο και μεγαλύτερους φόρους στις πλάτες αυτών που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν -και για..."κοινωνικό κερασάκι" σκεφθήκαμε να φορολογήσουμε περισσότερο αυτούς πού έχουν παιδιά ,από από εκείνους πού δεν έχουν-σε μια χώρα με ασφυκτικό δημογραφικό πρόβλημα! Σε μια κοινωνία που οι "αναγκαστικές" πολιτικές εκτόξευσαν την ανεργία στο 35%, κόβουμε το επίδομα ανεργίας και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ανέργων..

Το απαραίτητο (χρόνια τώρα..) συμμάζεμα των δημοσιονομικών μπορεί και πρέπει να γίνει, αλλά όχι τόσο προκλητικά απάνθρωπα σε βάρος του στοιχειωδώς κοινωνικού κράτους δικαίου. Άλλο οι θυσίες, και εντελώς διαφορετικό η περιφρόνηση της αξιοπρέπειας και των βασικών αναγκών των κοινωνικά αδυνάτων, που απειλούνται πλέον ευθέως όχι να μην απολαμβάνουν μιας "καλύτερης ζωής", αλλά της ίδιας της ζωής τους. Ακόμη κι' αν οι ψυχροί τεχνοκράτες πιέζουν για συγκεκριμένα "αποτελέσματα", το πώς αυτά θα επιτευχθούν εξακολουθεί να εξαρτάται (ελπίζουμε, τουλάχιστον...) από τις επιλογές και τους σχεδιασμούς της πολιτικής εξουσίας..

Απαραίτητη προϋπόθεση για την όποια εθνική επανεκκίνηση με προοπτική επιτυχίας ,είναι ο αυτοσεβασμός των κοινωνικών υποκειμένων, η στοιχειώδης αισιοδοξία, η διαβεβαίωση ότι υπάρχει προοπτική αντίστοιχη των θυσιών-ιδίως των κοινωνικά ασθενέστερων, η τάξη των οποίων δυστυχώς πληθαίνει ανεξέλεγκτα...

Γιατί αυτοί που μας κυβερνούν δείχνουν να μην το αντιλαμβάνονται;