Καλοκαιρινός «εφηβικός» έρωτας... (ιστορία)

Κάθε χρόνο η ζωή ενός έφηβου είναι μαρτύριο , πρώτα πρώτα το σχολειό που είναι ένα βασανιστήριο (εντάξει υπάρχουν και οι ωραίες μέρες αλλά κατά πλειονότητα είναι αφόρητο) Μετά διαβάσματα φροντιστήρια και πάλι διαβάσματα ... Υπάρχουν βεβαία και οι έξοδοι με τους φίλους και τα ψώνια και ... τα χόμπι που έχει ο καθένας για να γεμίζουν τον χρόνο του αλλά το σίγουρο είναι πως σαν την ελευθερία του καλοκαιριού δεν βρίσκεις σε καμία άλλη εποχή ... Σχετικά με το καλοκαίρι έχω να πω χιλιάδες ιστορίες που όλες είναι τόσο ωραίες ...

Κάθε φορά που τις φέρνω στην μνήμη μου με ένα γρήγορο λαμπάκι μια σταγόνα γεννιέται στην άκρη του ματιού μου και ένα χαμόγελο τρέχει να ξεφύγει από το βαρετό κλίμα του χειμώνα ... Βασικά είναι πολύ πιο διαφορετικό το δικό μου καλοκαίρι από των υπολοίπων παιδιών , οι γονείς μου έχουν ξενοδοχείο χιλιόμετρα μακριά από την πόλη που μένουμε με αποτέλεσμα να είναι λιγοστές οι παρέες μας εδώ.  Γιατί εκεί στον δικό μου προσωπικό παράδεισο είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου παρά οπουδήποτε άλλου ... Εκεί θυμάμαι πάντα ποια πραγματικά είμαι και εκεί δεν το μετανιώνω αυτό που είμαι ... Τώρα είναι η περίοδος των εξετάσεων ... Αργά κυλάνε οι μέρες και οι ώρες και τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα ... τόσο αργά ... Ξέρεις πως είναι να έχει περάσει μόλις ένα λεπτό και εσύ να νομίζεις πως πάγωσες σε μια αιωνιότητα ?? Με ανυπομονησία περιμένω να τελειώσει αυτή η σχολική χρόνια , μήπως και γλιτώσω την πίεση του καινούριου μου εαυτού ... μήπως μπορέσω να ξανά γίνω εκείνο το κορίτσι που ήμουν ... Αλλά το καλοκαίρι αργεί να έρθει ... Σκέφτηκα λοιπόν να σας περιγράψω διαφορές εμπειρίες από τα καλοκαιριά μου για να δείτε ποσό σημαντικά είναι για έμενα ...... ακόμα και αργοπορημένα ... Με τα χιλιόμετρα να μας χωρίζουν και με το υφάδι πως όλα έχουν τελειώσει εκεί σε εκείνο το μέρος κρατάω ένα πολύ δυνατό αφύλαχτο ... Μένει ένα άτομο ένας φίλος που ήταν πάντα εκεί και πάντα θα είναι ... Είναι ένα άτομο που πρωτοείδε και πρωτοτύπησε τον εαυτό μου ... εκείνο το άτομο μου έδωσε τα φτερά που φαραώ τώρα ... Κάποτε στο τέλος ενός ξεχασμένου καλοκαιριού θάψαμε κάπου στην παραλία πέτρες με τα ονόματα μας χαραγμένα ... γιατί το κάναμε ?? Γιατί όσο θα ζούσε η θάλασσα τόσο θα ζούσαν εκεί οι πέτρες και τόσο θα ζούσε και η φιλιά μας ... Ήταν μια απερίσκεπτη υπόσχεση για κάτι μόνιμο ... αλλά τελικά όλα μπέρδεψανε ... εκεί μέσα από μια φιλιά γεννήθηκε κάτι πολύ δυνατότερο ... Κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω γιατί εκείνο το καλοκαίρι μου έδωσε πολλά ... Πως κάθε βράδυ κοιμόμουν χωρίς να ανασαίνω γνωριζοντας μια αληθεια που δεν μπορουσα να αντεξω ... Ενα γλυκο κομματι ουρανου με λιγη πικρα εκανε το συναισθημα πιο ανεξιτηλο απο πριν ... Σε ενα μονο ονομα θα μπορουσαν τα αστερια μου να πεσουν ... Εκεινο το καλοκαιρι τελειωσε πολυ γρηγορα ... Οι μερες ξεγλιστρησαν απο το κανονικο χρονο και αρχισαν να κυλανε γρηγοροτερα απ'οτι επρεπε ... και οταν ηρθε η ωρα για το αντιο ॥ οχι μεταξυ μας εμεις για παντα θα μεναμε απλοι φιλοι ... κατι που τιποτα δεν αλλαξε ॥ απλα τιποτα δεν θα μου παρει αυτο το καλοκαιρι οσο ακομα ζουσαμε κατω απο το ιδιο γαργαλιστικο συναισθημα .... Ποτε δεν θα ξεχασω ... αλλος ενας χειμωνας λοιπον ηρθε και μετα τα χρονια περασαν σαν ανυποπτοι ιπποτες ετοιμοι να σκοτωσουν οτιδηποτε θα κυλουσε γρηγορα ... Παρηγορια μου τα καλοκαιρια ... αλλα τοτε ηταν αργα ... τοτε ολα ειχαν ενα τελος και αυτο που πεθανε δεν ηταν η φιλια μας αλλα ενα συναισθημα τοσο δυνατο που θα μπορουσε να δημιουργησει εναν νεο κοσμο ... Αναρωτιεμαι τι θα ειχε γινει αν ολα ειχαν ερθει αλλιως ... αν ποτε δεν εκανα πισω ... ισως τωρα να ημουν ευτυχισμενη ... αλλα να μαντεψω πως ποτε δε θα μαθω ... Με την παροδο λοιπον του χρονου εφτασε ενα καλοκαιρι που ηταν πιο ανοιχτη πληγη στην καρδια μου απ'οτι θα μπορουσε να ειναι εκεινο το ξεχασμενο πια καλοκαιρι ... Ενας πριγκιππας (συγχρονος βεβαια) τεξιδεψε απο την γερμανια διασχιζοντας τον αερα και πατησε το ποδι του στο δικο μας μικρο ξενοδοχειο ... Ηρθε στον παραδεισο μου για να μου κλεψει ενα κλειδι ... και τα καταφερε ... Στην αρχη δεν τον συμπαθουσα αυτον τον μικρο πριγκιππα ॥ μου την εδινε που ηταν τοσο τελειος ... σε ολα !!! Δεν αντεχα ॥ο δικος μου εγωισμος δεν τον αντεχε ... αλλα οπως δημιουργηθηκε και το συμπαν απο μια συμπτωση ετσι δημιουργηθηκε και ενα νεο συναισθημα που εκανε την τελειοτητα του να ειναι κατι πιο βαθυ απο την θαλασσα ... ισως και πιο ωραιο και απο τα ματια του ... Ηταν τοσο δυσκολο η καρδια μου να αντεξει τετοια παλιορκοια ... Στο τελος τα καταφερε και εριξε το καστρο της καρδιας μου ... εκει στην πισινα ... Τα γαλαζια νερα ταιριαζαν με τα ματια του τοσο ωραια ... οσο το μυαλο μπορει και θυμαται και οσο η καρδια μπορει να αγαπα εγω εκει μεσα θα σε κρατησω ... Τοτε ηταν που ηθελα ο χρονος να κολλησει στην μια εβδομαδα που ειχα μπροστα μου για να ζησω να παρω μια κουρσα ενα ρισκο που ηξερα πως θα υπεφερα ηξερα πως θα πονουσα γιατι το αντιο ηταν κομματι της αγαπης μας ... ΓΙΑΤΙ οπως ενα αστερι γεννιεται και πεθαινει ετσι και το δικο μας ... γεννηθηκε μεσα στο μισος μεγαλωσε σε μια φιλια τοσο δυνατη που ακομα και τωρα ασχετα απο το αν δεν εχω πια νεα του τον νιωθω τον ιδιο κολλητο μου ... και πεθανε μεσα σε μια αγαπη .... Εκεινος κρατουσε το κλειδι της καρδιας μου και εγω ενα τριανταφυλλο απο το χαμογελο του ... Η τελειοτητα του με σκοτωνε ... Για ३ πραγματα μπορουσα να ειμαι πλεον σιγουρη στον κοσμο ... Το ενα αυτος ο πριγκιπας ηταν ο πιο τελειος ανθρωπος που περπατησε μεσα στην ζωη μου για να ξαναβγει ετσι απλα ... Για να χαθει μια νυχτα μου τα δακρυα μου δεν μπορεσαν να ξεπλυνουν τον πονο ... για να ζησω με μια υποσχεση γυρισμου και την ονειροσκονη μιας εφηβης ... Που να ξερα πως αυτη θα ηταν η τελευταια μας φορα .... Δευτερον ημουν αμετακλιτα και αθεραπευτα ερωρευμενη μαζι του και τριτον ενα αντιο ηταν κοντα ... σε αποσταση αναπνοης βασικα ... Το κακο ηταν πως περασαμε τα πανω μας και τα κατω μας και εξαιτιας αυτονων εγω εχασα χρονο που θα μπορουσα να ειμαι μαζι του ... μονο ακουγωντας την ανασα του ημουν ευτυχισμενη και θα τα ανταλλαζα ολα για να μπορουσα να την ακουσω αλλη μια φορα ... Οταν τελειωσε αυτο το καλοκαιρι εγω το κηρυξα το καλυτερο καλοκαιρι της ζωης μου... εκλεισα τα ματια και αφησα μια ευχη ... που δεν πραγματοποιηθηκε ποτε ... Ο χειμωνας ακομα πιο δυσκολος ...... συμμαχος μου ο νυχτερινος ουρανος ॥ κοιταζα τα αστερια γιατι ηξερα πως ενα απο αυτα αυτην την στιγμη μπορει να το χαζευει και αυτος και τραγουδουσα στο φεγγαρι γιατι ηξερα πως τουλαχιστον βλεπαμε το ιδιο φεγγαρι που μας ειδε μαζι και ισως και να μας βοηθησει που ξερεις .... μπορει να ξαναβρεθουμε .... το τργουδι μου μακαρι να το πηρε ο ανεμος και να στο εστειλε .... αν το ακουσες τοτε θα δεις τα πιο ωραια λογια ... μα η πιο ωραια λεξη ειναι η δικη μας ... Γιατι δυο ειναι καλυτερα απο ενα ... Ετσι περιμενω και αυτο το καλοκαιρι ... μηπως αποτιναξει τον πονο απο την καρδια μου και καταφερω να παω μπροστα βρισκοντας εναν αλλο ιπποτη , πριγκιππα ........... αρκει να ερθει το καλοκαιρι και μαζι και εκεινος .... ενας να μου καλυψει αυτο που εσυ μου πηρες .................................................................. την καρδια.