Πώς Τσίπρας – ΣΥΡΙΖΑ έγιναν οι καλύτεροι φίλοι των Αμερικανών

Για όσα συνέβησαν το – παρ’ ολίγον μοιραίο – θέρος του 2015 θα αποφανθεί κάποια στιγμή ο ιστορικός του μέλλοντος. Εχουν ακουστεί πολλά και έχουν γραφεί πολύ λιγότερα για το παρασκήνιο των δύο εβδομάδων από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος ως τη «συνθηκολόγηση» της πρώτης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015.

Αυτοί όμως που γνωρίζουν μεγάλο μέρος του παρασκηνίου εκείνης της ταραχώδους περιόδου εντοπίζουν τότε τις πρώτες κινήσεις της στροφής του νεαρού πρωθυπουργού από την αναζήτηση άλλων ασφαλών (ρωσικών;) λιμένων στη γνωστή, ζεστή «αγκαλιά» του παραδοσιακού ιστορικού συμμάχου πέραν του Ατλαντικού.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν το μείζον γεωπολιτικό βάρος τους υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, είτε μέσω των τηλεφωνημάτων του Μπαράκ Ομπάμα προς την Ανγκελα Μέρκελ είτε μέσω του συνεχούς «μασάζ» του τότε υπουργού Οικονομικών Τζακ Λιου στον κ. Τσίπρα ή και άλλων διαύλων που ποτέ δεν θα μάθουμε. Οι Αμερικανοί διείδαν, χάρη στη στρατηγική τους νοημοσύνη, ότι η Ελλάδα, παρά τις αμαρτίες της, δεν μπορούσε να αφεθεί μόνη σε μια περιοχή «πλημμυρισμένη» από εστίες αστάθειας. Το «γεωπολιτικό επιχείρημα» επικράτησε.

Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, το 2018, ο έμπειρος παρατηρητής δεν μπορεί να μην παραδεχθεί το προφανές. Η Ελλάδα, εξουσιαζόμενη από την Αριστερά με ολίγη από λαϊκιστική Δεξιά, έχει ίσως την πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση της σύγχρονης ιστορίας της. Οσοι ανέμεναν ότι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα εμπλεκόταν σε… αψιμαχίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όμοιες της πρώτης τετραετίας του ΠαΣοΚ τη δεκαετία του 1980, διαψεύστηκαν πλήρως. Οι συγκρούσεις που μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε πεδίο μάχης και το αντιαμερικανικό μένος του νεαρού Αλέξη Τσίπρα και άλλων «επαναστατών» εναντίον της επίσκεψης του πρώην προέδρου Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα το 1999, έχουν προφανώς διαγραφεί από το «ριζοσπαστικό υποσυνείδητο» των κυβερνώντων.

Η συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Ντόναλντ Τραμπ τον περασμένο Οκτώβριο στην Ουάσιγκτον υπήρξε το «κερασάκι στην τούρτα», συνοδευόμενο από μια θερμή συνέντευξη Τύπου στον Κήπο των Ρόδων. Πρόκειται για μια εξέλιξη που τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς αρέσκονται να προβάλλουν σε ξένους συνομιλητές τους. Η στρατιωτική συνεργασία των δύο πλευρών είναι πλέον πολύ βαθιά, η Αθήνα έχει ασπαστεί πλήρως το «αμερικανικό ενεργειακό δόγμα» που πρεσβεύει τη ρωσική απομόνωση, οι ανταλλαγές επισκέψεων είναι πυκνές και η ταύτιση συμφερόντων σε περιοχές όπως τα Δυτικά Βαλκάνια πλήρης, όπως έδειξε η Συμφωνία των Πρεσπών για το Μακεδονικό.

Κατά μία θεωρία, σε κύκλους της αμερικανικής κυβέρνησης έχει κυκλοφορήσει ακόμα και η ιδέα μετατροπής της Ελλάδας σε ένα νέο… Ισραήλ, ένα «συνοριακό κράτος» («frontier state» σύμφωνα με την ορολογία του Γουές Μίτσελ, βοηθού υπουργού Εξωτερικών για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας) δίπλα σε μια ασταθή περιοχή που περιλαμβάνει πλέον και τον εξ Ανατολών γείτονα. Ωστόσο, οι Αμερικανοί κατά βάθος δεν επιθυμούν «να χάσουν την Τουρκία» και σε αυτό φαίνεται ότι η Αθήνα και η Ουάσιγκτον συμφωνούν.

Ελάχιστοι σοβαροί διαμορφωτές αποφάσεων στην ελληνική πρωτεύουσα θα επιθυμούσαν μια οικονομική κατάρρευση της γείτονος ή μια πρόσδεσή της στη ρωσική σφαίρα, στοιχείο που θα μετέτρεπε αυτόματα τη χώρα μας σε σύνορο της Δύσης με τη Μέση Ανατολή.