"Το Φεγγάρι, το Δάχτυλο και το Άγαλμα"

  Ανέστης Χ. Βλαχόπουλος  Δάσκαλος

“ Κάποιοι όταν τους δείχνανε το φεγγάρι, εκείνοι κοίταζαν το δάχτυλο”. Αυτό το σύνθημα στα πανεπιστήμια της 10ετίας του '90, μου 'ρθε στο νου με αφορμή ελάχιστες -ευτυχώς- αντιρρήσεις για το προηγούμενο κείμενό μου με τίτλο “το μαύρο άγαλμα ή το μαύρο μας το χάλι...”,αντιρρήσεις ωστόσο καλοδεχούμενες, για περαιτέρω γόνιμο προβληματισμό.

    Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω τους πολλούς αναγνώστες για την προσοχή και τα θετικά σχόλιά τους ,ιδιαιτέρως...

... τον σεβαστό ,πρώην επιθεωρητή εκπ/σης ,  κ. Τάσο Παντελίδη. (Η πρότασή του για λειτουργικότερη τοποθέτηση του Μνημείου της μάχης των Γιαννιτσών εντός της πόλεως, αξίζει προσοχής και εντελεχούς μελέτης).

   Επί του θέματος τώρα. Το ζήτημα δεν είναι το ακριβές χρώμα του Μνημείου ώστε να το λέμε - ή να μην το λέμε- “μαύρο άγαλμα”. Άλλως τε θα μπορούσε να 'έχει κάποιο άλλο χρώμα. Για παράδειγμα ,πορφυρό(! )Με ισχυρό συνήγορο του, το στίχο του Ελύτη, “της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν”(εν προκειμένω, της αγάπης για την Πατρίδα).Κι ας μου συγχωρεθεί ο ανα-χρονισμός...

  Τα έργα Τέχνης ,τα μνημεία όπως και οι λέξεις , σημαίνουν , φανερώνουν , δ ε ί χ ν ο υ ν .

Δε σταματάει λοιπόν ο νους μας στο φαίνεσθαι του κάθε μνημείου αλλά αμέσως-οφείλει να βλέπει-    στην αλήθεια που αυτό εκφράζει. Όπως δε σταματά στο δάχτυλο το οποίο δ ε ί χ ν ε ι το φεγγάρι  αλλά στο φεγγάρι που δ ε ί χ ν ε τ α ι .

  Έτσι, δε μένουμε στο μαύρο, πορφυρό ή όποιου χρώματος υλικό σώμα του Μνημείου ούτε στο είδος του υλικού -μπρούτζο, μάρμαρο, χαλκό κλπ- αλλά στην Α-λήθεια του. Εδώ στο γεγονός της νικηφόρας μάχης των Γιαννιτσών ,η οποία κατακτήθηκε με αγώνα ηρωικό. Λέγοντας, όπως έχουμε προτείνει, “Μνημείο της Μάχης των Γιαννιτσών” ,συνδέεται ευθέως το γνωστικό και το θυμικό  μας με την Αλήθεια του Μνημείου. Αντιθέτως, λέγοντας, κατά το “συρμό”, “μαύρο άγαλμα”, ο λογισμός και το θυμικό μας απο-κόπτονται ή έστω απο-μακρύνονται  από τη σημαινόμενη Αλήθεια και καθηλώνονται στο σημαίνον φαίνεσθαι του μνημείου. Στο υλικό του σώμα.

  Μια τέτοια ,ανάπηρη προσέγγιση του μνημείου είναι βέβαιο ότι προσδιορίζει και ανάπηρη /ακρωτηριασμένη σχέση με την Αλήθεια του. Ανάπηρη σχέση με την ιστορική Αλήθεια, σίγουρα σημαίνει και “ανάπηρη” δράση στο σήμερα...

   Τέλος, τριγυρίζοντας  και ψηλαφώντας ακόμη το μνημείο ,έχουμε και ψυχοκινητική εμπειρία του. Για  τη σύγχρονη Γνωστική Ψυχολογία και Νευροεπιστήμη , μια εμπειρία είναι πλήρης όταν μετέχουμε σ’αυτήν τόσο γνωστικά όσο συναισθηματικά και ψυχοκινητικά. Ας μην τη στερηθεί κανείς.

   Οι επισημάνσεις μας αυτές, μαζί μ’ εκείνες του προηγούμενου σημειώματός μας και τις προτάσεις που τις συνόδευαν, ας συναντηθούν με άλλες  άλλων και τελικώς να γίνει ό,τι καλύτερο στο πλαίσιο του εορτασμού της 100ετηρίδας από το γεγονός της Μάχης των Γιαννιτσών, διευρύνοντας ,έτσι, την ιστορική και υπαρξιακή αυτοσυνειδησία μας.

                                                      

  Γιαννιτσά, Οκτώβριος 2012                                                                 anestiosv@yahoo.gr